Yari Verschaeren schoot als een komeet naar de top, maar kende daarna de nodige ups en downs. Het talent lijkt nu terug, na een moeilijke periode. Een woordje uitleg bij de revival van ‘de toekomstige ambassadeur van het Belgische voetbal’.
Acht dagen, soms is niet meer nodig om vertrouwen te krijgen. En vervolgens te bevestigen. Op 12 september geeft Anderlecht op eigen veld KV Mechelen partij en de Brusselaars zijn wat op de dool als Yari Verschaeren (20) in de 51e minuut Benito Raman vervangt. Meteen kantelt het wedstrijdbeeld. De kleine engel van Neerpede zit onmiddellijk in de match en heeft een voet in alle goeie dingen die de thuisploeg vervolgens laat zien. Als kers op de taart scoort hij ook. Het weekend erop bloeit hij verder open: vooral voor de rust speelt hij op Sclessin tegen Standard opnieuw ijzersterk. De zege van de Brusselaars in de clásico is voor een groot stuk aan hem te danken.
Zijn we beland in de mooie jaren van Verschaeren? Of is er toch nog steeds twijfel? Drie jaar geleden is het, dat hij als een komeet naar de top schoot. Sindsdien hebben we hoogtes gezien, maar ook laagtes. Ook veel verzachtende omstandigheden: blessures, covid, problemen gelinkt aan zijn contract. Komt er nu meer regelmaat? Alles wijst in die richting.
Efficiëntie
Yari Verschaeren was nooit een volbloed afwerker. De tien doelpunten tijdens zijn eerste drie profseizoenen geven dat aan. Maar dat was vroeger, dit seizoen loopt het beter en scoort hij geregeld. Hij deed het in de kwalificaties van de Conference League én in de competitie. Op dat vlak concurreert hij met anderen in de punt, jongens die wél naam hebben als afwerker: Benito Raman, Joshua Zirkzee en Christian Kouamé. Het doel dit seizoen: opnieuw tien doelpunten, maar dit keer in één jaar. Op dat vlak heeft hij al wat voorsprong op het schema genomen. Maar vooral: hij amuseert zich opnieuw, klinkt het. De toegenomen efficiëntie heeft met tactiek te maken. Lange tijd vroeg iedereen zich af wat de beste positie van Verschaeren op het veld was. Hij wist het zelf ook niet zo goed. Op de vleugel, in de as, op het middenveld of in de rug van een spits?
Toen hij debuteerde bij de A-ploeg sprak hij zijn voorkeur uit voor een positie wat weg uit het centrum. Dat had toen te maken met de tactiek die het team gebruikte. Anderlecht speelde in die periode met één spits, en Verschaeren zag zichzelf vooral in de rol van aangever. Bediener van Ivan Santini bijvoorbeeld.
Ondertussen is het discours anders. Hij kan zich nu beter uitleven in een rol van tweede spits, klinkt het. Dat ligt ook meer in de lijn van zijn opleiding, die vooral in de as gebeurde. ‘Mijn polyvalentie is een troef, maar ik verkies een rol als tien’, zegt hij in een interview met Knack. Voor Roberto Martínez, de bondscoach die Verschaeren geregeld opnam in zijn selectie, is dat ook duidelijk: deze voetballer is een man voor de as. Omdat hij over een zeldzame kwaliteit beschikt: in balbezit met de rug naar doel kan Verschaeren op elk moment rond zijn as draaien in de twee richtingen, zowel links als rechts. Dat kan een tegenstander op het verkeerde been zetten. ‘Het is het genre actie dat een verdediging in één beweging uit mekaar kan spelen’, meent de bondscoach.
Ups en downs
In de ploeg, uit de ploeg, een verwachtingspatroon dat hoog is, al jarenlang. Wat doet dat met een mens? Verschaeren probeert er zo rustig mogelijk mee om te gaan, maar geeft toe dat het niet eenvoudig is om gezien te worden als de nieuwe EdenHazard. ‘Je moet sterk in het hoofd zijn om dat waar te maken.’
Hij zegt in Knack nooit nerveus te zijn voor een match, wie ook de tegenstander is. Zondag komt Club Brugge, dat belooft. Verschaeren: ‘De voorbereiding op een topper vind ik zeer leuk. Als er veel op het spel staat, geeft dat extra energie. Ik wil niet nerveus zijn of gestresseerd. Als je ongerust bent, kun je niet op goed niveau presteren.’
Dat is mooi, maar ook nieuw. Want Verschaeren is niet altijd zo cool en rustig geweest. Vroeger vernam je uit zijn mond wel eens dat hij het lastig had om te beantwoorden aan een bepaald verwachtingspatroon. En dat hij, op momenten dat hij niet beslissend kon zijn, slecht sliep. Dat maalde dan in zijn hoofd, en deed hem een deel van zijn capaciteiten verliezen. ‘Ik ben iemand die veel nadenkt’, klonk het toen. Op dat vlak lijkt hij de voorbije maanden grote stappen te hebben gezet.
Leider
Yari Verschaeren is discreet. Hij ziet er ook nog steeds zeer jong uit, met het gelaat van een brave communicant. Een engelengezicht. Hij is ook nog steeds amper twintig. Toch merkt hij dat de jongeren in de kleedkamer zijn mening beginnen vragen. ‘Dat lijkt vreemd, maar is misschien logisch, als je weet dat ik inmiddels drie jaar in de kern zit. Ik voel dat ik op diverse punten vooruitgang heb geboekt. Vergeleken met de Yari die in 2018 debuteerde ben ik fysiek sterker, volwassener, maar vooral tactisch intelligenter. In die beginperiode voetbalde ik vooral op instinct.’
In november 2020 klonk het uit de mond van Verschaeren nog dat zijn ambitie was om ‘zo lang mogelijk bij Anderlecht te blijven.’ Hij was op dat moment volop aan het onderhandelen met de directie om zijn contract, dat toen liep tot de zomer van 2022, te verlengen. Dat liep niet meteen van een leien dakje. Club én speler wilden door met mekaar, maar raakten het niet eens over de cijfers. De speler wilde opslag, maar de club vond dat hij in zijn lopende contract al best veel verdiende, omdat de oude directie er ook al van overtuigd was dat ze een goudhaantje in handen hadden.
Vandaar dat een en ander vrij lang aansleepte. Uiteindelijk duurde het tot maart 2021 voor er witte rook kwam en Verschaeren verlengde tot de zomer van 2024. Uiteraard bestaat de kans dat hij vroeger vertrekt, misschien volgende zomer al. Zoals zoveel jongeren uit Neerpede de laatste tijd: Doku, Alexis Saelemaekers, Sebastiaan Bornauw, Sambi Lokonga.
De vraag is: waarheen? Tijdens het EK voor Beloften van 2019 kregen we de kans om een lang interview te hebben met Verschaeren. Die had het toen spontaan over Barcelona, de club van wie hij een grote fan is. ‘Omdat het de ploeg is die het mooiste voetbal bracht, met al zijn bewegingen op het veld.’ Vandaag merkt hij dat zijn eigen trainer, Vincent Komapny, een tactische visie heeft gekregen van Pep Guardiola. Tenminste: ze praten allebei een beetje over hetzelfde.
En daarom lijkt het dit seizoen dat hij zich op zijn gemak voelt bij de consignes van de coach. Dat was niet altijd zo. Tot het einde van zijn carrière zal Verschaeren Hein Vanhaezebrouck erkentelijk zijn voor het feit dat die hem lanceerde in 1A. Maar diens voetbal was wel niet makkelijk te begrijpen voor iemand van zeventien. Het was alleszins niet het voetbal dat ze hem op Neerpede hadden aangeleerd. In het spel van de trainers die na de huidige coach van KAA Gent kwamen, vond Verschaeren ook geregeld moeilijk zijn draai. Vaak kreeg je de indruk dat de tiener niet begreep wat er van hem werd verwacht. Hij wisselde voortdurend van positie, de ene keer de flank, een andere keer de as. Hij moest zich de principes eigen maken van Fred Rutten, Karim Belhocine, Frankie Vercauteren, Simon Davies en Vincent Kompany.
Vandaag is het ruim één jaar dat hij onder dezelfde coach mag werken en je ziet dat het hem goed doet. En tussen de lijnen is er het gegeven dat hij niet langer tussen een meerderheid van adolescenten staat. Dat komt zijn prestaties ten goede. Verschaeren in Knack: ‘Het verschil met vorig jaar is dat we meer ervaring hebben. Dat was noodzakelijk. Er zijn veel goeie jongeren op Anderlecht, maar als je in de kern jongens hebt rond lopen die het vak al beheersen, maakt dat een verschil.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
