Nog een goede week en EURO 2020 gaat van start. Pronostieken worden zelfzeker, twijfelachtig of sociaal wenselijk ingevuld en de verlengkabel voor de televisie wordt richting terras gesjouwd. Winkels kleuren zwart-geel-rood, vele gadgets bezitten het hoofd van een Rode Duivel en zoals bij elk groot tornooi wordt één maand voor de start het officiële EK-lied gelanceerd. In 2000 zong E-type – vernoemd naar zijn favoriete Jaguar sportwagen – samen met Rick Blaskey en Kent Brainerd ‘Campione 2000′. Het was niet Zweden (E-type’s land van afkomst), noch België of Nederland dat kampioen werd, maar wel Frankrijk.
In de jaren die volgden kwamen Nelly Furtado (Força), Enrique Iglesias (Can You Hear Me), Oceana (Endless Summer) en David Guetta samen met Zara Larsson (This One’s For You) aan de beurt. Een EK-lied is voorbestemd om voor altijd in het hoofd van de voetbalkijker te huizen, als resultaat van het dwangmatig afspelen bij elke EK-gebeurtenis. Dat een hele zomer lang. Next in line: ‘We are the people’, van de Nederlander Martin Garrix en Bono en The Edge (U2).
De ene is fan, de andere niet. Ik behoor negen dagen voor de start tot de andere. Ondanks dat ik gewoon nooit echt fan ben geweest van het stemgeluid van Bono – maar nooit zal ontkennen dat hij een geweldige muzikant is – ligt de oorzaak elders. Het is een onrustige hunkering naar een climax die niet ingevuld wordt en na drie minuten en veertig seconden vervalt in een eeuwig uitgesteld verlangen. De boog van verlangen verliest zijn spankracht.
Dat, in combinatie met de voorspelbaarheid van de videoclip. We krijgen oudere mensen te zien die elkaar eindelijk weer mogen knuffelen, deze keer met de voetbalsjaal om de nek, maar ook de handelaar die eindelijk weer open mag gevolgd door drie jongeren in het park waar niet de jongen maar wel het meisje met de bal tolt. Na 45 seconden komt de vrouwelijke coach aan de beurt, die al gesticulerend haar voetballende meisjes aanspreekt. Het ziet er heel tactisch uit. Nadien komt er ook nog een goedlachs koppel dat kranten verdeelt en een barman die verwonderd opkijkt wanneer er mensen binnenwandelen. Wat zeker niet mag ontbreken, is het kleine meisje dat samen met vader het grote voetbalveld betreedt en zo perspectief geeft aan droom voetbal.
Vergis je niet, diversiteit moet gestalte krijgen en voetbal is een uitstekend medium. Verschillende geloofsovertuigingen, variëteiten aan seksuele oriëntaties en diverse etnische groepen, het moet even vaak aan bod komen als een EK-lied tijdens het eindtornooi zodat het zich kan nestelen in ons collectief geheugen, en liefst langer dan een maand. Maar het snel in beeld brengen van alle lagen en belevenissen maakt het net iets te opvallend dat er gezocht werd naar een inclusieve videoclip om het als ‘echt’ binnen te pakken. Waarom het in ‘This One’s For You’ wel natuurlijk aanvoelt? Dat kan ik niet benoemen, maar dat is mogelijks het verschil en de oplossing. Voetbal is sfeer, emotie en bovenal: voetbal verbindt op de meest natuurlijke wijze.
Kortom, Martin en Bono hebben mij niet bepaald in een losgeslagen voetbalsfeer gebracht al aanvaard ik nu al de gedachte dat ik dit lied binnen 39 dagen uit volle borst meezing. De videoclip vervang ik tegen dan met een wereldredding van Courtois die de bal vervolgens sierlijk in de voeten van De Bruyne werpt. De bal verlaat de buitenkantvoet van Kevin, om zo met een parabool aan te komen bij Lukaku. Varane komt te laat, Lukaku tikt binnen, Umtiti zapt weg. België wint de finale in de 89e minuut, het feest barst los terwijl een Nederlander en IJslander in mijn nek vliegen en vrolijk ‘We are the people’ meezingen. Ik ben er klaar voor.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
