‘Wat een doorstromingselftal nog meer vereist dan indeling in de amateurreeksen’

Deze week besliste ook de Pro League om vanaf het seizoen 2019/2020 de belofteploegen van de profclubs in de amateurreeksen in te delen. Henk Mariman juicht die beslissing toe, maar noemt het maar een eerste vereiste stap in het verbeteren van de doorstroming van talent naar het eerste elftal.

De keuze om de belofteploegen in de lagere afdelingen competitievoetbal tegen volwassenen te laten spelen, is de enige juiste. Het best gebeurt dat daar dan ook voor hen met stijgen en dalen, want dat is de echte wereld en daar moeten ze vertrouwd mee geraken. Bijvoorbeeld: hoe leer je onder druk te voetballen, hoe ga je om met een slecht veld en met een defensieve of meer fysieke tegenstander?

In een laatste fase van de opleiding gaat het vooral om het inbouwen van voldoende weerstanden waar spelers in het eerste elftal ook mee worden geconfronteerd. Maar het blijft een opleidingsteam dat leert presteren en daar loopt het vaak fout. In het buitenland zien we geregeld tweede elftallen als een soort tweede eerste elftal functioneren. Ze worden vooral getaxeerd op resultaten en wanneer ze er in de rangschikking slecht voor komen te taan, worden er snel wat versterkingen aan toegevoegd.

Een tweede elftal blijft ook in de amateurreeksen nog altijd een doorstromingselftal waar de individuele ontwikkeling van de spelers en dus ook het omgaan met weerstanden en tegenslagen vooropstaat. Het resultaat mag er geen koning worden, want dan mis je het vooropgestelde doel. Daar knelt het schoentje vaak. De vraag is: maakt het tweede elftal deel uit van de doorstromingsstrategie of is het eerder een tweede resultaatteam?

Het is ook nodig om de hele werking op elkaar af te stemmen. Vaak zie je al wel dat de belofteploeg in dezelfde formatie speelt als de eerste ploeg, maar dat is niet voldoende. Het is noodzakelijk om de hele benadering van het eerste elftal door te voeren: de manier van aanvallen, van verdedigen, van omschakelen en ook de spelhervattingen. Het is goed om ook de intensiteit te meten. De fysieke eisen bij het tweede elftal moeten die van het eerste benaderen. Dit kan door dezelfde data-analyse te gebruiken en de fysieke periodisering af te stemmen. Ik hoop dat er ook eisen zijn voor het aantal stafleden en de kwaliteit ervan. Een tweede elftal moet dezelfde ondersteuning krijgen als het eerste.

Daarnaast ben ik ook een groot voorstander van individuele ontwikkelingsplannen. Vaak zie je die enkel in jeugdacademies. In de opleiding is het noodzakelijk om per speler een dashboard te ontwikkelen, waar de prestaties van elke speler digitaal worden gevolgd én waar zijn werkpunten en sterktes worden aangepakt. Deze plannen moeten worden doorgezet in het tweede elftal, maar ook voor de jongere spelers tot bijvoorbeeld U23 in het eerste elftal. Zo’n dashboard geeft de coaches van het eerste elftal ook de kans om de spelers van het tweede elftal in alle onderdelen nauwlettend op te volgen.

Ook de mentale en sociale ondersteuning is onderbemand. Clubs investeren daar te weinig in. De verhalen die ik wat die aspecten betreft van jonge spelers hoor, zijn soms schrijnend. We kunnen ze niet zomaar in de kleedkamer van het eerste elftal gooien. Omgaan met aandacht, media, geld, relaties, apart leven, voeding, rust, slaap,… moet allemaal onder toezicht en begeleiding van specialisten gebeuren.

Maar cruciaal blijft de connectie tussen de staf van het eerste elftal en de beloften. Als er geen formele momenten zijn waarop de ontwikkelingen van de talentvolle spelers worden besproken, is de rol van het doorstromingselftal beperkt. Het is absoluut nodig om de staf van het eerste elftal te betrekken bij de trainingen en de wedstrijden van het tweede elftal en verantwoordelijkheid te creëren. Het laten doorstromen van talentvolle spelers is een gezamenlijk doel!

Lees de volledige opleidingsvisie van Henk Mariman in het magabook ‘De Rode Duivels zoals u ze niet kent.’