‘Waarom voetbalclubs vergissingen van de scheidsrechter zonder morren moeten aanvaarden’

“De ingebakken oneerlijkheid van profvoetballers en hun coaches is de enige reden waarom een voetbalwedstrijd op topniveau niet zonder scheidsrechter kan plaatsvinden.” Fairplay-expert Kris Verbert keek naar Standard-Eintracht Frankfurt en komt tot de essentie van de zaak.

De gecontesteerde spelfase in het slot van Standard-Eintracht-Frankfurt vat het hele probleem rond arbitrage op topniveau mooi samen.

Standardverdediger Konstantinos Laifis beging een duidelijke overtreding op de rand van het eigen strafschopgebied. Toen de scheidsrechter na veel commotie had besloten om een vrije trap toe te kennen en geen penalty, was hij reeds vergeten wie eigenlijk de overtreding maakte. De spelers van Standard maakten daar slinks gebruik van om de onvermijdelijke gele kaart te laten toekennen aan de verkeerde speler, middenvelder Gojko Cimirot.

Niet toevallig is Cimirot een vrij geslaagde lookalike van de echte dader Laifis, voor wie het anders zijn tweede geel en dus rood geweest zou zijn. Standard speelde zo ten onrechte verder met z’n elven, en kon in een dolle slotfase alsnog de winning goal maken tegen het vooraf nochtans hoger aangeschreven Eintracht Frankfurt.

Gevraagd naar een reactie over de bewuste fase antwoordde Standardspeler Zinho Vanheusden veelzeggend: “We hebben het slim aangepakt.” Frankfurttrainer Adi Hütter was not amused: “We begrepen er niets van. Met een speler meer hadden we zeker gewonnen.”

Het is niet de bedoeling om Standard hier aan de schandpaal te nagelen. Dit oneerlijke gedrag is immers een algemeen verspreid fenomeen in het betaalde voetbal. Zoals de ex-voetballers en huidige analisten Wesley Sonck en Mohamed Messoudi na afloop in de televisiestudio breed lachend en zonder schaamte getuigden, zou vrijwel elke profvoetballer dit doen.

Laat ons tot de essentie van de zaak komen. De ingebakken oneerlijkheid van profvoetballers en hun coaches is de enige reden waarom een voetbalwedstrijd op topniveau niet zonder scheidsrechter kan plaatsvinden.

Het is nochtans algemeen geweten dat scheidsrechters regelmatig falen in hun beoordeling van het spel. Maar omdat ze omwille van hun eigen onbetrouwbaarheid nu eenmaal scheidsrechters nodig hebben, zouden voetbalclubs die vergissingen eigenlijk zonder morren moeten kunnen aanvaarden. Toch?

Dat gebeurt echter alleen door de bevoordeelde partij. Zij zullen het cadeau, de vergissing van de scheidsrechter, stilletjes in dank aanvaarden. De benadeelde club zal zich bij een nederlaag verongelijkt verschuilen achter de fouten van de spelleiding.

Zo komen de clubs er telkens makkelijk mee weg. Als het tegen zit, mag je moord en brand schreeuwen, en heb je bij verlies meteen een zondebok om het eigen falen te camoufleren. En als het mee zit, hoef je geen enkele verantwoordelijkheid te nemen om de fout van de scheids recht te zetten.

Niet dat ik de topvoetbalwereld zou durven beschuldigen van enige hypocrisie. Of toch een klein beetje? ?