‘Waarom ook jeugdvoetbal een teamsport is’

Jeugdvoetbal is geen teamsport, maar een individuele sport, verklaarde Gerard Kemkers, prestatiemanager van FC Groningen, onlangs in de Volkskrant in een zoektocht naar een weg uit de misère voor het Nederlandse voetbal. Henk Mariman legt uit waarom hij dat anders ziet.

Als je mijn presentaties bekijkt van bij Germinal Beerschot en Club Brugge, in de tijd dat ik daar hoofd opleiding was, zal je merken dat ik net als Gerard Kemkers dikwijls ‘jeugdvoetbal is een individuele sport’ als quote gebruikte. Maar op een bepaald moment ben ik daarmee opgehouden omdat coaches deze slagzin vaak fout interpreteren.

Uiteraard stromen vanuit de jeugdopleiding enkel individuen naar het eerste elftal door en is het resultaat van een team van geen enkele waarde in het ontwikkelen van jeugdvoetballers. Maar ‘jeugdvoetbal is een individuele sport’ wordt te letterlijk vertaald.

Nogal wat coaches gaan zich vanuit dat idee vooral richten op het aanbieden van aparte technische vaardigheden. Of ze gaan individueel aan de slag met spelers. Of ze bieden vooral kleine vormen aan die ver van 11 tegen 11 staan.

Dat is niet de manier waarop je jeugdspelers het best voorbereidt op 11 tegen 11. Want daar gaat het om: elk individueel talent dat doorstroomt vanuit de jeugdopleiding komt in een eerste elftal in een team met 11 spelers terecht. Dat is een vaststelling waar je onmogelijk aan voorbij kunt gaan.

Elk individueel talent dat doorstroomt vanuit de jeugdopleiding komt in een eerste elftal terecht waar:

-de onderlinge samenwerking in aanvallen, verdedigen en omschakelen op een hoog niveau staat;

-beslissingen snel worden genomen;

-en de uitvoering een directe relatie heeft me de genomen beslissing.

Een praktijkvoorbeeld.

Ik zie Zinho Gano nog debuteren op training bij het eerste elftal van Club Brugge. Nabil Dirar draaide snel door en verwachtte Zinho diep. Zinho had de situatie te laat ingeschat en liet de bal buiten lopen. Met een ziedende Dirar tot gevolg.

Het probleem was: Zinho had in zijn beginperiode moeite met de snelle opeenvolging van verschillende wedstrijdsituaties met een snelle koppeling van denken, beslissen en uitvoeren. En dat is net wat 11 tegen 11 op een hoger niveau typeert. Het gaat vooral over effectief samenwerken met andere spelers en omgaan met tegenstanders. Daarom heeft het weinig zin om van oorsprong spelers geïsoleerd van het team te ontwikkelen.

Wiel Coerver benaderde jarenlang het ontwikkelen van jeugdvoetballers vooral individueel en technisch. Met weinig eindrendement en eindproducten. Ook van het JMG-project bij Lierse is het eindrendement in vraag te stellen.

Maar binnen het team moet je wel alle spelers apart benaderen. Je moet ze een specifieke rol, een specifieke benadering en een specifiek pad toekennen dat past bij hun voetbalpersoonlijkheid en hun sterktes.

Die sterktes kunnen alle kanten uitgaan.

Voor de ene speler is dit puur verdedigen, voor de andere is het een sterke opbouw. Maar: altijd sterktes die vertrekken vanuit een teamsport.

Voor anderen zal dat een meer individuele insteek zijn, zoals een sterke actie aan de bal, maar bij deze spelers is het essentieel om het rendement binnen het teamgebeuren te accentueren.

Er is niets fout met het organiseren van individuele sessies voor spelers, op voorwaarde dat er steeds een connectie wordt gemaakt met wat er op zaterdag of zondag gebeurt. Tot nader order is dat nog steeds 11 tegen 11.

Jeugdvoetbal is een teamsport waar de individuele benadering binnen het team het verschil maakt!