Zondagmiddag om 12 uur strijden Engeland en Spanje in Sydney om hun eerste wereldtitel in het vrouwenvoetbal. De winnaar moet de beker delen met FIFA-voorzitter Gianni Infantino. Ondanks alle kritiek zet het toernooi de Zwitser nog steviger op zijn troon.
Afgelopen woensdag beleefde sportminnend Engeland een collectief delirium toen Alessia Russo The Lionesses in de laatste minuut definitief naar de finale trapte. FIFA-voorzitter Gianni Infantino bevond zich zo’n tweeduizend kilometer verderop in Nieuw-Caledonië om het nieuwe hoofdkwartier van de voetbalbond te openen.
Terwijl hij er op het WK in Qatar een erezaak van maakte om bijna elk duel bij te wonen, benutte de Zwitser de kans om zijn zogenaamde Ocean’s Eleven te bezoeken, de elf leden van de Oceanische voetbalbond die hem door dik en dun steunen. Een nobel initiatief maar met een kost van zo’n veertigduizend vliegkilometers, ofwel een reis rond de aardbol. Tijdens een toernooi dat opereerde onder de slogan When nature wins, we win voelde de reiswoede van Infantino wrang aan in co-gastland Australië.
Ruzie over uitzendrechten
Het is niet de eerste storm van kritiek waaruit hij zich diende te redden. Het initiële plan om Saoedi-Arabië het toernooi te laten sponsoren viel niet in goede aarde bij vele sterspelers en de Australische overheid. Met tegenzin schrapte FIFA de deal met Visit Saudi, het toerismebureau van de oliestaat. Infantino raakte geen wijs uit alle heisa, een storm in een glas water aangezien hij zijn 211 leden als gelijkwaardig ziet.
Deze hetze kwam bovenop het geruzie over de verkoop van de uitzendrechten. Voor de eerste keer waagden de bonzen in Zürich het om het tv-contract los te koppelen van het mannen-WK, een gok die niet de gewenste bedragen opleverde. Als door een wesp gestoken dreigde Infantino zelfs even om het toernooi van de buis te halen in West-Europa, zijn vijand nummer één.
Aan de vooravond van het toernooi moest de FIFA-voorzitter bovendien in allerijl zijn belofte over de minimumpremie van dertigduizend dollar voor elke speelster bijstellen, een bedrag dat een wereld van verschil zou maken op een toernooi met slechts veertig procent professionals. Hij deed als afsluiter zelfs een laatste smeekbede aan de Nieuw-Zeelandse natie om in allerijl nog tickets te kopen.
Kritische vragen over de kloof qua prijzengeld in vergelijking met de mannelijke collega’s vermeed hij: alle kaarten lagen volgens hem op tafel om het WK te laten uitgroeien tot de beste editie ooit, zeker omdat hij zelf de uitbreiding naar 32 deelnemers had doorgedrukt. Die beslissing deed in 2019 heel wat wenkbrauwen fronsen. Het vrouwenvoetbal had immers nog maar net de 13-0 vernedering van Thailand door de VS verwerkt.
Verrassend genoeg kreeg Infantino gelijk. De toevloed aan monsterscores waar iedereen voor vreesde, bleef uit. Meer zelfs, in de groepsfase regende het verrassingen: favorieten Canada, Brazilië en Duitsland keerden al na drie wedstrijden met het schaamrood op de wangen naar huis, geveld door de zogenaamde kleintjes zoals debutant Marokko. Toen ook titelverdediger Team USA in de achtste finales op de knieën ging, was het punt van Infantino gemaakt: het vrouwenvoetbal was weldegelijk volwassen en competitief genoeg voor een groter WK.
Blinde vlek verwijderd
Op de koop toe kon hij zich ook op de borst kloppen door de keuze voor Australië en Nieuw-Zeeland als gastheren. Down Under blijft nog steeds een blinde vlek op de kaart van het voetbalimperium, maar Infantino lijkt de code gekraakt te hebben. De plaats in de halve finales van de Matildas werd door de Australische natie gevierd als een nationale triomf. Het hele land viel collectief stil bij elke wedstrijd en overal domineerden de groen-gele kleuren het straatbeeld.
Australië was voor het eerst echt gebeten door het voetbalvirus. Een unicum dat zelfs de Socceroos, het mannenelftal, nooit hebben kunnen verwezenlijken. Dezelfde taferelen waren ook in mindere mate te zien in Nieuw-Zeeland. Zo breekt deze editie ook alle records qua tv-kijkers en bezoekersaantallen, ondanks de atypische uitzenduren in de Westerse tv-markten.
Infantino verdedigde de expansie van het deelnemersveld steeds als een noodzaak voor de verdere mondialisering. Hoe meer deelnemers, hoe meer federaties zich geroepen zouden voelen om te investeren in hun vrouwenvoetbal, redeneerde hij. Of meer bonden uiteindelijk de portefeuille zullen opentrekken, valt nog af te wachten.
De voorlopige meerwaarde van de acht extra teams is twijfelachtig aangezien enkel Marokko de groepsronde overleefde. Het verhaal van Spanje geeft echter hoop. La Roja was er in 2015 voor het eerst bij als kanonnenvoer, maar maakte in korte tijd een reuzensprong voorwaarts. Dat net het Spaanse elftal nu de finale speelt, spreekt enkel in het voordeel van Infantino.
Half miljard dollar
De naakte feiten over deze editie liegen niet: op alle vlakken is het toernooi een overweldigend succes. Infantino verkondigde trots dat de opbrengsten het half miljard dollar zullen aantikken. waarmee het toernooi break-even zal draaien. FIFA heeft onlangs meermaals de hoon van West-Europa over zich gekregen: van de uitbreiding van het mannen-WK naar 48 landen, over het vernieuwde WK voor clubs, tot de steeds intensere flirt met Saoedi-Arabië.
Zijn herverkiezing als voorzitter in maart was echter een formaliteit gezien zijn sterke fanbasis in Afrika en Azië. Het zijn vooral deze continenten die er alle baat bij hebben dat FIFA en zijn toernooien blijven groeien: hoe meer opbrengsten voor Zürich, hoe meer geld voor de federaties. Tussendoor liet hij de FIFA Council, ofwel de regering van het wereldvoetbal, de statuten aanpassen zodat hij nog tot 2031 kan aanblijven.
Als Infantino zondag de beker uitreikt, zit hij dus nog steviger op de stoel van voetbalpaus, ondanks boegeroep vanuit de tribunes en de Europese huiskamers. Dat de Nieuw-Zeelandse overheid het als eerste aandurfde om hem een politie-escorte te weigeren, zal zijn voornaamste zorg zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier