Waarom de schare haters rond ‘Big Rom’ Lukaku maar blijft groeien

Romelu Lukaku slaagde er de voorbije maanden in om nog wat meer haat over zich heen te krijgen. Hij lijkt het bijna bewust te doen, alsof het hem van brandstof voorziet.

Sommige herinneringen blijven plakken en kunnen iemand perfect typeren. In 2007 verlaat de amper veertienjarige Romelu Lukaku het opleidingscentrum van Lille OSC, waar ook Eden Hazard verblijft. Dat gebeurt in een vlaag van colère, zowel van hemzelf als van zijn vader Roger, wegens een bottest, een procedure waarmee op een discrete manier bij jonge Afrikaanse spelers wordt nagegaan of hun werkelijke leeftijd overeenkomt met die op hun identiteitskaart. ‘Mijn zoon is in België geboren!’ fulmineert Roger en hij haalt hem terug naar ons land, waar Romelu door zijn buitengewone groei met de U17 van Anderlecht mag meedoen.

Hoewel hij dan nog niet als Big Rom bekendstaat, zorgt iedere wedstrijd die hij speelt voor ongemak. Al van in de jongste leeftijdscategorieën, bij Boom, Wintam en Lierse, wekt de jongen wekelijks het wantrouwen van ouders en trainers van de tegenstander. Elke goal is een reden voor achterdocht, elke wedstrijd roept vraagtekens op. Naar verluidt vroeg een vrouw die hem met enkele vriendjes zag voetballen: ‘Vindt u het echt plezierig om met die kinderen te spelen, meneer?’

Nog voor zijn naam in de media opduikt, krijgt Lukaku dus al af te rekenen met haters. Al snel kweekt hij een pantser om te midden van de roofdieren te kunnen overleven. Zodra er gevaar dreigt, trekt hij zich daarin terug, zoals een schildpad. Dan sluit hij zich van de buitenwereld af tot de rust weerkeert.

‘Ik heb geprobeerd om hem te bellen, maar hij neemt nooit op. Ook op andere ploeggenoten reageert hij niet’, vertelde Lautaro Martínez eind juli aan La Gazetta dello Sport. De Argentijnse spits van Inter Milaan, met wie Lukaku het gerenommeerde aanvalsduo LuLa vormde, beschreef daarmee perfect hoe de Belg zich soms in stilzwijgen hult wanneer hij in een storm terechtkomt. Een tiental dagen eerder hadden de Italiaanse kranten een opvallend verhaal naar buiten gebracht: Lukaku, die door Chelsea aan Inter was uitgeleend, was niet opnieuw welkom in Londen en zou daarom dubbel spel gespeeld hebben. Via zijn makelaar Sébastien Ledure zou hij niet alleen met de nerazzurri onderhandeld hebben voor een transfer, maar ook met aartsvijand Juventus. De club uit Turijn wordt door de tifosi van Inter nog feller gehaat dan stadsrivaal AC Milan. Het Milanese bestuur reageert navenant. Nadat hij een dag lang tevergeefs geprobeerd heeft om Lukaku te bereiken, verklaart sportief directeur Piero Ausilio in een korte mededeling van nog geen dertig seconden dat de onderhandelingen met de Rode Duivel worden stopgezet. Alle bruggen zijn opgeblazen.

Lukaku wil voortdurend bewijzen dat zijn criticasters zich vergissen.

Uithangbord van Inter

Dat de scheiding verloopt met kapot serviesgoed en slaande deuren is tekenend voor de passie die al van bij het begin aanwezig is in de relatie van Lukaku met Inter. Hij scoort in zijn eerste match in het blauw-zwarte shirt, speelt in zijn eerste seizoen met Inter de finale van de Europa League en is vervolgens de bepalende figuur bij het behalen van de titel, de eerste in meer dan tien jaar voor de club. Hij wordt het uithangbord van de club, zijn neus-aan-neus met Zlatan Ibrahimovic tijdens een Milanese derby wordt vereeuwigd op een fresco net buiten het Giuseppe Meazzastadion. Zelf verklaart hij meermaals zijn liefde voor Inter, hij spreekt over zijn passie voor de club van toen hij nog een kind was en hij doet dat, als polyglot, bovendien meteen in het Italiaans. Ook in de kleedkamer verwerft hij de rol van leider. Hij staat altijd klaar om nieuwkomers de weg te wijzen.

Nochtans is het in de eerste plaats een coach die in 2019 zijn komst naar Milaan bepaalt. Antonio Conte neemt er plaats op de trainersbank en die heeft al langer een boon voor het profiel van de Belg. Drie jaar eerder probeerde hij Lukaku al naar Chelsea te halen, maar hij moest zich toen tevredenstellen met een andere Belg, Michy Batshuayi. En de zomer nadien wilde Big Rom, na een seizoen met 25 goals voor Everton in de Premier League, wel naar Chelsea terugkeren, maar werd hij door zijn makelaar Mino Raiola naar Manchester United geleid. Ondanks de bromance met de Franse vedette Paul Pogba heeft Lukaku al snel spijt van zijn transfer naar ManU en hij breekt met Raiola. Zijn nieuwe makelaar is de Italiaan Federico Pastorello, een goede bekende van Inter en Antonio Conte. En zo komt het dat de Belgische topschutter, die al sinds een interland tegen Italië in 2015 onder de indruk is van het tactisch vernuft van Conte, zijn koffers in Milaan neerzet. Na het behalen van de titel in de Serie A en het vertrek van Conte lijkt niets hem in de zomer van 2021 in Italië te houden. Chelsea zet opnieuw de deur voor hem open.

Familiale cocon

Al in zijn jeugdjaren bij Anderlecht zei Lukaku vaak dat Chelsea de club van zijn hart was. Toen hij er in 2011 als adolescent naartoe mocht, kon hij dagelijks trainen aan de zijde van zijn idool Didier Drogba, wiens acties hij keer op keer bekeek op filmpjes. Van jongs af analyseerde hij bijna dwangmatig spelers en spelsystemen. Hij mag dromen van de Premier League maar in het seizoen 2011-2012 haalt hij hooguit de bank. Wanneer Chelsea dat seizoen de Champions League wint, weigert hij de trofee aan te raken. Om maar te zeggen: wanneer hij in 2021 terugkeert, is dat niet alleen om een oude liefde weer op te poken, maar ook om enkele rekeningen te vereffenen met een club en een competitie die hem enkele jaren ervoor bij het groot huisvuil hebben gezet.

Revanche lijkt wel zijn brandstof. Lukaku wil voortdurend bewijzen dat zijn criticasters zich vergissen. Er waren de laatste tijd maar weinig goals die hij niet vierde door een vinger op zijn mond te leggen, om aan te geven dat degenen die over hem oordelen er niks van kennen.

Er zijn nochtans moeilijke momenten geweest, zoals de gemiste kansen op het WK tegen Kroatië of de misser in de Champions Leaguefinale met Inter. Dan trekt hij zich terug in zijn schulp, met weinig naasten om zich heen. Eigenlijk zijn er dan alleen zijn zoontje Roméo, die hij weleens in beeld brengt op de sociale media maar verder uit de belangstelling houdt, en vooral zijn moeder Adolphine, die altijd al zijn vertrouwelinge was. Adolphine bleef tijdens de lockdown in de lente van 2020 bij Romelu op zijn appartement in Milaan.

In die familiale cocon voelt Big Rom zich het best. De rest van zijn entourage vervaagt dan. Zijn jeugdvrienden zeggen vaak dat ze niks van hem horen. Uit zijn eerste jaren in Engeland is niemand overgebleven, met zijn onafscheidelijke vriend Pogba heeft hij nog nauwelijks contact. Zijn kern bestaat uit hemzelf, zijn zoontje en zijn moeder. Die laatste verdedigt hij met vuur, zoals bij het opstootje met Ibrahimovic in de derby. De Zweed had hem uitgelachen met de woorden: ‘Ga terug naar je onnozele voodoo. Ga terug naar je mama.’

Die anekdote is de echo van een andere, naar buiten gebracht door Farhad Moshiri, de eigenaar van Everton. Toen Lukaku in de zomer van 2017 naar Manchester verhuisde, zei Moshiri in The Guardian: ‘We boden hem een beter contact dan Chelsea (waarmee Lukaku en Raioli ook onderhandelden, nvdr). We hebben er alles aan gedaan om hem te houden. Je gelooft niet wat we hem voorstelden. Zijn makelaar en onze ceo kwamen bijeen om het contract te tekenen, alles was klaar, er stonden zelfs al enkele journalisten in de gang te wachten. Maar tijdens de meeting belde Romelu plots naar zijn moeder. Ze vertelde hem dat ze op bedevaart was in Afrika, dat ze een voodoopriester had gezien en dat die een boodschap had doorgekregen dat Romelu naar Chelsea moest gaan.’

Wat er ook van zij, feit is dat Romelu Lukaku naar de raad van zijn moeder luistert, of het nu gaat over zijn carrière of over relaties. Die toewijding om zijn moeder gelukkig te maken dateert van zijn tien jaar, zo vertelde hij aan het mediaplatform The Player’s Tribune. In een lange monoloog, waaraan volgens ingewijden de nodige dosis American dream was toegevoegd, vertelde de spits hoe hij op een ochtend zag hoe zijn moeder de melk voor zijn ontbijtgranen aanlengde met water. ‘Toen nam ik me stellig voor dat mijn moeder niet op die manier zou moeten leven. Op een dag heb ik haar gezegd dat het anders zou worden, dat ik binnenkort bij Anderlecht zou voetballen en dat ze zich nooit nog zorgen zou hoeven te maken. Sindsdien speel ik elke wedstrijd als een finale.’

Behoefte aan liefde

Met de Rode Duivels zat een finale er nog niet in. De meeste grote toernooien waren niet echt een voltreffer. Lukaku was natuurlijk wel de man die België met twee goals in Zagreb in de herfst van 2013 op weg zette naar een eerste eindronde in twaalf jaar, het WK van 2014. Maar zijn relatie met de nationale ploeg verliep niet altijd rimpelloos. Hij was niet de favoriete spits van Marc Wilmots, die het meer had voor Christian Benteke. Dat Lukaku op het WK van 2014 basisspeler was, had hij alleen te danken aan een blessure van Big Ben. Zijn relatie met Wilmots zou nooit goed worden, ook al was hij door zijn uitstekende prestaties in clubverband titularis op het EK van 2016. Wel of niet het vertrouwen krijgen van een coach: het loopt als een rode draad door zijn carrière.

Na dat mislukte EK in Frankrijk, dat begon met een nederlaag tegen het Italië van Conte en eindigde met een uitschakeling door zwart beest Wales, mag Lukaku zich verheugen in de komst van Roberto Martínez als nieuwe bondscoach. Met de Spanjaard als trainer had hij bij Everton grote stappen vooruitgezet. In Goodison Park maakte hij drie seizoenen na elkaar meer dan tien goals. De eindafrekening van Big Rom onder Martínez: 82 doelpunten in 126 wedstrijden.

Door de goede professionele én de warme persoonlijke band die hij met Martínez heeft, haalt Lukaku ook bij de Rode Duivels een ongezien niveau. Voor de komst van de Catalaan had de spits 17 doelpunten gemaakt in 52 interlands, vaak in vriendschappelijke wedstrijden en zelden in topmatchen. Sommige fans in het Koning Boudewijnstadion durfden hem zelfs al eens uit te fluiten. Maar onder de hoede van Martínez wist hij nagenoeg iedereen achter zich te scharen en maakte hij maar liefst 51 doelpunten in 53 wedstrijden, een gemiddelde dat past bij de beste aanvallers van de planeet.

Door zijn groeiende charisma en het afscheid van kapitein Vincent Kompany klimt Lukaku in de hiërarchie van de Rode Duivels. Steeds vaker zien we hem het woord nemen in de kring die de spelers vormen voor de aftrap, ploegmaats na een ontgoocheling troosten of jonge nieuwkomers onthalen. Die laatsten zijn vaak opgeleid in Neerpede, het trainingscentrum van Anderlecht, met Lukaku als voorbeeld en rolmodel. Het maakt van hem een belangrijke figuur binnen de nationale ploeg, die op hem kan rekenen tijdens moeilijke momenten op weg naar de Final Four van de Nations League 2021 of in de poulefase van het EK 2020 datzelfde jaar, waarin België 9 op 9 behaalt. Hij is een betrouwbare goalgetter, maar die laatste grote stap lukt hem niet: een toernooi winnen, waardoor de ‘gouden generatie’ haar bijnaam zou waarmaken.

In de eerste vier wedstrijden onder de nieuwe bondscoach Domenico Tedesco, voor wiens aanwerving Lukaku werd geraadpleegd, scoorde hij alweer zeven keer. Toch blijft de conclusie onveranderd. Het EK van 2024 zal ervoor moeten zorgen dat de carrière van Romelu Lukaku niet overschaduwd wordt door de gemiste kansen op de grote momenten.

Het is nu aan José Mourinho – wiens pad hij al kruiste bij Chelsea en Manchester United, met wisselend succes – en aan de Romeinse tifosi om van het Stadio Olimpico een warme en veilige omgeving te maken waar de spits zich thuis voelt.