De Neerpedekids, die vorig seizoen massaal aanwezig waren in het team van Vincent Kompany, worden steeds zeldzamer in de basisploeg van Anderlecht. De jongeren zullen moeten wennen aan een schaduwrol en dat heeft zo zijn redenen.
Het eindresultaat liet een beetje te wensen over, maar de trip van paars-wit naar Eupen van eind juli zal in het geheugen van enkele puristen gegrift staan als de laatste keer dat Vincent Kompany drie jeugdproducten Made in Neerpede in zijn basiself dropte. Met Francis Amuzu, Yari Verschaeren, die in het slot vervangen werd door Anouar Aït El Hadj, en Hannes Delcroix in de ploeg geraakte Anderlecht niet verder dan een gelijkspel tegen de Panda’s.
Onder andere door de blessure van Delcroix hebben er sindsdien nooit meer dan twee youngsters van de club aan de aftrap gestaan. Soms bleef het aantal jeugdspelers zelfs beperkt tot één exemplaar. En dat doet vragen rijzen over de authenticiteit van de slogans waarmee the process en In Youth We Trust gepromoot werden. De kwestie wint in ieder geval terrein in de tribunes, maar het is ook voer voor discussie in televisiedebatten en in de sportkaternen van de geschreven pers.
Er is hoe dan ook sprake van een stijlbreuk met het recente verleden. Vorig seizoen kreeg het publiek minimaal drie jonge werkkrachten te zien in de eerste helft van alle play-offwedstrijden. Intussen is Albert Sambi Lokonga naar Londen vertrokken en in de zomer heeft de directie een kwaliteitsinjectie doorgevoerd waardoor de concurrentie voor een stek in de basiself bijzonder groot is geworden. Het is geen toeval dat Christian Kouamé, Joshua Zirkzee, Benito Raman, Lior Refaelov, Kristoffer Olsson, Sergio Gómez, Wesley Hoedt en Taylor Harwood-Bellis allemaal aanspraak maken op een rol als titularis.
Maar de hogere sportieve eisen hebben indirect een weerslag op de speeltijd van de jonge talenten die in het verleden soms voortijdig gelanceerd werden door het gebrek aan kwaliteit bij de meer ervaren spelers. Marco Kana, Lucas Lissens, Antoine Colassin, Kristian Arnstad, Zeno Debast en Mario Stroeykens werden vorig seizoen in het bad gegooid, maar in deze campagne wachten ze nog op hun eerste competitieminuten.
In 2022/23 wil Anderlecht met zijn U21 deelnemen aan 1B.
‘We beschikken over een aantal zeer getalenteerde jongeren, maar we hebben beslist om niet meer zomaar de rode loper voor hen uit te rollen’, wordt ons ingefluisterd vanuit Neerpede. En dat betekent dat RSCA een versnelling hoger heeft geschakeld in zijn streven om zijn plaats aan de top weer in te nemen.
De ketjes hebben weliswaar te maken met zware concurrentie, maar ze werden wel degelijk opgenomen in het draaiboek van Kompany. Neem nu Kana. Hij is de aangewezen doublure van Josh Cullen, maar de Ier heeft zich intussen het kostuum van onaantastbare basisspeler aangemeten. Killian Sardella staat in de pikorde op de rechtsachter opnieuw achter Amir Murillo, terwijl Debast en Lissens in de wachtkamer zitten voor een positie in de as van de verdediging. Maar die situatie lijkt Kompany en co niet te verontrusten, want zij hopen dat enkele van hun kindsterren in de komende maanden, of ten laatste volgend seizoen, uitgroeien tot vaste klanten in het basiselftal. Zij moeten in zekere zin hetzelfde traject volgen als Verschaeren of Amuzu, die ondanks de concurrentie van Raman en Refaelov op hun respectievelijke posities, sinds het begin van het seizoen meer dan 50 procent speeltijd afdwongen.
Brusselse buitenkans
In afwachting van hun definitieve doorbraak in de Jupiler Pro League optimaliseert Robin Veldman, de Nederlandse coach van de U21 wiens werk de unanieme goedkeuring kreeg van zijn collega’s op Neerpede, de speeltijd van zijn poulains. Met de hulp van enkele youngsters die al deel uitmaken van de A-kern en van Adrien Trebel, hebben de U21 tot nu toe een foutloos parcours afgelegd in de competitie. Met vijf overwinningen in vijf wedstrijden staan de Brusselaars aan kop van het klassement en zijn ze in een nek-aan-nekrace verwikkeld met Genk. En die koppositie heeft Anderlecht mede te danken aan Antoine Colassin, die niet meer zo hoog op het veld gepositioneerd staat als in het begin van zijn profcarrière, maar die voor doel nog steeds even doeltreffend is als vroeger.
Naast het prestige worden er deze keer aan de eindmeet ook prijzen uitgedeeld. Want aan het einde van het seizoen zal de top vier van het beloftenkampioenschap overgeheveld worden naar 1B voor het seizoen 2022/23, nadat er na jaren van gepalaver in juni eindelijk een akkoord uit de bus kwam binnen de Pro League. Het management van Anderlecht beschouwt het nieuwe format als een buitenkans om zijn grootste talenten op een zo competitief mogelijk niveau te activeren, hen te laten wennen aan de hoge verwachtingen die gepaard gaan met profvoetbal en hen te confronteren met de intensiteit in het voorportaal van het Belgische profvoetbal. Om dat doel te bereiken – met de beloften deelnemen aan 1B – heeft Anderlecht dus niets aan het toeval willen overlaten.
Het is uiteraard niet de bedoeling om een jonge speler die een plaats in de selectie van Kompany verdient te laten stagneren bij de U21, maar de toegenomen concurrentie binnen de A-kern zal op zijn beurt het concurrentievermogen van de jongeren vergroten. In de U21- clásico tegen Standard trad Anderlecht bijvoorbeeld aan met Colassin, Sardella, Debast, Arnstad, Stroeykens en Bart Verbruggen, die vorig seizoen allemaal door Vince The Prince minstens één keer in de basis gedropt werden in de A-ploeg. Anderlecht pakte de volle buit tegen de Rouches, van wie de beste elementen al titularis zijn in 1A of op huurbasis spelen bij het naburige MVV Maastricht.
In de schaduw van de talrijke versterkingen die Anderlecht terug naar de top moeten brengen, met een spelerskern waarmee Kompany dit seizoen een podiumplaats mag ambiëren, moeten de kinderen van Neerpede geduldig en buiten de schijnwerpers op hun kans wachten. Niet zozeer omdat ze van voetstuk gevallen zijn, maar vooral omdat Anderlecht stappen vooruit heeft gezet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
