‘Vrouwenvoetbal is geen andere sport, wel een ander punt op de tijdslijn’

Terwijl u zich ongetwijfeld opmaakt voor een nieuw seizoen Jupiler Pro League, Premier League, Serie A, Bundesliga en tal van andere competities, schrijf ik u vanop Engelse bodem. Het weer varieert van zeer tot matig bewolkt, het landschap van desolaat tot hoopgevend, elke vloer is bedekt met vast tapijt en zowat ieder ontbijt weiger ik om voor bonen te gaan. Voor het eerst sta ik aan de zijlijn van een voetbalveld, kijkend naar voetballende vrouwen die hopen op speelminuten, een volgende ronde op het Europees kampioenschap en zoveel meer. Het zoveel meer wordt voorzichtig afgeschermd voor buitenstaanders, trainers en medespeelsters inbegrepen. Eigenbelang wordt uitgesteld tot na het tornooi en een eigen mening vloeit eerst door de ‘bondsfilter’. Media is soms vriend, soms vijand in de ogen van elk lid en het wie-heeft-wie-nodig blijft een onderling en vooral onnodig gevecht. Toegegeven, zichtbaarheid is kwetsbaarheid, zeker in tijden van snelle berichtgeving en gepolariseerde ogen, maar ik kom alvast in vrede.

Ik glimlach bij een volgelopen Old Trafford waar decibels vooral gevormd worden door vrouwen- en kinderstemmen, ook al duurt het uren vooraleer mijn gehoor zich opnieuw herstelt. Ik sta versteld over hoe gangbaar de belegeringsmentaliteit van zowat elke trainer is, maar voel eerder medelijden en besef dat druk zijn tol kan eisen. Ik kijk met bewondering naar de dribbels van Kadidiatou Diani, naar de snelheid van Sveindís Jane Jónsdóttir en de oerkracht van zoveel moeders die postnataal terugkeren naar het voetbalveld. De Spaanse vrouwen blijven trouw aan het Barça-DNA, net zoals Duitsland trouw blijft aan een soort van organisatorische degelijkheid. Ik zie geweldige en ook saaie wedstrijden, flitsende en falende speelsters, prachtige doelpunten en lucky goals, alles wat een mannentornooi mij ook te bieden heeft. Mannen schieten doorgaans nog steeds harder op doel, spurten veelal sneller naar de andere kant van het veld en hebben doelmannen die hoge ballen net iets makkelijker uit de winkelhaak plukken.

Vrouwenvoetbal is geen andere sport, wel een ander punt op de tijdslijn. Het ene ontstond in de 19de eeuw, het andere in de 20ste, het ene werd wereldwijd beoefent en aanvaard, het andere kende jarenlang een verbod wegens wansmakelijk. Bekijk het relatief, in z’n eigen context, en vermoedelijk krijgt dan elk hoofd dit verwerkt. Kijk naar wat er zich afspeelt in Engeland, kijk naar de mooie en minder mooie wedstrijden, naar het opkomend talent, de begeesterde blikken langs het veld en wees evenzeer kritisch. Laat een monsterzege van 8-0 je vooroordeel van ‘alleen maar mogelijk in het vrouwenvoetbal’ niet versterken, maar net aanzetten tot nieuwsgierigheid. Bij het schrijven van dit stuk op Engelse bodem, kort bij alles en niets, voel ik alleen maar voetbalvreugde zonder heimwee, en hoop ik dat – in volle voorbereiding van de grote competities – de meest vastgeroeste hoofden snel ook nog eens kijken.

Tot snel!