Union speelt straks op de mythische grasmat van Liverpool: ‘Het beste publiek ter wereld’

Een uitwedstrijd bij Liverpool, dat betekent voor de spelers van Union dat ze de legendarische grasmat van Anfield mogen betreden.

Meer dan een eervol afscheid van de Champions League leek er niet in te zitten voor Liverpool FC toen het in 2019 in de halve finales FC Barcelona ontving. In Camp Nou hadden de Reds met 3-0 verloren. Dat maakte van Barça de grote favoriet voor de eindzege, aangezien in de andere halve finale Ajax en Tottenham tegenover elkaar stonden. Lionel Messi maakte zich al op om een nieuwe trofee in zijn kast bij te zetten.

Niet alleen had Liverpool drie goals geslikt in Catalonië, het moest in de terugmatch twee toppers missen, Roberto Firminho en vooral Mohamed Salah. Het enige wat hen overeind hield, was hun strijdlust. ‘Never GiveUp’ stond er op het shirt van Salah, die toekeek langs de zijlijn. Tenslotte waren er wel vaker vreemde dingen gebeurd in de Champions League. Iedereen herinnerde zich nog de remontada, de 6-1 van Barcelona tegen PSG in 2017, nadat het in het Parc des Princes met 4-0 had verloren.

Overal zochten de Engelsen tekenen om erin te geloven. Had Jürgen Klopp op zijn eerste persconferentie als coach van de Reds niet gezegd dat het stadion een grote rol speelde in de historische successen van Liverpool? Klopp sprak over een ploeg die ‘voetbal vol emoties’ speelt en benadrukte: ‘Op Anfield is dat heel belangrijk. Met het beste publiek ter wereld achter je kun je op geen andere manier spelen.’

De noten van het iconische lied You’ll Never Walk Alone dat voor de aftrap werd aangeheven, waren nauwelijks uitgestorven toen onze landgenoot Divock Origi al de score opende. Nadien gebeurde er lange tijd niet veel, tot Georginio Wijnaldum net voor het uur de 2-0 aantekende. Iedereen wist: dit is de voorbode van meer.

Liverpool heeft in zijn laatste 63 wedstrijden op Anfield maar 3 keer verloren.

Barçatrainer Pep Guardiola, die in zijn carrière met geen enkel stadion zo veel last heeft gehad als met Anfield, zei ooit: ‘Hun slogan “This is Anfield” is niet zomaar marketing. Op een gegeven moment scoren ze en plots heb je de indruk dat je er de komende minuten nog vier binnen zult krijgen. Je kunt je daar heel nietig voelen.’

Op die lenteavond in 2019 incasseerde Barça meteen na het tweede ook een derde doelpunt, alsof de voorspelling van Guardiola onontkoombaar was. Origi maakte de remonte compleet met een verrassend snel genomen corner: 4-0, Anfield in trance.

De wieg van de club

Dat Liverpool Football Club zo gehecht is aan Anfield komt doordat het niet alleen het stadion van de club is maar ook de wieg. Normaal worden stadions geboren uit een club. Hier werd de club geboren uit het stadion. In het midden van de jaren 1880 was het stadsgenoot Everton die als eerste aan Anfield Road ging voetballen. Maar de hoge huurprijs dreef de Toffees naar een plek enkele honderden meters verderop, in Goodison Park. De eigenaar van de grond had plots geen club meer en dus werd Liverpool FC opgericht. Zonder Anfield hadden de Reds niet bestaan.

In de loop der jaren groeide het stadion. Op de grote avonden van de lokale held Kenny Dalglish zaten er meer dan 60.000 toeschouwers. De Amerikaanse eigenaars die de club rond de eeuwwisseling overnamen, wilden een nog grotere voetbaltempel bouwen in Stanley Park. Dat ging niet door, wegens enorm protest van de fans en vooral de bankencrisis van 2008. Het huidige stadion werd wel opgeknapt.

Het is dus nog altijd in zijn favoriete tribune dat de spionkop You’ll Never Walk Alone aanheft. Dat lied werd een begrip toen Gerry & The Pacemakers het op een plaatje uitbrachten. Wanneer de spelers het veld betreden, galmen de eerste noten door de luidsprekers, al snel overstemd door het gezang uit duizenden kelen, dat begeleid wordt door wiegende rode sjaals. ‘Toen mijn familie en vrienden me kwamen opzoeken, zeiden ze me dat het hen kippenvel gaf’, vertelde doelman Simon Mignolet kort nadat hij voor Liverpool had getekend.

Blitzkrieg

‘De sfeer neemt je op sleeptouw. Het maakt dat je je inspanningen negentig minuten lang kunt volhouden’, vertelde de Fransman Bruno Cheyrou in Le Parisien. Meer nog dan op de eigen spelers heeft die sfeer een impact op de bezoekers. Meester-tacticus Guardiola, die wedstrijden zorgvuldig voorbereidt als waren het schaakpartijen, heeft meermaals meegemaakt hoe hij in dat stadion zijn plannen in de vuilnisbak mocht gooien. In acht verplaatsingen naar Anfield wist hij maar één zege te behalen. Zo was er de blitzkrieg in de kwartfinales van de Champions League in 2018. Na een halfuur had Manchester City al drie goals geïncasseerd. De spelers stonden er met grote ogen bij te kijken, compleet verloren in het lawaai van een uitzinnig publiek. Zelfs de best georganiseerde ploeg ter wereld kan het noorden kwijtraken als ze op Anfield moet voetballen.

Die avond in 2018 zat Mikel Arteta op de bank bij City. De huidige trainer van Arsenal was er dus niet gerust op toen hij in november 2021 met de Gunners afzakte naar de oever van de Mersey. Arsenal had er nochtans een mooie reeks op zitten van acht wedstrijden zonder nederlaag en een zege in de Londense derby tegen Tottenham. Maar Anfield was nog wat anders, en Arteta wist dat. Om zijn spelers er in de week voor het duel op voor te bereiden, liet hij langs de rand van het trainingsveld luidsprekers installeren die heel de tijd You’ll Never Walk Alone uitbraakten. ‘Het belangrijkste op Anfield is emotioneel sterk staan, zodat je op het veld competitief kunt zijn. Daarom moeten jullie beseffen wat Anfield is’, zo legde hij aan zijn spelers uit vooraleer hij de volumeknop opendraaide. ‘Geloof me, het is een heel andere ervaring dan wat jullie tot nu toe meegemaakt hebben op andere velden van de Premier League.’

Voor de camera’s van Amazon Prime, dat Arsenal dit seizoen volgt voor de serie All or Nothing, gaf Arteta meer details over dat gevoel waar je op bezoek bij Liverpool door overmand kunt worden wanneer hun pletwals zich op en naast het veld in beweging zet: ‘Als hun publiek zich in die toestand bevindt, begeleidt het elke baltoets en dat voel je ook. Tijdens een wedstrijd op Anfield zag ik een keer overal om me heen rode shirts warrelen. Ik blokkeerde helemaal, fysiek en emotioneel. Dat heb ik maar één keer in mijn carrière gevoeld en dat was op Anfield.’

Sterven op Anfield

In de jaren dat Liverpool niet meer meedeed voor de prijzen was Anfield een stadion als alle andere geworden. Als apostel van spectaculair en verticaal voetbal was Jürgen Klopp de ideale man om daar nieuw leven in te blazen. Eerder had hij ook al de fameuze gele muur in het stadion van Dortmund doen heropleven.

Na zijn vierde wedstrijd op de bank van Liverpool, een nederlaag tegen Crystal Palace, hekelde de Duitser het thuispubliek dat na de 1-2, acht minuten voor het einde van de match, het stadion verlaten had: ‘We moeten ervoor zorgen dat niemand nog weggaat voor het laatste fluitsignaal weerklonken heeft. Het publiek moet het gevoel hebben dat er nog altijd van alles kan gebeuren.’ Drie en een half jaar later dacht geen mens er nog aan om de wedstrijd tegen Barça vroegtijdig te verlaten.

Dat Anfield weer ontwaakt is, mag zeker de verdienste genoemd worden van de Duitse coach met zijn aanstekelijke energie. Vroeger kon Steven Gerrard, de iconische aanvoerder van de Reds, daarvoor zorgen. Gerrard, momenteel trainer van Al-Ettifaq in Saudi-Arabië, verklaarde ooit: ‘Wanneer ik op sterven lig, breng me dan niet naar het ziekenhuis maar breng me naar Anfield. Ik ben geboren op Anfield en ik zal sterven op Anfield.’

Jürgen Klopp is niet geboren op de oevers van de Mersey, maar weet de Reds evengoed aan te jagen. Nadat hij Liverpool in 2020 de eerste landstitel in drie decennia geschonken had, zette zijn team in de winter van 2021 een reeks neer van acht thuiswedstrijden zonder overwinning – allicht een vorm van decompressie – met daarbij een klinkende 1-4-nederlaag tegen de grote rivaal Manchester City en een vernederende 0-2 in de derby tegen Everton. Het was de langste reeks sinds 1954. Daar kwam pas een einde aan op 10 april tegen Aston Villa, dankzij een doelpunt van Trent Alexander-Arnold in de toegevoegde tijd. Niet toevallig viel dat ongeveer samen met het einde van de pandemie. Het publiek keerde terug en Liverpool verloor bijna niet meer voor de eigen spionkop. Slechts 3 keer in 63 wedstrijden op Anfield, waarvan twee in de Champions League.

Pelgrimstocht

Het is precies in het kader van Europees voetbal dat Union Saint-Gilloise het Kanaal oversteekt. De Brusselaars zijn nog maar de vijfde Belgische club die de eer heeft om op het mythische gras van Anfield te spelen. In het verleden wisten noch Anderlecht, noch Club Brugge, Standard of Racing Genk er een overwinning weg te kapen. De Rouches van László Bölöni waren er nochtans dicht bij. Ze haalden in 2008 de verlengingen maar werden daarin geveld door een late goal van de Nederlander Dirk Kuyt. Het ging om de voorronde van de Champions League en tussen het You’ll Never Walk Alone en de kreten ‘Liverpool!’ hadden de Luikse fans zich flink laten horen. Daarmee werd bevestigd wat de voormalige manager Gerard Houllier ooit zei na een Champions Leaguewedstrijd op Anfield: ‘Voor de Europese duels zijn de tickets duurder en komt het publiek zo’n beetje van overal, niet alleen uit Liverpool. De spelers vinden dat niet zo tof. Voor de lokale fans blijven de hoogtepunten van het jaar de klassieker tegen Manchester United en in mindere mate de derby tegen Everton.’

Maar voor de bezoekende ploegen blijft elke uitwedstrijd in de stad van The Beatles iets speciaals. De laatste Belgische ploeg die een Europees duel mocht spelen op Anfield was Racing Genk, dat toen gecoacht werd door Felice Mazzu. Genk trok met zijn volledige spelersgroep naar Liverpool, ook al kon niet iedereen op het wedstrijdblad geschreven worden. Racing, dat het moeilijk had in de Belgische competitie en Europees eerder al door Salzburg van het veld was gespeeld, nam de gelegenheid te baat om er ‘een mooie uitstap’ van te maken, om de Henegouwse trainer te citeren. Ook al kwamen zijn manschappen niet als toeristen naar Liverpool – de Limburgers wisten lange tijd gelijke tred te houden en verloren nipt met 2-1 – toch had de reis naar Anfield iets van een pelgrimstocht.

De Unionisten uit Brussel kenden vorig seizoen een uitstekende Europese campagne, die pas eindigde in de kwartfinales van de Europa League. Maar het kaliber van de tegenstanders viel wat tegen, met verplaatsingen naar Glasgow, Berlijn, Braga, Malmö en Leverkusen. Toen ze in augustus op het vliegtuig zaten na hun kwalificatie in Lugano waren ze heel blij te horen dat ze dit seizoen Liverpool zouden treffen in de poulefase. Ze moeten er nu wel op voorbereid zijn dat de sfeer op Anfield niet echt die van de grote Europese avonden zal zijn. De fans van de Reds zijn al zes jaar gewend aan Champions Leaguevoetbal. Voor het eerst sinds 2016 moet Liverpool nu een thuismatch afwerken in de Europa League. De vorige dateert van 5 mei in dat jaar. Liverpool gaf Villarreal toen geen schijn van kans (3-0, na de 1-0 in Spanje). In de voorgaande rondes hadden Dortmund, Manchester United en Augsburg in het zand gebeten op Anfield, telkens voor ruim 40.000 aanwezigen – het waren de eerste maanden van Klopp aan het hoofd van de ploeg. Ook al heeft Union niet de beste spelers ter wereld, het hoopt dat het bij zijn terugkeer meer goede herinneringen dan tegendoelpunten in de koffer meebrengt.