Donderdag speelt Union in de kwartfinales van de Europa League tegen Bayer Leverkusen. ‘We willen onze naam op een beker graveren.’
Middenvelder Teddy Teuma en verdediger Ismaël Kandouss kwamen allebei in januari 2019 naar Union. Geen vanzelfsprekende keuze destijds. ‘Mijn bedoeling was om een club te vinden in de Ligue 2 in Frankrijk’, zegt Kandouss. ‘Toen mijn makelaar over Union sprak, zei die naam me helemaal niets. Ik ben dan naar een wedstrijd komen kijken. De sfeer was top en het voetbal was goed. Daardoor kreeg ik er wel zin in.’ Union had ook wel wat te bieden: een paar goede spelers, de ambitie om naar eerste klasse te promoveren, een halve finale in de beker van België.
Maar Union miste de promotie, coach Luka Elsner vertrok en het volgende seizoen, met Teuma en Kandouss erbij, verliep erg moeizaam. ‘Een lastige tijd,’ geeft Teuma toe, ‘maar het bestuur heeft eruit geleerd en nam het jaar daarop Felice Mazzu als coach. Die kende het Belgisch voetbal door en door, ook de lagere afdelingen. Er werden toen enkelen van de beste spelers uit 1B aangetrokken, zoals Dante Vanzeir, Loïc Lapoussin en Anthony Moris.’
Die jongens hebben met elkaar gemeen dat ze pas laat zijn doorgebroken. Is dat typisch voor deze spelersgroep?
Ismaël Kandouss: Onze sterkte is dat we weten dat we geen cadeaus zullen krijgen. Als we iets willen, moeten we dat zelf afdwingen. Dat gevoel kon Felice Mazzu heel goed overbrengen.
Teddy Teuma: Wij, anciens, hebben Union een identiteit gegeven. Natuurlijk was Felice daar belangrijk bij. Hij zorgde voor dat gevoel van een tegen allen. Vanuit die underdogpositie overstegen we onszelf.
Is het niet moeilijk om die lijn nu aan te houden?
Teuma: Als je het stadion en de kleedkamers ziet, weet je snel waar je terechtgekomen bent. Er is altijd wel wat: de uitrusting die niet goed is, het veld dat bij de minste regen drassig wordt… Tegen de nieuwkomers zeg ik dan: ‘Welkom bij Union!’ Wij kijken daar met de glimlach naar.
Kandouss: Wij tweeën zijn niet gevormd in een chic opleidingscentrum, dus zulke kleine ongemakken doen ons niks.
Teuma: Als je onder de douche op hetzelfde moment als de speler naast je de kraan opendraait, heb je geen druk meer. Dat is Union. (lacht) Maar de club heeft ook veel gedaan om onze werkomstandigheden te verbeteren. Dat kost wat tijd. Het is misschien een kleine club, maar we hebben wel een grote ploeg.
Jullie hebben nu een brede kern, waardoor belangrijke spelers soms op de bank belanden. Zorgt dat nooit voor spanningen?
Kandouss: Vorig jaar hadden we het aanvallend lastig als Deniz Undav of Dante Vanzeir er niet bij waren. Nu hebben we meer mogelijkheden en moet iedereen dus extra zijn best doen. Natuurlijk zijn sommigen dan al eens ontgoocheld. Voor de coach moeten het vaak moeilijke keuzes zijn, maar de sfeer in de groep blijf goed.
Hoe beoordelen jullie de huidige prestaties? Is er nog ruimte voor verbetering?
Kandouss: Het is sowieso uitzonderlijk wat we nu beleven. En nu we zover zijn geraakt in de Europa League, willen we zo lang mogelijk doorgaan.
Teuma: Het lijkt allemaal vlot te lopen, maar vergeet niet dat we wel elke wedstrijd alles geven. Net als vorig seizoen. Dan kun je achteraf ook geen spijt hebben.
Toen jullie vorig jaar de titel nipt hadden gemist, hadden jullie ook het hoofd kunnen laten hangen. Maar jullie zijn op hetzelfde elan doorgegaan.
Teuma: Die gemiste titel was een flinke opdoffer, dat spreekt voor zich. Maar daarna hebben we wat afstand genomen en beseften we dat het een fantastisch seizoen was geweest. We kwamen uit de tweede afdeling en werden meteen vicekampioen.
Kandouss: We raakten eraan gewend om twee keer per week te spelen en meer wedstrijden met inzet af te werken. Veel interessanter dan wedstrijden in 1B.
Liever Leverkusen dan Lommel?
Kandouss: Natuurlijk! (lacht)
Wat heeft deze club nog nodig om in België aan de top te blijven?
Teuma: Een trofee. Iedereen zegt dat het prachtig is wat we nu doen, maar als we weer tweede of derde eindigen en uitgeschakeld worden in de Europa League, blijven we met lege handen achter. Om iets tastbaars over te houden aan het harde werk van de afgelopen vier jaar moeten we onze namen op een beker kunnen graveren. Pas dan schrijven we echt geschiedenis.
