Club Brugge verloor met 1-0 bij KV Kortrijk, ondanks Noa Lang. Union klopte KV Mechelen met 2-1, met dank aan Loïc Lapoussin. Twee tactische lessen van het voorbije weekend in de Jupiler Pro League.
Noa Lang: met de moed der wanhoop
Club Brugge-aanvaller Noa Lang torst het imago van een egoïstisch talent. Hij zou een speler zijn die meer van de bal houdt dan van zijn medespelers en die de individuele heldendaad verkiest boven de collectieve euforie. Maar de voorbije weken geeft de Nederlander geregeld staaltjes van altruïsme ten beste. Alleen wordt hij daar zelden voor beloond door de andere offensieve krachten van de Brugse aanval. De voormalige Ajacied dropte hoekschoppen op het hoofd van Abakar Sylla, legde heerlijke ballen in de loop van Tajon Buchanan en verstuurde loepzuivere voorzetten richting Roman Jaremtsjoek. Hij liet op de grasmat van het Guldensporenstadion zijn hele wapenarsenaal bewonderen. Na de wedstrijd toonden zijn statistieken dan wel 0,85 expected assists, een doelpunt was er niet uit voortgekomen. Lang heeft dit seizoen nog maar twee assists op zijn conto, ondanks 5,32 expected assists. Allicht mede door die magere cijfers werd hij onlangs niet opgeroepen voor Nederlandse nationale ploeg.
Uit zijn statistieken blijkt evenwel minder egoïsme dan je zou denken. Op zijn linkerflank houdt Lang er dan wel van om één te zijn met de bal, die hij streelt tot op het moment dat hij hem een stevige tik geeft om zijn tegenstander in snelheid te nemen, toch behoudt hij daarbij altijd het overzicht. Of hij nu zijn actie langs de lijn maakt of naar binnen snijdt. Omdat hij over zoveel opties beschikt, is het moeilijk om op hem te verdedigen. Ook KV Kortrijk, dat probeerde om hem man tegen man af te stoppen, stelde hij voor problemen. Alleen: het was allemaal niet genoeg om Club Brugge aan een zege te helpen. Wie echter verder kijkt dan alleen maar naar doelpunten of assists, ziet dat Noa Lang stilaan weer tot de beste spelers van de competitie behoort.
Loïc Lapoussin: de bal in de voet graag
In de vorige thuiswedstrijd van Union, tegen Eupen, zette trainer Karel Geraerts noodgedwongen linkerflankspeler Loïc Lapoussin op rechts in zijn 3-5-2. Het breekijzer uit Madagascar ergerde zich in die wedstrijd al snel aan het feit dat hij vooral moest lopen en zelden de bal in de voet kreeg. Het is een beetje zijn eigen schuld: als Union op links vooral kort combineert (en op rechts vooral loopt), dan komt dat omdat het gewend is geraakt aan de tandem Loïc Lapoussin en Teddy Teuma, gekoppeld aan een stevige spits die met de rug naar het doel kan spelen, zoals Deniz Undav of Victor Boniface. In het spel van korte combinaties in de kleine ruimte voelt Lapoussin zich in zijn sas. Met flukse bewegingen kan hij dan ontkomen aan de verdedigers die hem insluiten, en maakt hij ruimte voor zijn ploegmaats.
Toen Felice Mazzu vorig seizoen nog coach was van Union, beschikte hij plots over de energieke Kaoru Mitoma en moest hij keuzes maken. Hij kon moeilijk Lapoussin uit de ploeg zetten, daarvoor was de Malagassiër te veelzijdig. Dus kwam de linkerflankaanvaller geregeld op het middenveld terecht. In een zone waar de ruimte normaal gezien schaars is en je minder vaak even op adem kunt komen, wist hij de ene keer met vloeiend samenspel en de andere keer met een individuele actie het verschil te maken.
Dat Lapoussin openbloeit op het middenveld, komt omdat hij meer is dan een dribbelaar. De Malagassiër heeft de flair van een echte spelmaker en de geniale ingevingen van iemand die je liever dicht bij de grote rechthoek ziet spelen dan tegen de zijlijn. Wanneer zo iemand aan de bal komt, kan er van alles gebeuren. Zijn kanonskogel tegen KV Mechelen, van aan de rand van het strafschopgebied, bewees het nogmaals: Lapoussin is tot alles in staat. Je moet er gewoon voor zorgen dat hij de bal in de voeten krijgt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier