‘Scheidsrechters zijn voor clubs vaak een dekmantel om eigen fouten te camoufleren’

Natuurlijk is dit niet de beste lichting scheidsrechters uit de geschiedenis, zegt Jacques Sys. ‘Maar geldt dat niet evenzeer voor de trainers? Evalueren die zichzelf even streng als ze dat met arbiters doen?’

Drie jaar is het geleden dat Cercle Brugge degradeerde. Met drie trainers in een en dezelfde competitie had het een hapsnapbeleid gevoerd dat ver verwijderd was van de filosofie van de vereniging. Maar toch zakte Cercle vooral omdat het vaak het slachtoffer was van arbitrale dwalingen. Zo ook in de laatste competitiewedstrijd, thuis tegen KV Mechelen. Cercle bouwde een 2-0-voorsprong uit, maar de assistent-scheidsrechter verzuimde het in de voorlaatste minuut voor buitenspel te vlaggen, zodat KV Mechelen de aansluitingstreffer kon maken. Er brak bij Cercle paniek uit. Het verloor met 2-3 en zakte.

Drie jaar lang brandde Cercle Brugge in het vagevuur van 1B waaruit het zich volgende zaterdag hoopt te bevrijden. De aanvankelijke missie om een aantal jongeren te laten doorstromen werd opgegeven. Om te overleven zag Cercle zich genoodzaakt in zee te gaan met AS Monaco. Hoe zou het gelopen zijn zonder die arbitrale bunder drie jaar geleden?

Fouten van scheidsrechters lopen ook nu weer als een rode draad doorheen deze competitie. Ook afgelopen weekend. Antwerp dat tegen Eupen ten onrechte een strafschop kreeg, wat als de club uit de Oostkantons juist door die goal door een slechter doelsaldo zou degraderen? En hoe anders kon het spelbeeld er op Standard hebben uitgezien als Cavanda voor zijn drieste fout rood had gekregen?

Voor de degradatiematchen die KV Mechelen en Eupen volgend weekend spelen, krijgen ze een videoref. Die had er afgelopen zaterdag al moeten zijn. Voetbalclubs zijn uitgegroeid tot bedrijven die niet het slachtoffer mogen zijn van menselijke fouten, zeker niet als technologische hulpmiddelen helpen om die te vermijden. Het kan niet dat er voor twee wedstrijden maar één videoref kan worden ingeschakeld, er moet naar oplossingen worden gezocht om het aantal te verhogen. Het zorgt ook voor minder frustraties en derhalve ook minder grimmigheid.

De kritiek op scheidsrechters steeg vorig weekend naar een hoogtepunt. Veel trainers blijven het moeilijk hebben om zich te midden van alle emotie te controleren. Dat zorgt voor ongelukkige uitspraken. Aan de integriteit van arbiters mag niet getwijfeld worden. Hun taak is alleen maar moeilijker geworden. Ze worden verwenst en verketterd. Fouten worden uitvergroot en op televisie herhaald, je moet tegenwoordig al masochistisch zijn om dit vak te willen beoefenen. Ook de sociale media spelen hierin een rol.

De druk op scheidsrechters is gigantisch geworden. Is het bijvoorbeeld daarom dat er de afgelopen seizoenen steeds meer strafschoppen worden gefloten? De belangrijke wedstrijden van volgend weekend zullen met argusogen worden gevolgd. Ook en vooral in de strijd om het behoud. Als KV Mechelen zakt is dat voor de club een ramp en hetzelfde geldt voor Eupen. En zowel Beerschot Wilrijk als Cercle Brugge huiveren bij de gedachte dat ze volgend seizoen opnieuw moeten aantreden in 1B. Het lijkt wel de hel.

Scheidsrechters blijven eeuwige boosdoeners. Ze zijn voor clubs vaak ook een dekmantel om eigen fouten te camoufleren. Na de verloren wedstrijd van Eupen op Antwerp zeiden Hendrik Van Crombrugge en Mickaël Tirpan dat de ploeg dit ook zichzelf mocht aanrekenen omdat de voorbije weken te vaak matchen uit handen werd gegeven. Later haalde trainer Claude Makélélé voor zijn doen stevig uit naar de arbiter. Hij liet horen dat men kennelijk niet wil dat Eupen in 1A blijft. Dat soort uitspraken kan je van hogerhand niet laten passeren.

Natuurlijk is dit niet de beste lichting scheidsrechters uit de geschiedenis. Maar geldt dat niet evenzeer voor de trainers? Evalueren die zichzelf even streng als ze dat met arbiters doen? En tot welke conclusies komen ze dan? Eigen fouten toegeven, zoals Erik Lambrechts dat zaterdag na Standard-KV Mechelen, doen ze in ieder geval zelden.