Sandy Walsh is dit seizoen een vaste waarde in het team van KV Mechelen, maar meer dan dat hoopt hij in 2023 ook zijn eerste cap voor Indonesië te behalen. Een droom die hij al lang nastreeft, zo vertelt de man met ook nog Nederlandse en Engelse roots aan Eleven.
Je komt in het voetbal maar weinig spelers tegen zoals Sandy Walsh. De rechtsback van KV Mechelen die in Brussel werd geboren kan namelijk kiezen uit een heleboel nationaliteiten. Zo is zijn vader een Engelsman en zijn moeder Iers. Bovendien werd zij geboren in Zwitserland met een Nederlands paspoort en heeft ze Indonesische ouders. Een andere speler die zoveel nationaliteiten had, was Adnan Januzaj die vreemd genoeg door ongeveer de helft van de Europese nationale ploegen gegeerd was.
Maar goed, alle focus op Sandy Walsh. Hoewel hij opgroeide en opgeleid werd in België bij onder meer Anderlecht en uiteindelijk ook KRC Genk, doorzwom hij alle nationale jeugdploegen van Nederland. Met de U17 werd hij in 2012 zelfs Europees kampioen.
Verder dan dat kwam het echter niet. Na zijn doorbraak bij Genk verzamelde hij geen enkele officiële cap. Walsh speelde niet slecht, maar voor Oranje of de Rode Duivels bleek hij toch wat te kort te komen. Maar zeven jaar geleden opende zich een nieuwe deur. ‘Toen ik met Genk de kwartfinales van de Europa League bereikte, kwam ik plots in het Indonesische nieuws omdat ik een speler was met roots in het land’, vertelt Walsh aan Eleven. ‘Via social media is dat dan gegroeid. Ik vond dat toen wel leuk. Ineens kreeg ik allemaal nieuwe volgers. Waar kwamen die vandaan? Uiteindelijk bereikte de bondscoach me toen via Instagram om te vragen of ik wel echt roots in het land had.’
En zo ging de bal aan het rollen. ‘Ik ben dan naar de hoofdstad Jakarta gevlogen om hem en de bond te ontmoeten met alle officiële documenten.’ Maar een paspoort kreeg Walsh niet onmiddellijk. ‘Nadat ik de coach en de voorzitter ontmoet had, liep er heel wat mis. Op beide posities kwamen nieuwe mensen en opeens was ik mijn contactpersonen kwijt in het land. Alles viel stil rond mijn dossier.’
Jaren wachten
Walsh gaf niet op maar in de jaren die volgden, gebeurde er niet veel meer. ‘Ik dacht op een bepaald moment dat ze me gewoon niet meer wilden.’ Het ging zelfs van kwaad naar erger, want nadat zijn contract afliep bij Zulte Waregem in de zomer van 2020 zat Walsh plots zonder club toen het nieuwe seizoen begon en de transfermarkt was afgelopen. ‘Ik dacht dat ze me toen helemaal niet meer wilden hebben, omdat ik hier al geen club had. Ik denk dat dat het dieptepunt was uit mijn carrière. Vaak dacht ik dat het niet meer hoefde voor mij.’
Maar in oktober ging het allemaal erg snel. Op een week tijd kreeg hij een aanbieding bij KV Mechelen én een telefoon van een van de assistenten van bondscoach Shin. ‘Hij vroeg of ik nog interesse had in Indonesië. Tuurlijk, dat had ik al vier jaar.’
Njet van KV Mechelen
Toch zou het nog een tijdje duren eer alles echt in orde was. 22 november vorig jaar om precies te zijn. Toen werd Walsh Indonesisch staatsburger en kon hij eindelijk opgeroepen worden voor de nationale ploeg. Met de AFF Cup, een toernooi met alle Aziatische landen, stond er ook meteen een eerste datum met rood omcirkeld in de agenda. Dat begon op 23 december, maar van Walsh was geen spoor te vinden in de selectie van Indonesië. Het probleem was dat het toernooi niet officieel van de FIFA was en Walsh de toestemming nodig had van KV Mechelen om te mogen deelnemen.
‘De bondscoach heeft Malinwa zelfs bezocht om hen te overtuigen. We kwamen tot een regeling waar iedereen zich in kon vinden. Ik zou enkel de groepsfase meedoen en dan terugkeren naar België, want de competitie was hier al bezig en de club had me nodig.’
Toch kwam er uiteindelijk geen selectie van, want enkele weken voor het begin van de AFF Cup liep het mis. ‘Toen ik aankwam op het trainingskamp in Bali vond de bondscoach die regeling opeens niet meer goed genoeg. Ik moest tot de halve finale blijven, vond hij. Ik keerde dan terug naar België om toestemming te vragen, maar KV Mechelen ging niet akkoord. Omdat ik niet het hele toernooi kon blijven, selecteerde de bondscoach me ook niet. Ik was daar erg teleurgesteld over. Het gaat om twee wedstrijden met KV Mechelen missen terwijl ik al zeven jaar op zoek ben naar die eerste cap.’
Na zeven jaar is het dus nog steeds wachten op een eerste Indonesische cap voor Sandy Walsh. Een droom die hij in 2023 waarschijnlijk in vervulling zal zien komen.
Ga naar de website van Eleven voor de volledige reportage over Sandy Walsh.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier