‘Rode Duivels-bondscoach Rudi Garcia heeft één onoverkomelijk probleem. Hij heet niet Louis van Gaal’

Rudi Garcia, de nieuwe coach van de Rode Duivels, heet niet Louis van Gaal. Knack-redacteur Jeroen Zuallaert staat stil bij de beste bondscoach die België nooit had.

Het was een klein zinnetje, dat in de verslaggeving rond de nieuwe bondscoach jammerlijk tussen de plooien viel: ‘Ook Louis van Gaal is tot op het laatste moment in de running geweest.’ De eer gaat naar Peter Vandenbempt, Sporza’s meest doorgewinterde voetbalverslaggever.

Over Rudi Garcia, onze nieuwe bondscoach, kunnen we kort zijn. Ongetwijfeld zal de man over enige capaciteiten als trainer beschikken. Het idee dat onze nationale ploeg geleid wordt door een Fransman is verschrikkelijk. Dat hij ooit geweigerd heeft om Anderlecht te trainen, spreekt dan weer in zijn voordeel.

Het meest hoopgevende feit is ongetwijfeld dat hij Rudi heet. Rudi is een prima naam om te scanderen. Van een Rudi durf je een tweedehands auto te kopen. Ruzie zoeken met een Rudi wordt algemeen afgeraden.

Fransman Rudi Garcia volgt Domenico Tedesco op als bondscoach

De gedroomde Nederlander

Rudi Garcia heeft evenwel een onoverkomelijk probleem. Hij heet niet Louis van Gaal.

Al vijftien jaar pleit ondergetekende aan menig toog voor de onmiddellijke aanstelling van Louis van Gaal als bondscoach van de Belgische nationale voetbalploeg. Voor de mannenploeg, of voor de vrouwen. Bij voorkeur: voor beide.

Van Gaal heeft de naam stuitend arrogant te zijn. Een stelling waarvoor, zo beweren kwatongen, een statistisch relevante hoeveelheid data kan worden aangedragen. Zij dwalen. Louis van Gaal is niet arrogant, hoogstens is hij overtuigd van zijn eigen beoordelingsvermogen.

Van Gaal is immers de man die als trainer van Bayern München ‘der Tot oder die Gladiolen’ lanceerde in de Duitse taal. De voetbaltrainer die tijdens de Tour de France op bezoek ging bij de Nederlandse wielerploeg Jumbo-Visma (die hij consequent ‘Jumbo Visdag’ noemt) en daar aan de ploegleiding uitlegde hoe je een massasprint hoort te rijden.

Louis van Gaal legt voetbal aan mannen uit op de manier waarop mannen voetbal uitleggen aan vrouwen die iets van voetbal kennen: traag, zelfverzekerd, storend luid. Louis van Gaal is de spiegel waarin Nederlanders weigeren zichzelf te herkennen. Voor Belgen is hij de gedroomde Nederlander. Was hij niet zo levensecht (en zo luid), we zouden hem moeten uitvinden.

In het verleden heeft Van Gaal meermaals zijn liefde voor ons land en voetbal uitgeschreeuwd. Ondertussen lengen de jaren. Van Gaal overleefde prostaatkanker, legde na genezing aan de natie uit wat er nadien allemaal niet meer functioneerde. De kans groeit dat het Belgische bondscoachschap hem in dit leven niet meer gegund zal zijn.

(Geen) snor

Nu hoor ik u denken: Louis van Gaal is passé. Een coach van het verleden. Bij zijn laatste passages als trainer (bij Manchester United en Oranje) was het voetbal saai. Sinds de bekerwinst met Manchester United (in 2016) won hij geen trofee meer. Waar Van Gaal eertijds gold als een hyperaanvallende coach, goot hij in zijn laatste jaren als trainer vooral beton. Dat was ooit een voorwaarde om Belgisch bondscoach te worden. Tegenwoordig denken we daar kennelijk anders over.

Ten onrechte, waarde lezer. Wij zijn tegenwoordig immers middenmoot. Ja, wij hebben leuke spelers, betere spelers dan wij lange tijd hadden. Hadden Kevin De Bruyne of Jeremy Doku in mijn jeugdjaren een truitje van de nationale ploeg aangehad, zouden we dat als valsspelen hebben ervaren. Zo veel technisch vermogen vloekte met onze tradities. Bovendien hebben ze geen snor, in die tijd een expliciete voorwaarde om een truitje van de Rode Duivels aan te mogen trekken.

Het probleem is natuurlijk dat elk half voetballand – Schotland uitgezonderd – tegenwoordig leuke spelers heeft. Zelfs Oezbekistan heeft een speler waarvoor Manchester City veertig miljoen neertelde. De jongen in kwestie heet Abdukodir Choesanov, en heeft (jammer genoeg) evenmin een snor.

Systeem

Denk u eens in, waarde lezer, wat voor heerlijke tijden wij onder Louis van Gaal hadden meegemaakt. Ik stel me voor dat hij voor zijn eerste match de reserve-rechtsback van pakweg Patro Eisden Maasmechelen had opgeroepen. Wanneer de vaderlandse pers beleefd zou opmerken dat die arme stumperd de bal nog geen drie keer hoog kan houden, zou Van Gaal hen toegebruld hebben dat die jongen – IN ZIJN SYSTEEM – de enige logische keuze is.  De doodsbange knul zou vervolgens negentig minuten lang zijn flank hebben afgesprint (en nadien nog een halfuur hebben uitgelopen, voor de zekerheid). Dat hij de bal geen enkele keer zou raken, zou Van Gaal sterken in zijn overtuiging dat hij de juiste keuze heeft gemaakt.

Op de eerste ploegstage zou hij de greenkeeper uitleggen hoe je een grasmaaier aanzet. Hij zou Kevin de Bruyne apart nemen, en hem met weidse handgebaren tonen hoe je op een bal trapt. Romelu Lukaku wordt uitgespeeld als verdedigende middenvelder. Kylian Hazard, de gezapige broer van, wordt opgeroepen om op training de corners van Liechtenstein te imiteren.

We zouden ons op de Wereldbeker met vijf verdedigers en na verlengingen voorbije Eswatini en Oost-Timor knokken. In de achtste finale zou hij Benito Raman inbrengen als doelman, die vervolgens de beslissende penalty stopt. We zouden eindelijk winnen van Frankrijk, om er vervolgens na een discutabele vrije trap uit te gaan in de halve finale.

De voetbaljaren van Louis van Gaal: ‘Inderdaad, ik ben geen gemakkelijk heerschap’

En français

En vooral: hij zou erop staan om Frans te spreken. Hij zou daarvoor uiteraard geen Franse les nemen. Hij zou gewoon beginnen te spreken, en verwachten – eisen – dat de Académie française zich zou aanpassen aan zijn grammaticale inzichten. Zijn persconferenties zouden angst en verwarring zaaien – is het niet in de verdediging van de tegenstander, dan wel onder de vaderlandse pers.

Hij zou zichzelf laten fotograferen naast Manneken Pis, en stellen dat hij wereldwijd toch meer fans heeft. Hij zou aanpassingen aan het Atomium voorstellen. Hij zou de structuur van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest hertekenen en prompt een Brusselse regering vormen. En uiteraard zou hij het Koninklijk Paleis bezoeken, de koning op de rug meppen en hem toeschreeuwen dat zij samen grote dingen zouden verwezenlijken.

Louis I, de beste bondscoach die we nooit gehad hebben.