Wanneer hij het over het nieuwe Anderlecht heeft, spreekt Vincent Kompany over een duurzame ploeg met perspectief. Maar is dat wel zo?
Het glas kan halfvol zijn, als je de situatie van Anderlecht eind augustus analyseert. Als Vincent Kompany zijn achterstallige match tegen KAA Gent wint, klopt Anderlecht op de deur van de top vier. Een andere manier om te besluiten dat het niet zo slecht gaat, is beamen dat paars-wit zondag op Genk bij momenten goeie dingen toonde.
Kompany houdt wel van die benadering. Sinds hij ruim een jaar geleden de ploeg in handen nam, zorgde hij er altijd voor om te benadrukken wat voldoening gaf en waarom het goed was om op die manier voort te doen. Na de thuisnederlaag tegen Union liet hij zich bijvoorbeeld ontvallen dat ‘elke goal van Union viel toen we de controle over de wedstrijd hadden (…) Daar gaan we in groeien.’ Na het gelijkspel op Eupen viel van hem te horen: ‘We leggen de lat zeker niet lager dan vorig seizoen (…) Het verontrust me niet dat de tegenstander zo veel kansen creëerde. Met de kwaliteiten waarover wij beschikken kunnen we daar een antwoord op vinden.’ En ook na de nederlaag op Genk bleef de toon positief: ‘Laat ons niet vergeten dat Genk de best voetballende ploeg van het moment is. De manier waarop we tegen hen gespeeld hebben geeft me vertrouwen in de toekomst. Als we dat niveau de volgende matchen halen, zal dat altijd volstaan om te winnen.’
Tegen Vitesse en Genk kwam bij de aftrap telkens maar één zelf opgeleide speler op het veld.
Maar wie ook de tegenvallende resultaten in de competitie (twee zeges, twee nederlagen in vijf matchen, een doelpuntensaldo dat maar net positief is) en de uitschakeling in de kwalificaties van de nieuwe Europabeker voor de Armen in ogenschouw neemt, krijgt steeds meer moeite om sporen te zien van dat fameuze ‘proces’ waar men het bij Anderlecht sinds zijn komst altijd over heeft. Voor wie vergeten is waar dat om gaat, ook al gebruikt Kompany sinds enige tijd de term niet meer: The Process, dat stond voor mooi voetbal met veel in Neerpede gevormde spelers.
Vorig seizoen was dat nog zo. Toen stonden vier in eigen huis opgeleide spelers in de top tien van de paars-witten met de meeste speelminuten: Albert Sambi Lokonga, Francis Amuzu, Hannes Delcroix en Anouar Ait El Hadj. Dit seizoen staat uit eigen huis na vijf competitiematchen en vier wedstrijden in de Conference League enkel Amuzu in de top tien, en dan nog op de tiende plaats. Sambi Lokonga is verkocht aan Arsenal, terwijl Hannes Delcroix, bij de competitiestart nog titularis, uit is met een langdurige blessure.
Tegen Vitesse en Genk kwam bij de aftrap telkens maar één zelf opgeleide speler op het veld: Amuzu in de Conference League, Ait El Hadj in competitie. In Arnhem mocht Yari Verschaeren nog 20 minuten opdraven terwijl Killian Sardella, Marco Kana en El Hadj op de bank gekluisterd bleven. In Genk viel Amuzu nog een half uur in terwijl Sardella, Kana en Verschaeren niet in actie kwamen.
Het contrast is groot met een jaar geleden toen Kompany tegen KV Oostende liefst vier spelers gevormd op Neerpede opstelde: Kana, Jérémy Doku, El Hadj en Antoine Colassin. Die laatste maakt geen deel meer uit van het project. Sieben Dewaele is van de radar verdwenen en Kristian Arnstad zat dit seizoen nog maar één keer in de selectie. Sardella en El Hadj speelden elk 2,5 matchen sinds eind juli. Kana lijkt helemaal uit beeld. Uiteindelijk blijven enkel Amuzu en Verschaeren in actie.
Kompany van zijn kant blijft intussen benadrukken dat Sporting ‘veel nieuwe spelers heeft ingepast die zijn gekomen om lang te blijven’. Ervan uitgaande dat Lior Refaelov al 35 jaar is en dat bij de gehuurde spelers ( Christian Kouamé, Joshua Zirkzee, Taylor Harwoord-Bellis, Lisandro Magallán) er weinig opties tot aankoop bedongen zijn, zal er volgend jaar vermoedelijk nog eens een nieuwe ploeg uitgebouwd moeten worden. Met of zonder jongens uit het eigen huis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
