Rode Duivels winnen van Roemenië: geen enkele reden voor euforie

De 2-0-overwinning van de Rode Duivels tegen Roemenië op het EK werd in Keulen door het Belgische supporterslegioen luid gevierd. Het is een stap(je) vooruit, maar nog niet meer dan dat.

Vanaf het moment dat de ontgoocheling na de misstap tegen Slovakije was weggespoeld, hing er rond de Rode Duivels weer een sfeer van optimisme. Alsof de pijnlijke nederlaag tegen de nummer 48 op de FIFA-ranking niet meer was dan een ongelukkige uitglijder. Allicht waren er spelers die wilden zeggen wat er op hun lever lag, maar het is voor hen al langer moeilijk geworden om rechtuit te praten. Zeker op zo’n toernooi is de vrijheid van meningsuiting beperkt. Dus overheerste een optimisme dat met de dag opborrelde. Vreemd genoeg gingen ook de media daarin mee. Ze waren opvallend mild. Alleen enkele analisten legden de vinger op de wonde.

Domenico Tedesco maakte op de persconferentie na de match tegen Slovakije geen sterke indruk door op pertinente vragen rond de pot te draaien. Zelfkritiek is de meeste trainers vreemd en je kreeg de indruk dat Tedesco door zijn verkeerde tactische keuzes als coach op zijn grenzen is gebotst. Zoals hij ook bij de clubs waar hij werkte eerst begeesterde, maar dat enthousiasme vervolgens snel doofde.

Los van zijn vreemde veldbezetting tegen Slovakije was het verbazend dat Tedesco het niet aandurfde om met Maxim De Cuyer een echte linksachter op te stellen en op deze positie de voorkeur gaf aan een middenvelder, Yannick Carrasco. Misschien, bedachten sommigen, is Tedesco te jong voor de job van bondscoach. Hij is met zijn 38 jaar de op één na jongste trainer op dit toernooi. Alleen de Duitser Julian Nagelsmann, 36 jaar, is jonger. Maar die staat een paar treden hoger. Technisch directeur Rudi Völler omschreef hem als ‘een tactisch slimme vos wiens passie spelers inspireert.’

Dat laatste kan niet van Domenico Tedesco gezegd worden. Hij debuteerde sterk door vorig jaar in maart Duitsland, uitgerekend in Keulen, met 2-3 te verslaan, na een wervelende eerste helft. Een nieuw tijdperk leek aangebroken, maar al snel bleek dat je met dat soort omschrijvingen voorzichtig moet zijn. Vooral ook omdat Tedesco op dat moment nog maar twee dagen in dienst was. Dan kan je onmogelijk iets veranderen.

Nieuwe veldbezetting

Het EK moest het grote examen worden. De wedstrijd tegen Roemenië was de eerste die de Rode Duivels onder druk speelden. Tedesco veranderde zijn veldbezetting en speelde niet langer met twee verdedigende middenvelders. Een strategie die Kevin De Bruyne de nodige ruimte moest geven, ook al speelt de aanvoerder van de Rode Duivels bij Manchester City niet binnen zo’n concept. Het was alsof de Duitser zijn tactische vergissing had ingezien.

België begon met passie tegen de Roemenen, kwam snel op voorsprong via Youri Tielemans, domineerde de wedstrijd 30 minuten lang, maar een voortzetting bleef uit. Zeker in de tweede helft toen de Roemenen dichter bij de gelijkmaker waren dan de Rode Duivels bij de tweede goal. Die kwam er uiteindelijk via Kevin De Bruyne. Sterk was weer het optreden van doelman Koen Casteels, over Thibaut Courtois wordt er niet meer gesproken.

De 2-0 zege tegen Roemenië brengt vertrouwen en rust in de ploeg. Dat was absoluut nodig, hoe onbekommerd er ook naar de buitenwereld werd gereageerd. Maar het is niet meer dan een stapje vooruit, er is geen enkele reden voor euforie, zeker omdat Roemenië voor het toernooi als een van de zwakste ploegen werd aangezien.

De toplanden op dit EK tonen dat je echt meer moet tonen dan wat de Rode Duivels op de grasmat legden. Maar de overwinning opent de deur naar groepswinst en normaal wacht dan in de achtste finale een haalbare kaart. Dan moet er eerst gewonnen worden van Oekraïne en mag Slovakije niet winnen tegen Roemenië.

A message from the captain. 💬

Shot on 𝐆𝐨𝐨𝐠𝐥𝐞 𝐏𝐢𝐱𝐞𝐥, powered by Proximus. 📱 pic.twitter.com/HalSzxdZ5i

— Belgian Red Devils (@BelRedDevils) June 22, 2024

Een happening

Dit EK haalt tot dusver een aanvaardbaar niveau. Dat pas de 22e wedstrijd op een 0-0 gelijkspel eindigde – en dan nog het duel tussen Frankrijk en Nederland – zegt iets over de intenties van alle ploegen. De meeste trainers zijn niet langer bange wezels die vooral willen overleven. Bij momenten is er zelf sprankelend voetbal te zien, in de eerste plaats van Spanje. Ook al hebben een aantal smaakmakers het niet gemakkelijk om hun stempel te drukken.

De discussies of de grens van het belastbare is bereikt, woedt al langer en de hervormingen in de Champions League maakt het seizoen straks alleen maar zwaarder. Dat er, los daarvan, in dit land werd beslist om ook in de toekomst de competitieformule met play-offs en veertig wedstrijden aan te houden is een aanslag op het lichaam en het mentale welzijn.

Dit EK blijft zeker voor Duitsland een onvoorstelbare happening die doet denken aan het zomersprookje tijdens het WK in 2006. Zelfs de boulevardpers verspreidt alleen maar een hoerastemming. Dat heeft te maken met het frisse spel van de Mannschaft die voor heftige opstoten van patriottisme zorgt.

Dat blijft vreemd in een land dat zich lang leek te schamen voor welke gevoelens van nationalisme dan ook. Ooit zei Konrad Adenauer, de eerste bondskanselier na de Tweede Wereldoorlog, dat hij Duitsers wantrouwt en dat hij er niet trots op was een Duitser te zijn. Hij bracht daarmee het land een niet uit te wissen litteken toe.

Ook Tedesco voor de spiegel

Maar op sportevenementen wordt dat zwarte verleden steeds weer verdrongen. In een collectief delirium zal Duitsland zich verliezen als het op dit EK succesvol blijft. Zondagavond wordt in Frankfurt tegen Zwitserland de derde EK-horde genomen. Het is verbazend welk ontwikkelingsproces Julian Nagelsmann als trainer doormaakt. Bij Bayern München werd hij onder meer ontslagen omdat hij te weinig naar spelers luisterde en verviel in eigenwijsheid. Vervolgens heeft hij zichzelf gecorrigeerd.

Het valt te hopen dat ook Domenico Tedesco intussen voor de spiegel is gaan staan. Als spelers zichzelf niet mogen overschatten, dan zeker ook trainers niet.