In Cardiff bleek dat er een groot verschil is tussen een vriendschappelijk oefenpotje en een kwalificatiewedstrijd.
De wedstrijd in Frankrijk heeft ons dus allemaal een beetje verblind. Dat mag na gisteren wel de conclusie zijn. Geen Benzema en Ribéry bij de Fransen, dat scheelde ook al. Geen Evra ook, om de (sterke) rechterflank van de Rode Duivels te ontmantelen, en allicht ook al wat vakantieverlangens bij een Franse selectie die pas volgend jaar gaat pieken. Bovenop de 1-4 (over de twee late tegengoals van de Fransen werd makkelijk heengestapt) kwam toen ook voor de Belgen het nieuws van de tweede plaats op de FIFA-ranking. België, dat nog een laatste keer moest pieken, kreeg aura.
In Cardiff viel het van dat voetstuk, en werd goud plots verguld blik. Zeker, zonder de blunder van Nainggolan was het (wellicht) anders geweest. Want met alle respect voor het talent van Bale en co, Courtois beleefde al bij al een rustige avond. In Brussel was het 0-0, in Cardiff was het allicht ook zo geëindigd. Wales heeft wat genie en vooral veel knokkers, die met enthousiasme een resultaat kunnen spelen. Dat bleek eerder al in deze voorronde. Maar of ze gaan eindigen als groepwinnaar, wij hebben nog steeds onze twijfels.
De match te veel
Voor de Rode Duivels was het de match te veel na een lang en slopend seizoen. Weinig vakantie voor de meesten na het WK, en dan een intensieve campagne aan de Europese top. De beste speler van Engeland, de beste speler van Duitsland, de beste spits uit de slotfase van de Premier League, de aanjager van Roma, de leider van de verdediging van Tottenham, ze wilden allemaal nog wel, maar namen gisteren gaandeweg niet de juiste beslissing of konden het tempo niet aanhouden. Twee keer goed gestart in de beginfase van elke helft en dan vervallen in foute beslissingen, of te traag reageren. Niet meer alert genoeg om de logische keuze te nemen. De zijkanten die niet werden ingespeeld, de spitsen die niet in de ruimte doken.. Neen, deze Rode Duivels maakten geen goeie beurt.
Wilmots ook niet. Hij voelde zich eerder op de dag gepakt door Schalke, vond hij. Dat had, door een paar uur voor de wedstrijd aan te kondigen dat het met een ander in zee gaat, de indruk willen wekken dat de club hem bedankte en niet omgekeerd. Want dat was volgens Wilmots de realiteit, dat hij al een week geleden neen had gezegd.
Gelooft u dat? Neen toch. Als dat zo was, dat was één mededeling, via Twitter desnoods, voldoende geweest om alle commotie te stoppen. Hoefde er geen papier te worden verspild aan drukinkt rond een opvolger.
Schalke
Wilmots deed het niet, ook niet tegenover zijn directe bazen bij de bond. Gebrek aan respect vinden wij zoiets. Volgens de Duitse voetbalmedia, goed geïntroduceerd in Gelsenkirchen, omdat hij er voor de interlands tegen Frankrijk en Wales, niet was uitgeraakt met de Duitsers en niet wilde onderhandelen tijdens een voorbereiding op een interland. Alles zou over de match in Wales worden getild, en verplaatst naar 12 juni. Alles, discussie over contract, maar vooral discussie over de sportieve macht, het kader, de transfers. Wilmots, die Schalke kent als geen ander, wilde een stevige voet zetten, want hij wist dat bij een overstap elke beweging, elk resultaat, elke nederlaag fiks zou worden uitvergroot. Zeker in Vlaanderen. Schalke ging daar uiteindelijk niet op in. “Zeer atypisch voor Schalke”, was de reactie van Wilmots in de Duitse media. Dat is anders dan: ik heb zelf neen gezegd. Anders en wellicht dichter bij de realiteit.
Had het zijn invloed op het resultaat? We mogen hopen van niet. Schaadde de flirt zijn imago en krediet? We zullen zien. Vercauteren, Advocaat, Leekens, en nu Wilmots. Of ze liepen weg, of ze wilden weg, van wat in principe de hoogste job in voetballand zou moeten zijn. Dat is toch wel opmerkelijk.
Het is nu tijd, op één jaar van het EK in Frankrijk, om duidelijkheid te brengen. Bij de bond, dat voor een stevig kader rond de nationale ploeg moet zorgen, waarin de bondscoach een belangrijke pion is, maar niet de baas. Bij Wilmots ook, die nu vol aan de bak moet om deze gouden generatie iets te laten afmaken. De verbetenheid om Brazilië te halen uit de vorige campagne, missen we nu wat. Het loopt allemaal wel los. Als ze zo het EK instappen, maar dat zou ons verwonderen, zou het wel eens niets worden.
Man met ruggengraat
In theorie heeft Wilmots een goed profiel als bondscoach (als dit geen sporen naliet): jong, enthousiast, hij omkadert de spelers perfect, kan de beste verblijfs- en voorbereidingsomstandigheden creëren, en hij schenkt duidelijkheid.
Zijn nadeel blijft het tactische, al heeft een clubtrainer die dagelijks patronen in een ploeg kan slijpen, daar een voordeel. Waarbij ook de vraag blijft: is een bondscoach verantwoordelijk voor de foute keuzes die spelers op een veld maken? Is dat een gebrek aan automatismen, of gewoon laksheid halverwege een kwalificatietornooi waarbij het systeem (bijna iedereen gaat naar Frankrijk) dit in de hand werkt?
Het antwoord volgt. Maar wij hadden toch nog graag iemand extra in die technische staf gezien, beter beslagen op dit vlak. Een man met ruggengraat, die dan na het tornooi de ploeg kan overnemen. Want dat Wilmots over een jaar wél weg is, daar kan u nu al van op aan. Opvolging, heren van de bond, moet nu worden voorbereid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier