De Rode Duivels hebben hun eerste wedstrijd op dit WK niet zonder moeite gewonnen. Een tactische analyse van de 1-0-zege tegen Alphonso Davies & co.
John Herdman, de bondscoach van Canada, zei voor de wedstrijd tegen de Rode Duivels dat zijn ploeg ‘niet veel te verliezen heeft’. Het scenario is immers perfect, dankzij de lastminute terugkeer van Alphonso Davies die zelfs zijn blessure te snel af was. Zesendertig jaar na hun eerste en laatste aantreden op een WK zijn de Canadezen klaar voor hun comeback.
Tegenover hen staan groen lachende Belgen. Er is ook weinig reden om te lachen. Misschien omdat lachen op een begrafenis niet past en omdat zelfs de meest optimistische supporters de doodskist al klaar hebben gezet. Aan het hoofd van de rouwstoet bevindt zich Eden Hazard, die deze keer zelfs geen knipoogje voor de camera over heeft tijdens het volkslied. Denkt hij misschien aan de vele fans die hem liever op de bank hadden gezien?
Met een gênant gemak vond Canada altijd oplossingen in de Belgische chaos.
Roberto Martínez stelt elf habitués op. Terwijl er bij Canada alleen maar debutanten het veld opkomen, staat bij de Duivels alleen Timothy Castagne voor zijn vuurproef op een WK. Het herstel van Jan Vertonghen laat de bondscoach immers toe om Zeno Debast op de bank te zetten en voor de spieren en fightingspirit van Leander Dendoncker op rechts te kiezen.
Na het eerste fluitsignaal domineren de Canadezen het leer bijna één minuut lang tot balverlies leidt tot een eerste schot van Michy Batshuayi. Een veelbelovend begin, maar dat blijkt een illusie.
Een octopus in de storm
Het antwoord van Canada komt meteen. Junior Hoilett duikt in de rug van Dendoncker en stuurt een eerste voorzet de rechthoek in. In de daaropvolgende minuut laat Tajon Buchanan Jan Vertonghen sterretjes zien. De Canadese pressing is op de afspraak. Gedurende lange minuten komt België telkens een stapje te laat op de bal en wordt het leer meer blind weggetrapt dan dat er sprake is van voetballen. Tot overmaat van ramp wijkt een schot af op de hand van Yannick Carrasco in het strafschopgebied, waardoor Canada een penalty krijgt.
Tegenover Alphonso Davies staat een op en neer springende Thibaut Courtois die als een octopus zijn tentakels uitspreidt. De beste doelman ter wereld kiest de goeie kant en stopt de strafschop. Van de laatste 15 penalty’s die hij tegen kreeg, hield hij er zes tegen. Davies slaagt er dus niet in om de eerste goal ooit van zijn land op een WK te maken. Daarna blijft de hold-up van Canada duren. Op een kwartier tijd raakt België maar zeven ballen aan de andere kant van de middellijn.
De Rode Duivels komen niet onder de druk uit omdat hun pressing chaotisch is. Hazard, Batshuayi en De Bruyne gaan te voorzichtig druk zetten en worden nooit echt gevolgd door een aarzelend middenveld en een wijkende verdediging. In die Belgische chaos vindt Canada altijd oplossingen. Met een gênant gemak zelfs, zeker aan de kant van Alistair Johnston die al snel begrepen heeft dat verdedigen niet echt de prioriteit van Eden Hazard is. De verdediger zet combinaties op met Buchanan en Richie Laryea waardoor Carrasco en Vertonghen steeds in ondertal komen. Toby Alderweireld probeert in de zestienmeter de meubelen te redden, soms geholpen door de tussenkomsten van Courtois en vooral door de onhandigheid van de Canadezen, maar ook hij verzuipt, net als de hele ploeg, in de Canadese aanvalsgolven. In de eerste vijftien minuten raakt Hazard slechts vier ballen, De Bruyne drie.
Van plan KDB naar plan B
In theorie is het Belgische plan nochtans dat van altijd, lichtjes aangepast om KDB in zijn rol van superheld te laten schitteren. Louis van Gaal kiest ervoor om veel ruimte te laten tussen zijn verdedigings- en aanvalslinie zodat Frenkie de Jong zich op het middenveld kan uitleven; Roberto Martínez lijkt hetzelfde van plan met De Bruyne. Die is ongetwijfeld de beste middenvelder ter wereld als hij de ruimte krijgt om te lopen en om anderen te laten lopen. De Belgen staan daardoor heel laag met vijf verdedigers en laten de bal lateraal rondgaan om onder de Canadese pressing uit te komen en om daarna, rechtstreeks of via een ploegmaat, KDB te bereiken.
Dit België lijkt geen ideeën meer te hebben als de druk opgevoerd wordt.
Het probleem was dat de voeten van Youri Tielemans en Axel Witsel te vaak twijfelden en dat Castagne te vaak slechte passes afleverde. Voorin mag Michy Batshuayi dan wel dezelfde cijfers kunnen voorleggen als Romelu Lukaku in de zestienmeter, maar de bal bijhouden met de rug naar doel om zijn ploeg zuurstof te geven is niet zijn ding. Alleen Eden Hazard slaagde er af en toe in om de Duivels naar adem te laten happen.
Aan de rust stonden er 31 baltoetsen op de teller van de kapitein. Het hoogste aantal als je de drie verdedigers niet meetelt. Met een dribbel, een slalom of een uitgelokte fout bood hij het team reddingsboeien aan. Niet genoeg voor een doelkans maar wel om de Duivels even te laten ademen. Het lijkt niet veel, maar het is niet te onderschatten voor dit België dat geen ideeën meer lijkt te hebben als de druk opgevoerd wordt. De moed van de aanvoerder werkte trouwens besmettelijk. Vertonghen passte naar Batshuayi die kaatste naar De Bruyne en hem zo op een ideale manier lanceerde. Alleen: hij die passes ziet die anderen niet zien was Youri Tielemans vergeten (die iedereen toch gezien had).
En zo kwamen er nog kansen voor de Duivels, maar telkens liep er iets fout. Vooral omdat De Bruyne zijn instrumenten niet afgestemd had op zijn favoriete melodie. De Canadezen bleven dus het ritme aangeven, met bijwijlen elektrische solo’s. Witsel kwam goed weg toen hij in het strafschopgebied een fout maakte op Richie Laryea, die met zijn power symbolisch was voor het atletische verschil tussen de twee ploegen.
Levende doden
Na een zoveelste balcirculatie in de vorm van een ‘u’, van Carrasco naar Castagne over de drie centrale verdedigers, haalt Toby zijn telescoop boven. De komeet die vanuit zijn rechtervoet vertrekt valt precies neer in de looplijn van Batshuayi, die net voor de rust zijn 27ste doelpunt voor de Duivels binnen knalt. Na de eerste helft heeft Canada 14 schoten op doel en 2,34 expected goals, terwijl België het moet doen met vier schoten en 0,66 expected goals.
Maar de Duivels zijn niet dood, hoewel je hen ook niet bepaald levend kan noemen. De counters die vroeger razendsnel uitgevoerd werden, hebben nu iets weg van een bal van dwalende zombies. De invalbeurten van Amadou Onana en Thomas Meunier aan het begin van de tweede helft geven de Belgen wel meer kracht en overgave. Na een gevaarlijke kopbal van Jonathan David gaat de storm wat liggen en kan België eindelijk wat meer zijn wil opleggen. Canada creëert wel nog altijd meer doelgevaar in de tweede helft (0,49 expected goals tegenover 0,2 voor de Belgen), maar dat komt vooral omdat onze counters slecht uitgevoerd worden.
Een gulzige Leandro Trossard komt Eden Hazard vervangen, maar hij denkt te vaak aan eten nog voor de tafel gezet is. Ook Onana, heel aanwezig maar slordig in zijn passing, en Loïs Openda, die fouten uitlokt maar nooit echt een doelkans kan versieren, kunnen Canada niet knock-out slaan.
Kortom, België heeft veel harten verloren, maar drie punten gewonnen. Niemand durft over een verrijzing praten, maar één keer op de kist kloppen volstaat om te weten dat de Duivel nog leeft.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier