Jean-François Lenvain was de man die bij Anderlecht onder andere Mbokani, Vanden Borre, Mbemba en Cyriac begeleidde. Een belangrijke rol, die ook verscheidene anekdotes opleverde. Een kleine greep uit het aanbod.
Jean-François Lenvain over…
… Dieumerci Mbokani:
‘Volgens de legende zou Mbokani ooit een barbecue georganiseerd hebben in zijn huiskamer. Ik weet niet in hoeverre dat verhaal klopt, maar toen bestond er geen sociale cel. Afrikaanse spelers kregen een appartement en moesten dan hun plan trekken. Dieumerci was mijn eerste ‘klant’. Ik heb hem vaak moeten pushen en chanteren: als ik het verjaardagsfeestje van je zoon organiseer, dan wil ik iets in de plaats terugkrijgen.’
… Chancel Mbemba:
‘Ik zag hem voor het eerst in de aankomsthal in Zaventem. Tijdens de autorit naar zijn hotel kwam er geen woord uit. Op een dag stonden we in mijn keuken te kletsen. Uit het niets zei hij: ‘Help mij om de beste verdediger ter wereld te worden.’ Ik heb hem gewaarschuwd dat we elke dag van ’s morgens tot ’s avonds laat hard zouden werken en dat we zijn tolerantiegrens zouden opzoeken. Door een blessure aan zijn rug en administratieve problemen heeft hij een jaar in de wachtkamer moeten zitten. Heel die tijd heeft hij zijn sereniteit kunnen bewaren. Hij had een slagzin: ik ben klaar, maar ik ben niet gehaast.’
… Anthony Vanden Borre:
‘Vanden Borre beweerde zelfs dat hij bij Barcelona had gespeeld, mocht ik hem op zijn zestiende onder handen hebben genomen. Veel mensen zeggen dat de carrière van Anthony een verspilling is van talent. Ik zou het willen omdraaien: rekening houdend met alle parameters heeft hij bijna het maximale uit zijn carrière gehaald. Hij had één probleem: hij was zijn emoties niet de baas. Op dat vlak botste hij tegen zijn limieten aan. Anthony aan een WK-selectie helpen is het mooiste voetbalverhaal dat ik geschreven heb. Wie kan zeggen dat hij in een tijdsbestek van zes maanden van werkloze voetballer is opgeklommen tot international op een WK? Maar de maanden voor zijn comeback bij Anderlecht hadden veel weg van een gevecht. Hij tegen mij. Er waren dagen dat hij de deur niet wilde opendoen terwijl we een afspraak hadden om te trainen. Ik belde dan aan bij zijn buur en ging via het terras bij Anthony binnen. Van één ding heb ik spijt: tijdens zijn piekmoment heb ik hem overtuigd dat hij de aanvoerdersband zou krijgen, dat hij zijn carrière bij Anderlecht zou eindigen en hij een clubicoon zou worden. Later ben ik gaan beseffen dat verhalen met een happy end niet bestaan in het voetbal.’
