Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Meer dan een jaar heb ik me afgevraagd hoe het zou voelen en toen het vorige zomer eindelijk zover was, viel het niet tegen. Mijn club Basel speelde een vriendenwedstrijd. Het was de eerste keer dat ik de negentig minuten vol maakte na mijn blessure. Veertien maanden daarvoor had ik mij geblesseerd op een versleten kunstgrasveld. Op training had ik nog gezegd: ‘Dat veld is een ramp voor je knieën. Je blijft haken. Iemand zal hier zijn kruisband scheuren.’ Een tegenstander was al afgevoerd met gescheurde kruisbanden en in de extra tijd had ik het ook zitten. Schandalig dat ze ons op dat veld hebben laten spelen.
De pijn herinner ik me haarscherp: alsof mijn knie eraf was gerukt. De schade was groot. Ik moest weer leren stappen, ik kon me niet eens zelf wassen. Natuurlijk was er de angst dat ik niet zou terugkeren, en er waren momenten dat ik aan opgeven dacht. Niet meer kunnen wat je blij maakt, dat kraakt een mens. Ik zag zo veel kansen aan me voorbijgaan: transfers, trofeeën, toernooien… Voortdurend maalde het door mijn hoofd: zal ik ooit weer de oude worden? Maar de truc is juist om dat los te laten. Niemand wordt ooit weer de oude. Mensen evolueren voortdurend, blessure of niet. Ik moest leren de beste Kassie te zijn die ik op dat moment in me had.
Dat ik voorzichtiger werd en doordachter speel, zie ik niet als een gebrek.
Het was heftig, het moment waarop ik besefte dat ik er weer stond. Ik voelde blijdschap, opluchting, trots en dankbaarheid. De nieuwe Kassie is een andere speelster. Vroeger smeet ik mij in ieder duel, maar dat is eruit. Dat ik voorzichtiger werd en doordachter speel, zie ik niet als een gebrek. Ik ervaar ook dat ik sindsdien veel bewuster bezig ben met mijn sport. En ik apprecieer de eenvoudige dingen des levens meer dan vroeger. De oude Kassie zou het zich niet kunnen voorstellen, maar af en toe zeg ik zelfs: ‘Vandaag trainen we niet.’ Je kunt veel willen in het leven, maar wie niet naar zijn lichaam luistert, betaalt er een prijs voor. De illusie dat mijn lijf alles aankan, dat het nooit kapot zal gaan, ben ik kwijt.
Ik zeg niet dat ik blij ben dat ik die blessure heb gehad, maar ze heeft me wel veel bijgebracht. Ik heb mijn eigen kwetsbaarheid ervaren, maar ook ontdekt dat ik veerkracht heb. Het besef dat geen enkele tegenslag mij klein zal krijgen is een levenslange houvast.
