Het EK 1972 was het eerste waar België aan deelnam en het mocht het ook meteen organiseren. Het was ook het laatste grote toernooi van Paul Van Himst. Een gesprek met de ex-kapitein.
Op het EK in 1972 waren er maar vier landen bij op de eindronde in België.
Paul Van Himst: ‘Als wij in de kwartfinale niet hadden gewonnen van regerend Europees kampioen Italië waren we er niet eens bij als organiserend land, in de eindronde. Pas op: Italië was een goeie ploeg, met Sandro Mazzola en zo. In Milaan heeft onze keeper Christian Piot ons recht gehouden. De terugmatch op Anderlecht hebben we verdiend gewonnen.’
Dat was de match waar de Italiaanse verdediger Mario Bertini Wilfried Van Moer van het plein schopte.
Van Himst: ‘Wilfried had halfweg de eerste helft de eerste goal gemaakt. Hij heeft nog de rust gehaald en is nog de kleedkamer binnengestapt. ‘Ik denk dat mijn been gebroken is’, zei hij. Er is nog even gepraat om verder te spelen. Wilfried was gene gewone. Die ging er altijd vol voor, die heeft zo ook die beenbreuken gehad. Ik liet me makkelijker neergaan om de schok te breken, maar Wilfried ging gewoon door.’
Had je toen al veel Rüdigers in die tijd?
Van Himst: ‘Toch wel. André Stassart van Racing White en Georges Leekens durfden je flink pakken, maar dat waren er twee die respect toonden. Er waren anderen, Albert Sulon van Luik, bijvoorbeeld, die trapten flink door, hoor. In mijn topperiode had ik er elke zondag één op mij plakken, anderhalf uur lang. Dan probeerde ik uit de match te verdwijnen, zocht ik meer de zijlijn op omdat je daar moeilijker af te dekken was.’
Waren jullie bij de nationale ploeg tactisch goed voorbereid?
Van Himst: ‘Voor Raymond Goethals telde een goeie organisatie van zijn verdediging en middenveld. Raoul Lambert en ik, soms Johan Devrindt zaten wel bij de theorie, maar in feite was dat niet nodig. ‘Jullie trekken je plan’, zei hij tegen ons. Later had iedereen de mond vol over het systeem met vijf verdedigers van Tomislav Ivic maar Goethals deed dat al voordien, bijvoorbeeld tegen Nederland, en dat werkte. Goethals wist precies hoe hij de aandacht van spelers moest vasthouden, hij verwoordde dat bondig en gevat.’
Zo’n 0-0 in Italië, dat moet voor een spits niet plezant geweest zijn.
Van Himst: ‘Dat was twee keer 90 minuten individuele dekking op Raoul en mij. Die verdedigers waren geboren in het catenaccio, die plakten aan ons vast. Als we samen acht keer de bal geraakt hebben, ginder, zal het veel geweest zijn. ’s Anderdaags stond in de gazet: ‘Van Himst heeft geen bal geraakt’. ( blaast) De Duitsers waren ook van dat kaliber. Dat was onze pech, dat we Duitsland troffen. Als ik zie hoe die Rusland opgepeuzeld hebben in de finale…’
Lees het volledige interview met Paul Van Himst over het EK 1972 en een afgesprongen transfer naar Real Madrid in onze Plus-zone.
Beluister ook aflevering twee van de EK-podcast Studio Henri over de bronzen Duivels van 1972.
EK voetbal 2024
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier