Gerd Müller, de beste Duitse aanvaller aller tijden, is zondag op 75-jarige leeftijd overleden aan de ziekte van Alzheimer. Jacques Sys, hoofredacteur van Sport/Voetbalmagazine, blikt terug op de grote carrière van ‘Der Bomber’.
Uschi, 53 jaar getrouwd met die spits die in Duitsland Der Bomber werd genoemd, reed elke dag naar het verpleeghuis waar haar man werd verzorgd. Dat deed ze al sinds januari 2015 toen bij Gerd de eerste tekenen van dementie werden vastgesteld. Ze zat dan twee uur aan zijn bed, maar praten lukte amper nog. Müller kon nog moeilijk slikken, lag 24 uur per dag in bed, slechts af en toe opende hij de ogen. Het was alsof hij op weg was naar het einde. Uschi leerde ermee leven.
Gerd Müller was een speciale aanvaller. Hij scoorde vanuit een soort innerlijke explosie, vierde even mee en onttrok zich dan aan het feestgedruis. Hoe Müller ook de bal aannam en snel rond zijn as draaide, hij wist altijd waar de keeper stond, alsof hij ogen op zijn rug had. Hij was een lammetje buiten de zestien meter, maar een roofdier in het strafschopgebied.
Zwaar accent
In de nationale ploeg scoorde Gerd Müller 68 doelpunten in 62 matchen. Voor Bayern München maakte hij 365 goals in 427 matchen in de Bundesliga. Het spel van Bayern was op hem afgestemd. In zijn treffers zat iets sympathieks, iets melancholisch zelfs, allicht ook door zijn gebrek aan uitbundigheid, alsof hij zich schaamde voor de ravage die hij had aangericht. Het kenmerkte Gerd Müller die zich naast het veld liefst zo onzichtbaar mogelijk maakte. Müller miste charisma, praatte aanvankelijk met een zwaar Zuid-Duits accent waarover er lacherig werd gedaan en wist ook daardoor zijn populariteit niet commercieel uit te buiten.
Gerd Müller was 1,76 meter groot en had dijbenen met een omvang van 60 centimeter. Toen hij in 1964 bij Bayern arriveerde, vroeg de toenmalige trainer Zlatko Cajkovski wat hij met deze gewichtheffer moest beginnen. Ook zijn ploegmaats lachten. Maar dat zou snel veranderen. Müller won met Bayern vier titels, vier bekers en drie keer de Europacup 1. Met de nationale ploeg werd hij Europees kampioen in 1972 en wereldkampioen in 1974, in de in München gespeelde finale tegen Nederland (2-1) zorgde hij voor de winnende treffer.
Schnitzel per dag
Nooit in zijn carrière zou Gerd Müller zijn afkomst vergeten: een jongen die vroeg zijn vader verloor, na de lagere school een opleiding als wever volgde, moeizaam zijn diploma haalde en al op zijn veertiende ploegendiensten draaide. Ooit legde hij een waanzinnig aanbod van Barcelona naast zich neer met de woorden dat hij toch maar een schnitzel per dag kon eten. Het typeerde Müller, die altijd bescheiden bleef en nooit in zijn ziel liet kijken. Op de vraag waarom hij zo gemakkelijk scoorde, praatte Müller over zijn aangeboren torinstinct, over het gegeven dat hij sneller reageerde dan de anderen. Hij had, zei hij, er nooit specifiek op getraind, maar zorgde er wel voor dat hij steeds in beweging was.
Vijftien seizoenen speelde Gerd Müller voor Bayern. Dan trok hij naar het Amerikaanse Fort Lauderdale en runde er na het einde van zijn carrière zonder succes een restaurant. Toen Gerd Müller terugkeerde naar Europa, kreeg hij een alcoholprobleem en leek aan de rand van de maatschappij te belanden. Tot Bayern München hem uit de goot haalde en een helpende hand reikte. Hij ging in therapie, waarna hij van Bayern een functie in de jeugdopleiding kreeg.
Gerd Müller leefde jaren in volstrekte anonimiteit. Toen er vijf jaar geleden, voor zijn 70e verjaardag, een groot feest was gepland, werd dat afgelast. Gerd Müller was aan het laatste kapittel uit zijn leven bezig. In het verpleeghuis lag hij op de palliatieve afdeling. Zijn dijbenen waren niet dikker dan zijn armen. Uschi Müller probeerde geduldig aan zijn zijde te leven. Ze hoopte, zei ze in de krant Bild, dat hij niet over zijn lot kon nadenken, over zijn ziekte die de laatste waarden van een mens vernietigt. Gerd, vervolgde ze, sliep naar zijn einde toe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
