Voor hij een internationale ster werd, groeide Romelu Lukaku op in een grote en hechte familie. Sport/Voetbalmagazine zocht een aantal leden op. Een voorproefje. ‘In het voetbal leek hij soms eenzaam.’
Romelu Lukaku is een winnaar, wees daar maar zeker van. En als u ons niet gelooft, ga dan maar eens luisteren bij de familie van Lukaku. ‘Wij winnen allemaal graag, maar Romelu was nog wat anders, hoor. Vooral op de PlayStation’, vertelt neef Laury over de oudste van de broertjes Lukaku in de nieuwste Sport/Voetbalmagazine. ‘Toen hij bij Chelsea toekwam, woonde hij aan de oever van de Theems. Aan de andere kant van de rivier woonde Mousa Dembélé. We spraken vaak af om samen FIFA te spelen. Romelu was daar heel goed in en hij vertelde dat graag. Hij pochte de hele tijd dat hij ons ging verslaan. We daagden hem uit, waarop hij bij Mousa thuis zei dat als hij één wedstrijd zou verliezen, hij blootsvoets naar huis zou gaan.
‘Een voor een versloeg hij ons, tot hij drie doelpunten incasseerde tegen een van mijn vrienden. Bij ons betekende drie doelpunten tegen zoveel als: match verloren. Romelu kon zijn ogen niet geloven. Hij lag op de grond, op zijn knieën met zijn hoofd in zijn armen. Wij werden gek: we sprongen en liepen de hele kamer rond van blijdschap. Sommigen gleden over hun knieën over de grond om à la Mbappé te vieren, anderen kropen op Romelu’s rug. Wat een onvergetelijk tafereel!’
Nelly (doopmeter Romelu): ‘En is hij blootsvoets naar huis gegaan?’
Laury: ‘Nee, uiteraard niet.’ (algemene hilariteit)
Tante Séraphine: ‘Romelu had een echte winnaarsmentaliteit, maar hij kon het ook aanvaarden als hij verloor. Hij bleef alleszins kalm bij verlies.’
Nelly: ‘In het voetbal leek hij soms eenzaam.’
Laury: ‘Bij de nationale ploeg speelde Benteke toen in de spits, dat was niet gemakkelijk voor Romelu. In die periode belden we elkaar dikwijls, dat hielp hem om bepaalde zaken even te vergeten. Bij de nationale ploeg vorm je wel een groep, maar als je naar je kamer gaat, dan kan de eenzaamheid je parten beginnen te spelen.’
Nelly: ‘Het was niet zijn stijl om met zijn ploegmaats te gaan praten als het niet liep zoals hij wilde. Hij was eerder iemand die zich op die momenten terugtrok op zijn kamer en naar zijn familie belde om zijn gevoelens met hen te delen.’
‘Tonton’ Pierre: ‘Uiteraard ging het soms wat minder. Toen hij bij Chelsea weinig of niet aan spelen toekwam, belde hij vaak met zijn ouders. Vooral met zijn mama.’
Laury: ‘Zijn mama is altijd zijn grote steun en toeverlaat geweest.’
Pierre: ‘Op die momenten zei ze hem steeds: ‘Je moet goed trainen, hé. Je moet de trainer tonen wat je waard bent.’’
Nelly: ‘Ik denk anderzijds dat hij er nooit aan getwijfeld heeft dat hij zou slagen. Het is allemaal zo snel gegaan, hé. ’
Lees het volledige verhaal in het ‘Dossier Eigen Kweek‘ van Sport/Voetbalmagazine van 13 januari of in onze Plus-zone.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier