Ogunjimi is terug in België: ‘Hoe ze mij bij Standard behandelden, zal ik nooit vergeten’

De voorbije vier jaar speelde Marvin Ogunjimi (31) in acht verschillende landen. Waaronder Zuid-Korea, Kazachstan, Albanië en meest recent Vietnam. In Sport/Voetbalmagazine vertelt hij over al die avonturen.

De Belgische spits verbleef vier maanden bij Saigon FC. Vanaf januari is hij weer in ons land te zien, bij Lierse Kempenzonen in de eerste amateurklasse.

Hoe kijkt hij terug op zijn verblijf in Ho Chi Minh City? ‘De zin om te reizen ontstond toen ik begon na te denken over het leven na mijn carrière als profvoetballer’, begint Ogunjimi zijn verhaal. ‘Ik wilde veel contacten leggen in de voetbalwereld en tegelijkertijd nieuwe culturen ontdekken.

‘Er bestaan toch wel grote verschillen waarmee je rekening moet houden. Hier in Vietnam, bijvoorbeeld, reageerde ik op een bepaald moment heel heftig op training. Niemand zei er iets op, maar toen ik terug op mijn kamer was, kwamen ze me wel vertellen dat het de laatste keer moest geweest zijn dat ik zo tekeerging. Je moet weten dat je je hier niet mag gedragen zoals in Europa. Nog een voorbeeld: in Zuid-Korea mag je de trainer niet in de ogen kijken wanneer hij spreekt, je moet je hoofd naar beneden houden.’

‘Hoe voetbal beleefd wordt in zogenaamd exotische landen, interesseert me enorm, hoe mensen denken, hoe ze leven en werken… In Vietnam gaan de mensen vroeg slapen, maar ze beginnen hun dag wel om vijf uur ’s ochtends. En de Zuid-Koreanen slapen niet, die werken 24 uur op 24. Op eender welk uur van de nacht kun je er naar de club gaan, je zult er altijd wel mensen vinden die de administratie aan het regelen zijn, op zoek zijn naar een nieuwe speler, enzovoort.’

Het was in Thailand dat de ex-Rode Duivel de vreemdste figuur tegenkwam. De voorzitter van Ratchaburri FC, waar hij op dat ogenblik voetbalde. Ogunjimi: ‘Hij was nog een relatief jonge kerel, 35 jaar, met steenrijke ouders die hem een voetbalclub hadden geschonken als speeltje. Als hij tijdens de wedstrijd zin had om een andere speler in te brengen, dan daalde hij de tribune af en beval de trainer om te wisselen. Ik herinner me dat de trainer een keer weigerde te luisteren. De voorzitter ging weer zitten, maar enkele minuten later miste de gewraakte speler opnieuw een balcontrole, waarop de grote baas opnieuw naar beneden kwam, een reservespeler vroeg om op te warmen en vervolgens zelf de vervanging deed. Die man had geen enkel respect voor de trainer, noch voor de spelers.

‘In het midden van het seizoen blesseerde een Japanse ploegmaat zich en duurde het een tijd vooraleer hij weer in vorm geraakte. De voorzitter stapte naar hem toe en dreigde: ‘Ik zal je hier houden tot het einde van je contract. Ik stuur je de bergen in, waar een persoonlijke conditietrainer je zal begeleiden. Gelukkig voor mijn ploegmaat kwam het niet zover en lieten ze die jongen toch gewoon vertrekken.’

Reputatie

Was Vietnam zijn laatste bestemming in het buitenland? Ogunjimi: ‘Ik vind het alleszins fijn om nu dichter bij mijn familie te wonen. Maar in België heb ik een slechte reputatie. Bij sommige clubs wilden ze zelfs niet luisteren naar mijn verhaal.

‘Hoe ze mij bij Standard behandelden, zal ik nooit vergeten. Ik wacht tot na mijn carrière om dat boekje open te doen, maar ik kan wel al zeggen dat ik er zowel fysiek als mentaal drie jaar van heb afgezien (Ogunjimi had in die periode schildklierproblemen, nvdr).

‘Ik besef dat mijn statistieken niet in mijn voordeel spreken, maar ik weet dat ik voldoende kwaliteiten heb en nog jong ben. Ik spiegel me aan Pelé Mboyo, die het goed doet bij Kortrijk omdat hij vertrouwen krijgt van de trainer. Hetzelfde met Faris Haroun, die momenteel een van de beste middenvelders van België is, terwijl hij enkele jaren geleden anoniem in Engeland zat. Royston Drenthe, oud-speler van Real Madrid, staat in de basis bij Sparta Rotterdam, nadat hij twee jaar lang geen profvoetballer meer was.

‘Die mannen hebben één ding gemeen: een trainer die in hen gelooft. Maar als er een etiket op je kleeft, is het moeilijk om dat eraf te krijgen.’