Nog nooit zo veel coaches ontslagen in Premier League: ‘Degradatiestrijd maakt clubs nerveus’

Coach zijn in de Premier League, voor werkzekerheid hoef je ’t niet te doen. Dit weekend werden opnieuw twee managers de laan uitgestuurd, wat de teller dit seizoen al op dertien brengt. Jelle Tack van Premier League-podcast ‘KICK&RUSH’ leg uit.

Na de opmerkelijke exit van Antonio Conte bij Tottenham, werden ook Graham Potter (Chelsea) en Brendan Rodgers (Leicester City) bedankt voor hun diensten. Potter slaagde er niet in om Chelsea terug op de rails te zetten terwijl Rodgers zijn ploeg niet uit de degradatiezone wist te houden. De degradatiestrijd in de Premier League is hyperspannend, waardoor er bij heel wat clubs alarmbelletjes gaan rinkelen, vertelt Jelle Tack.

Het is dus geen toeval dat er al zo veel ontslagen zijn geweest?

Jelle Tack: Dat de ploegen in de kelder van het klassement dicht opeen staan, speelt zeker mee. Het verschil tussen plaats twaalf en twintig bedraagt nu zeven punten, tot vorig weekend nog vier punten. Dat zorgt ervoor dat de bestuursleden van de clubs heel nerveus worden. Dan valt de beslissing natuurlijk een stuk sneller om de manager te ontslaan. Langs de andere kant zijn er ook clubs die door de mand vallen, zoals Chelsea die al twee trainerswissels hebben gedaan. De nieuwe eigenaars zijn super ambitieus en willen zo snel mogelijk prijzen pakken. Als dat dan niet lukt, wordt er al snel naar de coach gekeken.

Het hangt ook een beetje samen. Zo veel topmanagers zijn er niet. Als Julian Nagelsmann plots zonder club zit, na zijn ontslag bij Bayern, dan heeft Chelsea wel een extra motief om Potter naar buiten te duwen, natuurlijk.

Je kan hier spreken van een trend. De voorbije jaren zit het aantal ontslagen in stijgende lijn. Vroeger kregen coaches de tijd om het jaar uit te doen. Pas daarna werd de balans opgemaakt. Dat is nu absoluut niet meer het geval.

Analisten klagen vaak dat clubs te snel hun coach ontslaan, maar moeten we de fout ook niet bij de coaches zelf zoeken? Graham Potter, bijvoorbeeld, kreeg zelf toch ook heel wat kritiek?

Tack: Het is altijd een gedeelde verantwoordelijkheid. Potter moest in moeilijke omstandigheden werken, met een kern van 35 spelers. Al die ego’s tevreden houden is geen sinecure. Anderzijds heeft hij zelf ook wel te lang gewacht om een vaste basisploeg op te stellen. Hij was ook iets te braaf naar het bestuur toe. Hij had best wat sneller op tafel mogen slaan om bijvoorbeeld die broodnodige spits te halen. Zijn manier van werken paste uiteindelijk niet bij een club als Chelsea, dus je kan zeker spreken van een miscast.

Ook Patrick Vieira werd ontslagen, coach bij Crystal Palace. Vincent Kompany vond die beslissing onterecht en te snel. De Fransman was volgens hem aan het overpresteren met het spelersmateriaal dat hij ter beschikking had.

Tack: Het perfecte voorbeeld van een bestuur dat in paniek slaat na een slechte reeks. Crystal Palace kon twaalf matchen op rij niet winnen en bracht geen fraai voetbal. Maar de kanttekening die daarbij moet gemaakt worden is de kwaliteit van de tegenstander. In die twaalf matchen werd er bijna telkens gespeeld tegen een team uit de linkerkolom. Voor een ploeg als Palace is het dan niet abnormaal om amper punten te sprokkelen. Dat dat niet meespeelde in de beslissing om hem te ontslaan, voelt voor mij zeer vreemd aan. Steve Parish, de voorzitter, had het over een numbers game en dat zegt heel veel. Er wordt gewoon naar het klassement gekeken en als ze voelen dat de situatie precair is, dan durven ze al sneller dan vroeger de coach ontslaan. Die logica geldt voor alle clubs die onderaan het klassement staan.

Is er bij bepaalde clubs dan geen gebrek aan knowhow bij het bestuur? Chelsea voerde al twee trainerswissels door en ook Conte was niet mals voor de werking bij de top van Tottenham.

Tack: Er is vooral een gebrek aan duidelijke structuur of hiërarchie. Bij Chelsea was er wel degelijk kennis van zaken aanwezig met namen als Petr Čech (technisch adviseur) en Marina Granovskaia (directeur), maar die werden aan de kant geschoven na de verkoop van de club vorige zomer.

De enige ploegen met een langetermijnvisie werken steeds vaker aan de hand van data. Clubs als Brentford en Brighton hanteren statistische modellen om jonge spelers binnen te halen die anders onder de radar blijven. Daar plukken ze nu wel de vruchten van, want beide teams zijn nog in de running voor Europese tickets. Ook bij Manchester City en Arsenal is er een duidelijke structuur die helpt om goed werk te leveren.

Ten slotte, denk je dat de vele ontslagen het imago van de Premier League aantasten? Zullen coaches minder snel de overstap maken, wetende dat het snel gedaan kan zijn?

Tack: Dat denk ik niet. De Premier League blijft de heilige graal voor veel coaches. Vincent Kompany bijvoorbeeld, nu aan de slag bij Burnley in de Engelse tweede klasse, wordt stevig gelinkt aan Tottenham. Hij zal zeker niet weigeren omwille van de vele ontslagen. Trainers als Kompany hebben vaak veel vertrouwen in hun aanpak. Zij gaan ervan uit dat ze net die ene trainer zijn die de formule heeft om successen te behalen. Volgens mij zijn er maar weinig coaches die zouden passen voor trainerschap in de Premier League, onder de juiste omstandigheden welteverstaan.