Kapitein bij de nationale Beloften, in januari nog uitgeroepen tot speler van de maand bij Lille, knock-outfase in de Champions League en nu ook voor het eerst opgeroepen voor de Rode Duivels: Amadou Onana is bezig aan zijn weg naar de top. Begin november spraken we een van de toekomstige leiders van de Rode Duivels.
Zijn bijna twee meter – 1,95 om precies te zijn – oogt minder imposant wanneer hij zich rustig op een stoel plooit. Zittend verliest Amadou Onana (21) misschien wat aan bereik, maar dat maakt hij ruimschoots goed door zijn manier van praten. De zoon van een Kameroense vader en een Senegalese moeder bracht een deel van zijn tienerjaren door in de gangen van het befaamde Sint-Michielscollege in Brussel en heeft door zijn vorming de zaken goed op een rijtje. Inclusief een vlotte babbel. In interviews is hij welbespraakt, op het veld discreet en efficiënt.
De nieuwe verdedigende middenvelder van LOSC-coach Jocelyn Gourvennec is niet in één hokje te stoppen. Een paar maanden geleden werd Onana kapitein van de Jonge Duivels van Jacky Mathijssen, terwijl hij intussen een vaste waarde is bij Lille. Het is het verhaal van een plotse doorbraak die maar weinigen zagen aankomen. Zeker niet bij Anderlecht en Zulte Waregem, vanwaar Onana op zijn zestiende vertrok naar het jeugdelftal van Hoffenheim. We spraken met hem enkele dagen voor de wedstrijd van de Jonge Duivels tegen Turkije.
Op 3 oktober stond je voor de tweede keer in de basis in de Ligue 1, tegen Marseille. Jullie wonnen collectief met 2-0, maar jij oogstte veel lof na een persoonlijke prachtprestatie. Was die wedstrijd het eerste keerpunt in je jonge carrière?
Amadou Onana: ‘Neen, er waren nog andere momenten. Mijn vertrek naar Duitsland was eigenlijk het echte keerpunt. Maar Marseille was wel mijn eerste referentiematch hier. Dat soort wedstrijden geeft je de goesting om door te gaan. Om nog meer van zulke momenten te beleven. Mijn geluk is dat ik hier aangekomen ben zonder druk. Vanaf het begin is de reactie in de groep onveranderd: ze geven me de tijd om te groeien, om beetje bij beetje te evolueren. Nu, in alle bescheidenheid, ik denk niet dat iemand me zo snel op dit niveau verwacht had. Maar ik wist waartoe ik in staat was. Ik voelde dat ik klaar was om me snel aan te passen na de overstap van de Duitse 2. Bundesliga bij Hamburger SV naar de Franse Ligue 1 bij Lille.’
Dichter bij huis
Wat overtuigde je om deze zomer je geluk te beproeven bij een club waar de laatste maanden meer dan ooit onzekerheid heerst?
Onana: ‘Verschillende dingen. Eigenlijk hoef je niet lang na te denken wanneer je de kans krijgt om je te ontwikkelen bij een club die net landskampioen is geworden en zich opmaakt voor de Champions League. Natuurlijk wist ik dat dit seizoen voor Lille moeilijker zou worden dan het vorige. Technisch gezien was het onmogelijk om het beter te doen… ( lacht) Er was nog een andere reden, die ik niet onder stoelen of banken wil steken: de gezondheid van mijn moeder is niet erg stabiel en na vier jaar ver van huis was het voor mij tijd om terug dichterbij te komen wonen. Geen enkel voorstel kwam me beter uit dan dat van Lille.’
Wanneer we met het nationaal jeugdelftal een wedstrijd spelen tegen Frankrijk of Engeland, voelen we ons niet minderwaardig.’
Nochtans kreeg je genoeg aanbiedingen. Je had ook kunnen terugkeren naar België. Heb je dat ernstig overwogen?
Onana: ‘Het was geen gemakkelijke keuze. Ik wist dat deze transfer een belangrijke volgende stap was in mijn carrière en dat ik het me niet kon permitteren om een fout te maken. België was op een gegeven moment een optie, maar ik vond het project van Lille interessanter.’
Voordat je tekende, nam je de tijd om met Jocelyn Gourvennec te praten, die slechts tien dagen voor je komst werd aangesteld.
Onana: ‘We hadden een eerlijk gesprek waarin ik kon merken dat hij me al heel goed kende. Hij vertelde me dat hij me op korte termijn zag als een rotatiespeler. Ik waardeerde zijn openhartigheid, omdat hij geen grote woorden gebruikte. Hij vertelde me echter ook dat het op verdienste zou aankomen, en ik ging ervan uit dat dat in mijn voordeel zou spelen. Ik wist dat ik mijn kans zou krijgen. Het gebeurde alleen een beetje eerder dan verwacht.’
Drie maanden later kunnen we uit de opstellingen van de laatste wedstrijden afleiden dat je een aantal concurrenten voorbijgestoken bent in de hiërarchie.
Onana: ‘Zo bekijk ik dat niet. Van voorbijsteken is zeker geen sprake. Bij elke training leer ik enorm veel van mijn concurrenten. Omgekeerd is dat veel momenteel nog niet het geval… ( lacht) Ik denk wel dat ik op de goede weg ben en dat ik een vrij complementair duo kan vormen met Benjamin ( André, de kapitein, nvdr). We spelen veel matchen en er wordt vaak geroteerd. Als ik de laatste weken mocht spelen, was dat omdat de coach vond dat ik het verdiende. Hij sprak in ieder geval de waarheid toen hij afgelopen zomer zei dat niets vaststond. Dat betekent ook dat ik volgende week op de bank kan zitten. Het werkt in de twee richtingen.’
Jeugd in Dakar
Begin juni maakte Jacky Mathijssen jou zijn kapitein voor de EK-kwalificatiecampagne van de U21. Had je dat verwacht?
Onana: ‘Ja en neen. Neen, want ik had de aanvoerdersband nog nooit gedragen in de nationale ploeg. Waarom weet ik niet, dat zou je aan mijn coaches uit het verleden moeten vragen. Misschien zagen ze geen leider in mijn persoonlijkheid, of hoefden ze me geen kapitein te maken om te zien dat ik mijn verantwoordelijkheden nam? In ieder geval, toen de coach me in zijn kantoor riep om te praten, had ik het gevoel dat hij me zou voorstellen om kapitein te worden. Wat hij me die dag vertelde, bevestigde mijn indruk van het beeld dat ik uitdroeg in deze groep, van wat ik uitstraalde. Hij legde me uit dat hij in mij een leider zag, en ik denk dat ik dat inderdaad geworden ben. Dat ik dat eigenlijk altijd al geweest ben. Ik ben een vrij zelfverzekerd persoon. Dat heb ik te danken aan mijn moeder, die me altijd een goed gevoel gaf over mezelf.’
Je bracht je kindertijd door in Dakar en verhuisde op twaalfjarige leeftijd naar Brussel. Dat moet een enorme verandering geweest zijn.
Onana: ‘Sinds ik klein was, kwam ik al iedere zomer naar België, dat verzachtte de klap. Ik werd dus niet plots weggerukt van mijn wortels, het gebeurde beetje bij beetje. Toch was het uiteraard nog steeds een enorme cultuurschok. In Dakar denken de mensen op een andere manier, alles is er anders. Daar zullen degenen die het minste hebben je soms het meeste helpen. In dat opzicht mis ik Dakar soms. Ik heb daar een gelukkige kindertijd gehad. Ik woonde er in het familiehuis met mijn grootvader, die er altijd was, en met mijn moeder, die kinesitherapeut was.’
In België legde je tussen je twaalfde en je zestiende een bochtig parcours af, met passages bij Anderlecht en Zulte Waregem en een tussenstop bij White Star. Hoe verklaar je dat niemand toen je potentieel zag?
Onana: ‘Ik ben twee seizoenen bij Anderlecht gebleven, maar ik zat niet op Neerpede bij de grote talenten, zoals ik in sommige kranten heb gelezen. Ik speelde op de Heizel ( waar de jeugd van provinciale selectie van Anderlecht speelt, nvdr), bij de jongens met ‘weinig potentieel’. Het waren twee zeer zware seizoenen. Op een bepaald moment had ik een gesprek met Jean Kindermans ( directeur van het opleidingscentrum Neerpede, nvdr), die me vertelde dat ik alle kwaliteiten had om deel te nemen aan de eliteopleiding, maar uiteindelijk heeft het nooit tot iets concreets geleid. In die tijd speelde ik als vleugelspeler of als aanvaller en soms als verdedigende middenvelder, maar dat was zeldzamer. Misschien omdat ik nog niet de atleet was die ik nu ben. Ik was al een van de grootsten, maar toen ik Anderlecht verliet, kreeg ik een plotse groeispurt. Ik denk dat ik tussen mijn veertiende en vijftiende wel 10 of 12 centimeter gegroeid ben. Dat veranderde alles, maar niet noodzakelijk ten goede. Ik moest ineens wennen aan een nieuw lichaam, moest nieuwe reflexen aanleren.’
Hoffenheim
Om op nationaal niveau te spelen tekende je uiteindelijk voor White Star. Met je zus als geïmproviseerde makelaar, naar verluidt.
Onana: ‘Mijn zus heeft altijd goed voor me gezorgd. Ze is veertien jaar ouder dan ik. Toen ik op twaalfjarige leeftijd in Brussel aankwam, ging zij me overal afzetten om naar het voetbal te gaan. En omdat niemand echt in me geloofde, vond ze dat ik een makelaar nodig had om reclame voor me te maken. Tijdens mijn jaar bij White Star begon ze mijn wedstrijden te filmen en daar kleine montages van te maken. Dat was haar idee, ik had haar niets gevraagd. Ze kocht een camera en een statief en kwam elke week naar me kijken. Sneeuw, regen, hagel, het maakte haar niet uit. Soms was ze uren onderweg om me te zien spelen in Nederland. Ik ben haar daar zo dankbaar voor. Eerlijk gezegd, als ze dat idee niet had gehad, weet ik niet waar ik vandaag zou staan. Ze verzamelde uren en uren beeldmateriaal en daarmee bestookte ze de mailboxen van alle clubs in de wereld. ( lacht) Hun Facebook, hun Instagram, alles was goed.’
En zo werd de interesse van Zulte Waregem gewekt, ook al kreeg je daar nooit je kans. Hoe kan een speler die het in België niet redt, een club uit de Bundesliga overtuigen?
Onana: ‘Dat is precies wat ze zich destijds bij Zulte Waregem ook afvroegen. Toen ik hen op het einde van het seizoen vertelde dat ik een test ging doen bij Hoffenheim, lachten ze me uit. Ik kwam net uit een seizoen waarin ik niet gespeeld had, en dat had me uitgeput. Ik pendelde iedere avond met de trein over en weer vanuit Brussel om te trainen, omdat ik de keuze had gemaakt om op school te blijven op het Sint-Michielscollege. Iedere avond kwam ik na elf uur thuis, nadat ik mijn huiswerk op de trein had gemaakt. Als je die opofferingen doet, en je speelt dan geen minuut in het weekend, is dat moeilijk om te verteren. Gelukkig voor mij raakte mijn concurrent op een dag geblesseerd en kreeg ik de kans om zes wedstrijden achter elkaar te spelen. Daar merkte een scout van Hoffenheim me op. Hij nam contact op met mijn zus. En toen zat hij natuurlijk met zeventien uur videomateriaal opgescheept die hij moest analyseren!’ ( lacht)
Hoe reageerden ze bij Zulte Waregem toen ze hoorden dat je een professioneel contract had getekend in de Bundesliga?
Onana: ‘Voor ik vertrok om te testen, moest ik aan Zulte Waregem een certificaat vragen om voor een paar dagen naar Hoffenheim te gaan. Ze tekenden het met een gerust hart, omdat ze er geen seconde in geloofden… Ik werd net niet uitgelachen. Ze vonden me een arrogante speler die dacht dat hij het kon maken in de Bundesliga zonder speeltijd bij Zulte Waregem. Onnodig te zeggen dat hun houding mijn motivatie vertienvoudigde. Er waren vijf testdagen voorzien, maar op de avond van de eerste dag belde de sportief directeur van Hoffenheim naar Zulte Waregem om te zeggen dat het in orde was, dat ze me namen. Ik denk dat ze aan de andere kant van de lijn van hun stoel vielen. Maar goed, ik neem het hen niet kwalijk. We hebben allemaal het recht om fouten te maken.’
‘Martínez weet dat ik met Qatar in mijn hoofd zit’
Je hebt al gezegd dat Roberto Martínez je bijtrad in je keuze voor Lille afgelopen zomer. In welke context?
Amadou Onana: ‘De eerste keer kwam hij zelf naar me toe. Hij belde me op om te zeggen dat hij beschikbaar was als ik raad nodig had. Hij zei me ook dat ik de plicht had om ambitieus te zijn. Dat kwam goed uit, want ik heb hem gezegd dat ik met Qatar in mijn hoofd zit. Ik werk er in ieder geval voor. Ik wil de beste versie van mezelf worden en liefst zo snel mogelijk, want Qatar, dat is morgen al. Sommigen zullen me pretentieus vinden wanneer ze dit lezen. Ik denk dat het in de wereld van het voetbal niet erg is om dat een beetje te zijn.’
Is het realistisch om op een WK te spelen met een generatie die de Duivels al bijna tien jaar draagt?
Onana: ‘Elke voetballer droomt ervan om te spelen met mannen als Eden Hazard, Kevin De Bruyne, Romelu Lukaku… Dat is de top van de top. Natuurlijk droom ik daarvan. Mijn mentaliteit is de mentaliteit van een hele generatie. Ik heb de donkere jaren van het Belgische voetbal niet meegemaakt. Toen ik op twaalfjarige leeftijd in België aankwam, was de huidige generatie er al. Wanneer we met het nationaal jeugdelftal een wedstrijd spelen tegen Frankrijk of Engeland, voelen we ons niet minderwaardig. Dat is normaal, want ik ben opgegroeid met een Belgische nationale ploeg die aan de top staat. Ik kan me zelfs niet voorstellen dat we opnieuw een middelmatige ploeg worden.’
Net als Eliot Matazo werd je door de bondscoach genoemd als een van de spelers die mogelijk deel zullen uitmaken van de selectie voor het WK 2022. Weet je wat Martínez zo bevalt aan jouw spel?
Onana: ‘Het is mijn ultieme doel om bij de A-ploeg te komen. Vanaf dan is alles goed. Het is geruststellend als de bondscoach je naam noemt, dat wil zeggen dat je dichter bij je doel komt. Kijk naar Charles De Ketelaere, dat is een goed voorbeeld. Hij is niet de enige die niet ver van het doel is. Er zijn Nicolas Raskin en Hugo Siquet die in oktober met de A-ploeg trainden. Dat zijn positieve signalen. Het motiveert ons.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
