Zullen we de droom om met de Rode Duivels iets te winnen, opbergen en gewoon blij zijn dat deze generatie het Belgische voetbal op de internationale kaart zette en de weg plaveide voor de volgende naar grotere competities? En ons elke keer – vooraf – wat hoop heeft bezorgd?
Zo. Na verlies tegen de Fransen ook verlies van Italië. Na verlies van de wereldkampioen, nu ook verlies van de Europese kampioen. Twee tegenstanders met – en dat zeggen we met veel respect – toch nog wat meer kwaliteiten dan Denemarken en Engeland, die in de groep van België zaten op weg naar deze eindstrijd.
De absolute top stond hier in Turijn tegenover de Belgen. Twee keer werd verloren met het kleinste verschil. Na de 3-2 donderdag, de 2-1 nu. Twee keer werden de Belgen bij het begin van de tweede helft afgestraft. Twee keer onder meer door een – terechte – strafschop, na iets te laat tussenbeide komen.
Donderdag door Youri Tielemans, die zondag ook al ongelukkig de bal devieerde bij de eerste goal van de Italianen door een corner in de voeten van Nicolò Barella te koppen, zondag door Timothy Castagne. Twee keer zat de hand van Thibaut Courtois er dicht bij, twee keer was het net niet.
Dit was het tornooi van net niet. Net niet voor Courtois, die voor de rust Federico Chiesa wél met een fantastische redding van de 1-0 kon houden. Net niet voor Tielemans, die twee keer uitstekend was voor de rust, maar nadien ging zwemmen.
Net niet voor Roberto Martínez ook, die vertrouwen gaf aan jongens die dat vertrouwen in het verleden al hadden waargemaakt, maar nu net niet aan de verwachtingen konden beantwoorden. Net niet scherp genoeg in de balrecuperatie, net niet zuiver genoeg in de passing.
Net geen prijs.
90 minuten concentratie
Dit tornooi was niet het begin van het einde van een generatie. Dit tornooi bracht de bevestiging dat het einde al even aan de gang is. Dat zagen we op het EK, dat werd nu bevestigd. Ze kunnen nog steeds hun voet zetten naast de beste ploegen, deze Rode Duivels (ten bewijze, Alexis Saelemaekers, Michy Batshuayi én Yannick Carrasco troffen het doelhout, en tegen de Fransen stonden de Duivels aan de rust met 2-0 voor), maar dat allemaal 90 minuten geconcentreerd, gedisciplineerd en vooral atletisch volhouden? Neen, dat lukt niet (meer).
Op een tornooi moet je dat in de beslissende knock-outfase vier keer na mekaar kunnen op twee weken tijd. De Belgen kunnen dat in één wedstrijd een tijd. Soms 30, soms 45, een keer 60, maar lastig 90 minuten.
Iets minder kwaliteit
Uiteraard zijn er verzachtende omstandigheden. Dries Mertens, Thomas Vermaelen, Thorgan en Eden Hazard, Romelu Lukaku,… Ze misten één of twee matchen. Steeds vaker overkomt het hen. Het is al een generatie in de overgang.
Tielemans, Saelemaekers, Castagne zelfs (niet vergeten: aan zijn eerste tornooi kwam vorige zomer versneld een einde door zijn oogkasbreuk), Trossard, sinds zondag De Ketelaere: ze moeten leren, het niveau oppikken van de tegenstand, die – De Bruyne was daar zondag heel eerlijk over – vaak over 22 wereldspelers beschikt. Dat is bij de Duivels toch allemaal wat minder. Het zijn nog steeds goeie voetballers, maar sommigen nog in een ontwikkelingsfase.
We hebben nog steeds voetballers bij de absolute top – Real Madrid, Chelsea, Manchester City, Borussia Dortmund – maar niet meer zoveel als weleer, in 2016-2018. Die periode. Zondag liepen er, met alle respect voor hun niveau, voetballers van Club Brugge bij. Van Brighton, Besiktas en Leicester City. Dat is toch allemaal iets lager van niveau.
Misschien komen sommigen nog aan de top terecht – de toekomst van De Ketelaere oogt fantastisch – maar er is veel kans dat anderen dat niet halen. Dan zie je iets minder kwaliteit. In de controle, in de beheersing, de passing.
Qatar
We zijn nummer 1 op de wereld, nog heel even allicht, tot Brazilië het overneemt, maar niet nummer 1 op het veld bleek in Turijn. Straks staan we wel voor de vijfde opeenvolgende keer op een tornooi. Mét ambities, opnieuw mikkend op een kwartfinale. Daarna kan alles, maar ook niks. Het lot van een klein land, met een kleine vijver.
Het komende jaar zal bol staan van het woord ‘ontwikkeling’. Komt Eden Hazard nog terug op het niveau van 2018? Geen mens die het weet. Hij traint hard, leeft gezond, maar is het lichaam op? Ook De Bruyne, nog steeds nodig als versneller, moet zijn lichaam in de gaten houden. Jaren topvoetbal vreet. Het voordeel: Qatar valt in de winter, niet na een lang en slopend seizoen. Die zes maanden kunnen een verschil maken.
Outsider
Mentaal was dit tornooi een tegenvaller. De tweede helft van de Fransen hakte erin. Een tegenvaller voor de spelers zelf, in de eerste plaats, ook zij kwamen met hoge verwachtingen naar Italië. Maar ook voor de fans, die hoge hoop hadden en hun ontgoocheling richting spelers en vooral bondscoach ventileerden.
Die had andere keuzes kunnen maken – sneller wedstrijdmanagement is iets wat je hem kunt aanwrijven – maar of het allemaal voldoende zou zijn om dit tornooi te winnen, durven we te betwijfelen.
De bal aanvallen in balverlies zit niet in de aard van veel jongens. Saelemaekers heeft dat wel, toonde dat ook, maar die was dan weer veel te onrustig in balbezit. En zo is het altijd iets.
Meer durven is een les die Jan Vertonghen trok. Maar ook: op zoek gaan naar iets meer explosiviteit op het middenveld, en iets meer rust aan de bal. In die zin was dit een goeie les voor veel spelers. Een repeat van de knock-outfase van 2016, 2018, 2021.
Het voordeel wordt, na deze tegenvaller en het verdwijnen aan de top van de wereldranglijst, wellicht ook: het zal de verwachtingen bij een volgend tornooi temperen. Wie weet ligt een tornooi als outsider, zoals in de jaren tachtig, de Rode Duivels iets beter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
