Kevin Mirallas maakt het mooie weer bij Everton, maar een paar seizoenen geleden ging hij nog door de hel bij Saint-Etienne. Voor een deel zijn eigen fout, zegt hij nu zelf in Sport/Voetbalmagazine.
Nu is het de normaalste zaak van de wereld, maar toen Kevin Mirallas in 2004 op zestienjarige leeftijd besloot zijn voetbalopleiding verder te zetten bij Lille OSC, was hij in België een pionier.
Nadat hij er uiteindelijk in de eerste ploeg debuteerde onder Claude Puel, kwam Kevin Mirallas bij de Noord-Franse club in een gespannen situatie terecht.
Mirallas: “De nieuwe trainer, Rudi Garcia, die Puel was opgevolgd, had me gezegd: ‘Ik ga eerlijk met je zijn: als je blijft, speel je op de rechterflank!’ Ik heb hem geantwoord: ‘In dat geval ga ik ook eerlijk met u zijn: de rechterflank interesseert me niet.'”
Voor zijn vertrek naar de Olympische Spelen van 2008 roept hij de pers bij elkaar en kondigt hij zijn vertrek naar Saint-Etienne aan, hoewel het bestuur van LOSC nog geen groen licht gegeven had.
De onderhandelingen slepen daardoor erg lang aan, maar uiteindelijk krijgt Mirallas zijn transfer voor 4,5 miljoen euro.
Saint-Etienne
Bij Saint-Etienne zinkt Mirallas langzaam maar zeker weg. Het worden twee seizoenen in de hel.
“Hij kwam hier al toe met een bepaald etiket”, vertelt Bernard Caïazzo, covoorzitter van Les Verts destijds. “Er was die clash geweest met Lille en daardoor stond hij hier bekend als ‘onhandelbaar’, wat zijn integratie niet vergemakkelijkt heeft.”
Ook in de club zelf was er tweedracht over het geval-Mirallas. Caïazzo en de toenmalige trainer Laurent Roussey juichten de transfer toe, maar de andere covoorzitter, Roland Romeyer, was niet helemaal overtuigd.
Kwam daar nog bij dat Roussey vrij snel het veld moest ruimen voor Alain Perrin die het seizoen daarop al opgevolgd werd door Christophe Galtier. En met die laatste had Mirallas een woordenwisseling gehad toen hij nog assistent was.
“Ik was nog een kind toen ik in Frankrijk voetbalde. Ik was me er niet van bewust dat het voetbal mijn job was, ik nam het als een hobby. De beslissing om Lille te verlaten was geen vergissing, maar eenmaal bij Saint-Etienne heb ik niet gedaan wat ik moest doen, op het terrein en daarbuiten.”
“Zelf vond ik dat het niet mijn fout was, maar die van anderen. Met om te beginnen natuurlijk de coach. Ik nam hem alles kwalijk.”
Olympiacos
Na twee rotseizoenen bij Saint-Etienne brengt Olympiacos soelaas. In geen tijd wordt hij er een icoon.
Hij schrijft er geschiedenis: twee titels (de 38e en de 39e van Olympiacos) en 34 doelpunten (clubtopschutter in 2011 met 14 goals en topschutter van de competitie in 2012 met 20 goals). In 2012 wordt hij zelfs verkozen tot de beste speler van het seizoen.
Zijn carrière is terug gelanceerd.
