Na zeven maanden revalideren is het einde in zicht voor Maxime D’Arpino, die in april uitviel met een zware blessure. De Krant van West-Vlaanderen zocht hem op voor een gesprek over die zwarte periode. ‘Ik kijk er liever niet meer op terug.’
Laat ons eens terugkeren naar die vermaledijde match. Wat herinner je je nog van die partij tegen Seraing?
Maxime D’Arpino: ‘Dat het een belangrijke wedstrijd was in de strijd om het behoud en dat ik voor de match door de supporters verkozen werd tot speler van het jaar. Ik had voor de aftrap nog een trofee gekregen van de fans. Twintig minuten later liep het echter helemaal mis. Zonder contact voelde ik plots mijn knie wegschieten en op het moment dat ik val, hoorde ik het twee keer kraken. Ook ploegmaats die in de buurt stonden, hadden het gekraak gehoord. Ik dacht meteen: Als dit een blessure is, zal het alleszins geen kleintje zijn. Dat is ook gebleken.’
Nu is er eindelijk weer licht aan het einde van de tunnel. Hoe kijk je terug op je revalidatie?
D’Arpino: ‘Ik kijk er liever niet meer op terug. (lacht) Het was een periode met veel ups en downs. Ik moest opnieuw van nul starten. Het was dan ook een erg lastige periode, want zo’n revalidatie is een dagelijkse strijd met jezelf. Gelukkig werd in die periode mijn dochtertje geboren. Dat maakte het allemaal toch net iets dragelijker, want voor het overige was het de hel. Er waren momenten waarop ik echt zin had om het op te geven en ermee te stoppen…’
Het is een cliché, maar ‘what doesn’t kill you, makes you stronger’. Akkoord?
D’Arpino: ‘Dat denk ik wel. Velen zeggen dat je na een blessure niet meer dezelfde bent, maar ik ken mijn manier van spelen en het niveau dat ik kan halen. Dat zal na mijn blessure niet anders zijn. Mentaal ben ik door dit alles ook sterker geworden. Het was de grootste, zwaarste en langste uitdaging die ik als voetballer moest overwinnen, maar het is me toch maar mooi gelukt.’
De zwaarste periode uit je carrière liep wel zowat gelijktijdig met, ik vermoed, een van de mooiste gebeurtenissen in je leven.
D’Arpino: ‘Absoluut. In dat opzicht was mijn blessure misschien wel een geluk bij een ongeluk, want die blessure heeft me wel toegelaten om de geboorte van mijn dochtertje, inderdaad het mooiste moment van mijn leven, ten volle te beleven. Mijn dochtertje en mijn vriendin hebben me in die hele periode ook enorm veel kracht gegeven.’
Wat zijn je doelen nog voor dit seizoen?
D’Arpino: ‘Dat zijn vooral collectieve doelen: met KVO zo snel mogelijk het behoud veiligstellen. Dat is het allerbelangrijkste. We hebben het uiteindelijk nog stevig in eigen handen en ik ben er ook van overtuigd dat we het uiteindelijk tot een goed einde zullen brengen.’
Lees het volledige interview op KW.be.
