Makhtar Gueye (KV Oostende): ‘Ik ga met alle verdedigers de strijd aan’

Na een mooi debuutseizoen wil Makhtar Gueye bevestigen bij KV Oostende. ‘Ik wil meer scoren dan tijdens de vorige campagne. Wat er nadien gebeurt, ligt in Gods handen.’

Makhtar Gueye rekt zijn imposante lichaam terwijl Alexander Blessin zijn tactische plannen op de spelers van KV Oostende overbrengt. Een groot tv-scherm, een wit bord, markeerstiften in verschillende kleuren: ze zijn altijd binnen handbereik bij de Trainer van het Jaar. Duitsers hebben de reputatie punctueel te zijn, van Afrikanen wordt wel eens beweerd dat ze soms een olé-olé-gehalte hebben. Misschien is het daarom dat het al eens vonken geeft tussen de coach en zijn 23-jarige Senegalese aanvaller, die een sterk eerste jaar in België kende. Dertien keer liet hij de netten trillen, elf keer in de competitie en twee keer in de beker.

Een uur lang onderhoudt de afstammeling van een bekende moslimleider (zie kader) ons, waarbij hij graag vermeldt dat hij gelukkig is om te kunnen lopen op de Belgische voetbalvelden. Én op het Belgische strand.

In slaap vallen

Zijn jij en KV Oostende klaar voor het seizoen van de bevestiging, in de wetenschap dat de tegenstand meer rekening zal houden met jullie, dat jullie met andere woorden niet meer op de verrassing kunnen spelen?

Makhtar Gueye: ‘Absoluut, iedereen is er klaar voor. Dat hebben we in de eerste competitiewedstrijden al getoond. Ik zie niet in waarom we niet even goed voor de dag zouden komen als vorig seizoen. Alle ingrediënten zijn aanwezig om te blijven presteren. We hebben een coach naar wie we luisteren, die streng is maar die ook een vaderfiguur kan zijn. En vooral: we hanteren een systeem waar we allemaal achter staan en dat we graag spelen. Hoog pressing voeren past ons als gegoten. Voor mij was het de eerste keer dat ik zo moest voetballen, maar ik voel me er heel goed bij.’

Hoe verklaar je jullie kleine inzinking op het einde van de reguliere competitie vorig seizoen? Was die er niet geweest, dan speelden jullie play-off 1.

Gueye: ‘We kampten met enkele blessures. En daarnaast is er God. Die heeft beslist dat we play-off 1 niet haalden. Hij is het die de grote beslissingen neemt. Dat moet je kunnen aanvaarden.’

Denk je niet dat de opeenvolging van zoveel wedstrijden gedurende meerdere maanden jullie parten heeft gespeeld? Dat jullie daardoor uiteindelijk bezweken?

Gueye: ‘Waarschijnlijk heeft dat een rol gespeeld. Ik merkte dat de ploeg week na week vermoeider werd. Enkele weken voor het einde van de reguliere competitie voelde ik al aankomen dat we het niet zouden houden. We hebben nochtans alles gegeven. Ik had nog nooit zoveel gelopen in mijn leven. Bij Nancy, in de Franse Ligue 2, liep ik al veel, maar hier was het nóg meer. Het systeem van hoge pressing is afmattend. Dus ja, die rekening kregen we op het einde gepresenteerd, denk ik.’

Alexander Blessin staat toch niet louter voor hoge pressing?

Gueye: ‘Dat klopt absoluut. Hij heeft zijn groep ook helemaal in de hand, met ervaren, oudere spelers die de kar trekken en gretige jongeren die mee duwen. Iedereen volgt zijn richtlijnen nauwgezet op. Zijn video-analyses duren een uur, soms twee uur. Hij legt alles in detail uit. Wij moeten zijn systeem achteraf enkel nog uitvoeren op het terrein.’

Voetballers houden meestal niet van zulke lange tactische uiteenzettingen, toch?

Gueye: ‘Ah, soms val je in slaap, hé ( lacht). Ik heb ook wel ’s moeite om mijn ogen open te houden. Maar we houden vol, omdat we weten dat we er goed bij varen. Blessin wil ons beter maken en laten spelen volgens een systeem dat eigen is aan het moderne voetbal.’

Geen dribbelaar

Hij houdt van discipline. Dat betekent ongetwijfeld dat hij het niet bepaald prettig vindt als zijn spelers indommelen tijdens de tactische besprekingen.

Gueye: ‘Hij ziet het onmiddellijk als je aandacht verslapt en dan houdt hij je meteen bij de les. Dan verheft hij zijn stem serieus.’

Je bent een stevig gebouwde aanvaller, sterk in de duels, efficiënt, technisch eerder beperkt en een driftkikker. Is dat een goeie samenvatting?

Gueye: ‘Ik denk het wel. Ik ben 1m90 en weeg 95 kilo, dat eerste klopt dus zeker. Ik ga volledig in duel en ben van niemand bang. Technisch ben ik inderdaad geen kraan. Dat stoort me echter niet, want een uitmuntende techniek is op mijn positie niet noodzakelijkerwijze nuttig. Voor mij is dat niet nodig zoals voor een flankaanvaller of een nummer 10. Ik moet voornamelijk de bal goed aannemen en kunnen kaatsen. Op technisch vlak moet ik wel nog progressie maken in combinatie met de wingers, niet zozeer in mijn dribbels. Ik ben nooit een dribbelaar geweest en heb ook nooit de mogelijkheid gehad om er een te worden.’

Je hebt deze zomer rugnummer 9 gekregen. Is dat belangrijk voor jou?

Gueye: ‘Toen ik hier vorig jaar toekwam, vroeg ik of ik nummer 9 kreeg, maar dat was al ingenomen door Sindrit Guri. Ik vond dat niet erg. Sindrit is bovendien een goeie kerel. Tijdens het tussenseizoen zei de voorzitter me dat het nummer 9 mij toebehoorde.’

Hoe blik je terug op je periode bij Saint-Étienne? Als een ideale springplank of toch met het gevoel dat je er te weinig hebt kunnen brengen?

Gueye: ‘Graag was ik doorgebroken in de Ligue 1. Ik heb kunnen proeven van die competitie, maar niet voldoende. Vervolgens ben ik op huurbasis vertrokken naar Nancy. Toen ik terugkeerde bij Saint-Étienne, begreep ik al snel dat trainer Claude Puel niet echt op mij rekende. Daarom ben ik in een ander land gaan voetballen. Misschien komt de dag nog dat ik in de Franse competitie succes ken. Saint-Étienne blijft mijn stad, mijn club waar ik zo graag wilde slagen. De voorzitter is als een vader voor mij, ik houd enorm van de mensen daar en de supporters maken er een echte heksenketel van tijdens de thuiswedstrijden. Bovendien is het een club met een grote geschiedenis.’

Voetbal is geen taal

Hoe reageerde je toen je voor het eerst over Oostende hoorde?

Gueye: ‘Ik kijk bijna nooit naar voetbal op tv. Over de Belgische competitie wist ik dan ook totaal niets. Van Oostende had ik nog nooit gehoord. Mijn manager lichtte alles toe en ik vond het een tof project. Ik zou zelfs in Shanghai gaan voetballen als ze me daar een mooi project voorstellen. Bij wijze van spreken, hé ( lachje). De stad Oostende vond ik meteen aangenaam. Het lijkt hier een beetje op waar ik woonde in Senegal, in de buurt van Dakar. Daar was de kust ook vlakbij.’

Een spits kan ook meer uitblinken in België dan in de Ligue 1 of de Ligue 2, waar er meer gesloten gevoetbald wordt, niet?

Gueye: ‘Samengevat is de Ligue 1 tactischer, de Ligue 2 tactisch en fysiek en hier 100 procent fysiek. Vind je dat er hier meer open gevoetbald wordt? Toch niet met mij dan. Verdedigers geven mij nul vrijheid. Elke week voer ik oorlog met hen.’

Zijn er verdedigers tegen wie je echt niet graag speelt?

Gueye: ‘Ik durf te zeggen dat ik met alle verdedigers de strijd aanga. Er is er geen enkele die mij moe maakt. Ik ben van niemand bang.’

Je mikte op tien tot vijftien doelpunten vorig seizoen. Je kwam uit op dertien. Waar leg je de lat voor deze campagne?

Gueye: ‘Op het einde van het seizoen sukkelde ik met wat fysieke ongemakken. Anders was ik toen misschien al op meer uitgekomen. Nu wil ik in december aan tien goals geraken. Daarna zal ik bekijken of ik voor vijftien of twintig moet gaan. God zal dat beslissen.’

En jij toch ook een beetje, niet?

Gueye: ‘Mmm, ja.’

Heb je na het vertrek van Sakala en Hjulsager het gevoel dat er meer verantwoordelijkheid op jouw schouders komt te liggen?

Gueye: ‘Mochten zij gebleven zijn, dan zou dat vuurwerk gegeven hebben. Maar goed, zo gaat dat in het voetbal. Op een dag zal ik hier ook vertrekken. We beschikken nu over Thierry Ambrose en Kenny Rocha, die ook zeer sterk zijn. Tussen Rocha en mij moet het klikken, want we kennen elkaar heel goed. We ontmoetten elkaar bij Saint-Étienne, waar we altijd samen waren en achteraf kwamen we elkaar opnieuw tegen bij Nancy.’

Hoe verklaar je dat je zo’n geweldige tandem vormde met Sakala? Jij spreekt geen Engels en hij geen Frans en toch waren jullie bijzonder complementair.

Gueye: ‘Ik speelde in zijn hoofd. Het was niet nodig dat ik met hem praatte. Voetbal is geen taal voor mij. Te veel spreken op het veld vermoeit mij. Ik keek de hele tijd naar waar hij liep en paste me aan.’

Zoals wielrenners

Blijkbaar konden jullie het ook naast het terrein goed met elkaar vinden. Zonder met elkaar te spreken?

Gueye: ‘Jawel hoor, we communiceerden. Met onze telefoon en Google Translate bij de hand. Maar als we dansten in de kleedkamer dan hadden we geen woorden nodig. We voelden ons op ons gemak en zetten muziek op. Dat was fun.’

Het was minder fun toen jullie tegen AA Gent openlijk met elkaar in de clinch gingen om wie de strafschop zou nemen.

Gueye: ‘ Sakala zat met een transfer in zijn hoofd, hij wilde scoren om zich te laten opmerken. De coach had nochtans gezegd dat ik de strafschop moest nemen. Voordien was het aan Sakala, maar hij had gemist tegen Club Brugge. Ik vond het logisch dat de trainer een nieuwe penaltynemer aanduidde. Als je een strafschop mist, ook al is dat er maar eentje, dan gaat de beurt naar een andere. Ik heb er geen enkele gemist.’

Sakala vertrok naar de Rangers. Doet dat jou dromen? Jij hebt het ideale profiel om in de Schotse competitie te spelen.

Gueye: ‘Ik weet niet hoe er gevoetbald wordt in Schotland, want ik heb nog nooit een wedstrijd van de Schotse competitie gezien.’

Had je geen aanbiedingen verwacht na je eerste, opmerkelijke seizoen hier?

Gueye: ‘Het is mijn belangrijkste doel om bij Oostende te bevestigen en meer doelpunten te maken dan vorig seizoen. Wat er nadien gebeurt, ligt in Gods handen. Hij is de enige die daarover beslist. Hij geeft me een hoofd om na te denken en een lichaam om te werken.’

Als praktiserend moslim bid je vijf keer per dag en doe je mee aan de ramadan. Is dat niet moeilijk?

Gueye: ‘Helemaal niet. Ik deed dat al in Senegal. Daar was het heel anders, in andere omstandigheden door de hitte bijvoorbeeld. Ook als het geen ramadan was, moest ik soms vasten, omdat mijn ouders geen geld hadden om eten te kopen. We waren dat gewend. Dat is zoals wielrenners die erin slagen om al die cols over te geraken omdat ze het gewend zijn.’

Wielrenners eten wel.

Gueye: ‘Oké, maar doordat ze het zo vaak doen, is een berg op fietsen voor hen minder zwaar. Voor mij is sporten zonder te eten nooit een probleem geweest. Ik ben zelfs sterker als ik niet eet. Ik loop meer, kan meer inspanningen leveren. Ik heb nog nooit een klop van de hamer gekregen. Vermoeidheid zit ook in je hoofd.’

Afwezigheid van vader

Heb je een zware jeugd gehad?

Gueye: ‘Nee. Er waren momenten waarop we geen geld hadden om voeding te kopen, maar over het algemeen mag ik niet klagen. Het moeilijkste was niet het gebrek aan middelen of eten, maar de afwezigheid van mijn vader. Hij heeft zijn hele leven gereisd voor zijn werk. Daarnaast combineerde hij het werk met voetballen. Hij is in Italië geweest, in Tunesië ook. Hij vertrok uit het dorp en was twee, drie jaar weg. Hij deed een beetje van alles: hij was mecanicien, chauffeur, verkoper… Dan kwam hij terug naar Dakar voor enkele weken om vervolgens weer zijn koffers te pakken.’

Hoe gaat het met je broer bij Mouscron? Hij kwam er op het slechts mogelijke moment toe.

Gueye: ‘Hij klaagt wel over zijn situatie. Lille verhuurde hem vorig seizoen en nu is hij getransfereerd. Ik denk wel dat hij dit seizoen kan doorbreken. Hij zal moeten doen wat hem vorig seizoen niet gelukt is: meerdere wedstrijden na elkaar spelen. Hij is mijn kleine broertje, maar hij was bijna sneller naar Europa vertrokken dan ik. Hij testte bij Lyon, maar ze boden hem er geen contract aan. Hetzelfde verhaal voor mij bij Le Havre. Uiteindelijk kwam ik bij Saint-Étienne terecht en hij bij Lille.’

Als we over jouw statistieken praten, dan moeten we het ook over het aantal gele kaarten hebben. Vorig seizoen verzamelde je er acht, vooral voor elleboogstoten. En ook dit seizoen ben je weer aan je collectie begonnen.

Gueye: ‘Misschien tolereren scheidsrechters hier zaken niet die in Afrika wel zijn toegestaan. Ik vind ook dat ze sterk beïnvloed worden. Ze laten zich een beetje manipuleren: het volstaat voor hen om een kaart te geven als meerdere spelers gaan protesteren en erom vragen. Een gele kaart geef je volgens mij alleen als iemand een zware overtreding begaat. Ik heb er vorig seizoen inderdaad meerdere gepakt, maar ik vraag me eerlijk gezegd nog altijd af waarom. Ik heb nooit de intentie om mijn tegenstander een klap te geven. Ik spring en bescherm mezelf, dat is alles. Als ik me niet bescherm, dan gaan de verdedigers vol op mij. Kijk naar mij, ik heb geen slechte inborst en ik wil niemand kwetsen. Ik besef dat de spelers die tegenover mij staan ook een carrière, een leven en een familie hebben. Daar wil ik niet aan komen. Ik zou het me heel erg aantrekken mocht ik iemand blesseren waardoor die er de rest van zijn leven last van zou hebben.’

Twee keer 1300 euro

Tegen Waasland-Beveren werd je uitgesloten omdat je je kalmte volledig verloor.

Gueye: ‘Ik heb gewoon de kerel geduwd die over mij was gestapt. Ik wilde hem alleen maar zeggen: kijk wat je gedaan hebt. Ik wilde hem niet slaan. Het kwam me duur te staan: ik werd voor twee speeldagen geschorst en miste het einde van de reguliere competitie. Die speler heeft me genaaid.’

En dan was er ook jouw woede-uitbarsting tegen de assistent-trainer na de wedstrijd tegen AA Gent.

Gueye: ‘Dat was uit frustratie. We werden weggespeeld en dan moest ik invallen na 70 minuten toen we al 0-4 in het krijt stonden. Ik kon niet verteren wat ik allemaal zag gebeuren. En dan gooiden ze mij erin. Wat kon ik op dat moment nog doen? Ik ben Messi niet. De trainersstaf begon ook nog eens tegen mij te roepen toen ik op het veld stond. Zelfs toen we de bal niet hadden, schreeuwden ze me toe dat ik meer moest lopen. Daar baalde ik enorm van. Een zware nederlaag, weinig speelminuten krijgen, me laten uitkafferen: het was er te veel aan. Ja, ik heb mijn frustratie uitgewerkt tegen de assistent-trainer en dat is blijven duren tot in de kleedkamer. De coach maakte me duidelijk dat zo’n gedrag ontoelaatbaar was, waarop ik antwoordde dat ik het recht had om te zeggen hoe ik me voelde.’

Werden de plooien snel gladgestreken?

Gueye: ‘Natuurlijk, we zijn mannen en profs. Wat had de coach kunnen doen? Mij schorsen? Zou jij een speler schorsen die jou diensten kan bewijzen op het veld? Ik denk het niet, zo’n speler stel je op, zelfs als je hem nooit aanspreekt.’

Is het gemakkelijk voor een Afrikaanse voetballer om onder een Duitse coach te werken?

Gueye: ‘Soms geeft het wel eens vonken. Ik vind ook dat er hier overdreven wordt met boetes. Als je een minuut te laat komt of je laat een hesje of een bal op het trainingsveld liggen, dan passeer je al langs de kassa. Ik heb al veel boetes gekregen. Wij hebben in Afrika de gewoonte om cool te blijven, weet je. Als je niet onmiddellijk betaalt, verdubbelt de boete bovendien. Vorig seizoen heb ik twee keer 1300 euro neergeteld. Mijn rode kaart kostte me maar 300 euro.’