Hoe valt het te verklaren dat buitenlandse clubs grote bedragen uitgeven voor goudhaantjes die bij Anderlecht zijn opgeleid? Er zijn voor de hand liggende redenen, maar het is ook een beetje een mysterie.
‘Als François Pinault een gok gewaagd heeft met Jeremy Doku, dan is dat omdat hij er de centen voor heeft. Niet iedereen kan bijna 30 miljoen ballen op tafel leggen voor een gastje van achttien dat nog niks bewezen heeft.’
Het is oktober 2020 en we zijn in Rennes voor het debuut van Jeremy Doku in de Ligue 1. Het is een journalist van France Football die tegen ons die twee zinnen uitspreekt. Met andere woorden: als de club niet in handen was van de op vier na rijkste Fransman, dan zou ze nooit zoveel neergeteld hebben voor de dribbelaar van paars-wit. Over het algemeen dachten de mensen in Bretagne er die avond zo over: Stade Rennais heeft veel te veel betaald voor een in Frankrijk onbekende speler. Hoe dan ook: Jeremy Doku is op heden de duurste uitgaande transfer in de geschiedenis van Anderlecht. Op het ogenblik van die transfer had hij nog geen veertig eersteklassewedstrijden in de benen en was hij amper twee keer opgesteld in de nationale ploeg. Maar hij was dus wel meer dan 25 miljoen waard.
Van zodra een jongere van Neerpede komt, stijgt zijn prijs.’
De voornaamste reden? Hij is opgeleid in Neerpede. En op zo iemand staat voor veel buitenlandse clubs geen prijs. De recente transfer van Albert Sambi Lokonga, die voor meer dan 17 miljoen euro naar Arsenal verkaste, past in diezelfde logica. Het is een speler die niets gewonnen heeft met Anderlecht en die op het moment van zijn overgang nog geen Rode Duivel was, maar hij werd wel gevormd op Neerpede. Leander Dendoncker, Sebastiaan Bornauw, Alexis Saelemaekers: zelfde redenering. De laatste twee genoten niet eens het vertrouwen van de technische staf op het moment dat ze vertrokken. Maar ook zij brachten niettemin veel geld op.
‘Anderlecht is zo’n beetje als het zwakke geslacht, het heeft iets verlokkelijks, een soort aantrekkingskracht’, vat makelaar Daniel Striani samen. Hij loodste zelf ooit een product van het huis, in wie het sportieve departement geen vertrouwen meer had, weg uit Anderlecht, met name Samuel Bastien. ‘De kwaliteit van al het werk dat daar geleverd wordt, speelt een rol in de uitgaande transfers, maar niet alleen dat. De club teert nog altijd op haar reputatie. Stel dat een Jeremy Doku van Anderlecht en een Ignace Van der Brempt van Club Brugge dezelfde kwaliteiten zouden hebben, dan zou Anderlecht 25 miljoen kunnen incasseren en is de kans klein dat Club evenveel zou krijgen. Want in het hoofd van de scouts en beleidsmensen is Club Brugge geen Anderlecht. Toen Thomas Foket Gent verliet voor Reims, werd er niet onderhandeld over 10 miljoen euro maar eerder over drie of vier, hoewel de speler veel mooie dingen had laten zien en al van de nationale ploeg had geproefd. Maar hij kwam van Gent en niet van Anderlecht, hij droeg niet het etiket van Neerpede.’
Suprematie in gevaar?
Jesse De Preter, de makelaar van Roberto Martínez, bevestigt dat het stempel van Neerpede ervoor zorgt dat Anderlecht duurder kan verkopen. ‘Als een Engelse club me belt om te vragen of ik een goeie speler van vijftien of zestien jaar voor hen heb en ik antwoord dat er iemand is bij Beerschot, dan zijn ze veel minder geïnteresseerd dan wanneer het om een jongere van Anderlecht gaat. Een deel van de huidige nationale ploeg is opgeleid bij Beerschot, maar dat betekent in het buitenland niet veel in vergelijking met de reputatie van Anderlecht. Ik geef toe dat het transferbedrag voor Sambi Lokonga me verrast heeft. Hij is tenslotte ernstig geblesseerd geweest en heeft zijn vroeger niveau nog niet terug te pakken. Een jaar geleden was ik ook verbaasd toen ik hoorde wat Rennes voor Doku had neergeteld. Maar het is Neerpede, dat doet de prijzen stijgen. De andere Belgische clubs kunnen niet aan dezelfde voorwaarden verkopen, ook al zijn er enkele die erg goed werk leveren met de jeugd. Bij Brugge is dat goed georganiseerd, maar ook bij een club als OH Leuven met Henk Mariman, die een van de beste opleiders ter wereld is. Hij heeft met de grootste clubs samengewerkt en is consultant geweest voor Flamengo. Ik zie ook dat andere clubs steeds meer investeren in de infrastructuur en in het menselijke aspect. Vooral Antwerp dan. Volgens mij zal het binnenkort gedaan zijn met de suprematie van Neerpede. Maar buitenlandse clubs weten niet dat er elders ook wat beweegt, ze zien vooral Anderlecht.’
Daniel Striani van zijn kant wijst eerder naar Gent als the next big thing van de Belgische jeugdopleiding: ‘Gent bokst in een andere gewichtsklasse, maar het doet er alles aan om de kloof te dichten. Dat is de reden waarom ze Emilio Ferrera aangeworven hebben. Hij is uiterst bekwaam en kan de club een echte identiteit geven. Hij gaat zeker jongeren naar boven halen die op een hoog niveau kunnen gaan spelen. Toen hij de reserven van Anderlecht trainde, was een jongen als Alexis Saelemaekers totaal onbekend. We weten allemaal hoe het nadien gelopen is.’
Wie opgeleid werd in Neerpede, heeft een volledig pakket meegekregen: ontwikkeling van de techniek, tactische flexibiliteit, kunnen spelen onder druk (‘want alleen het resultaat telt’, dixit Jesse De Preter), maar ook een hoogwaardige educatie. ‘Wanneer je een speler neemt die vijf of zes jaar op Neerpede heeft doorgebracht, reduceer je het risico op een misser’, zegt een makelaar. ‘Je hebt de garantie dat hij een goede opleiding genoten heeft en niet alleen op het vlak van het voetbal. Een jongen met gedragsproblemen heeft geen enkele kans om het daar lang uit te houden. Ook dat is iets wat de buitenlandse clubs weten, die vaststelling doet al lange tijd de ronde in het circuit.’
De vertrouwenspersoon van Robert Martínez hamert ook op de kwaliteiten van de man die aan het hoofd staat van de paars-witte piramide: ‘Het werk van Jean Kindermans kent zijn gelijke niet. Bovendien is er het feit dat het rekruteringsgebied van Anderlecht veel uitgestrekter is dan dat van andere clubs. Want Sporting is altijd aanlokkelijk. Naar Brugge, Antwerp, Genk, Standard of Charleroi wordt nooit op dezelfde manier gekeken. Dat zou in de toekomst een beetje kunnen veranderen, gelet op de investeringen van de topclubs, maar ondertussen behoudt Anderlecht de bovenhand. Zonder concurrentie.’ Een andere makelaar zegt: ‘Een jonge belofte en zijn ouders die voorstellen krijgen van verschillende clubs waaronder Anderlecht, zien ook wel dat een Vincent Kompany, Romelu Lukaku, Jeremy Doku, Albert Sambi Lokonga, Alexis Saelemaekers en veel anderen naar grote clubs gegaan zijn nadat ze werden opgeleid in Neerpede. Ze stellen ook vast dat het een jeugdcentrum is dat naar de nationale ploeg leidt.’
Wat de Rode Duivels betreft: in de voorbije drie wedstrijden werden er vijf doelpunten gemaakt door ex-spelers van paars-wit (Romelu Lukaku, Alexis Saelemaekers en Dennis Praet). En er zitten er een tiental in de huidige kern. Naast degenen die al genoemd werden ook nog Hannes Delcroix en Dodi Lukebakio.
Hype
De communicatieafdeling van de club kent er ook wat van. Zowel op Facebook als op Instagram en Twitter volgt de ene na de andere referentie naar Neerpede. Voortdurend op dezelfde nagel kloppen is de manier om de vlam brandend te houden. ‘Ze verstaan de kunst om hun jongeren en hun ex-spelers in de kijker te zetten’, merkt Jesse De Preter op. ‘Ze zijn heel actief en in de huidige maatschappij is het erg nuttig om successen op het internet te delen.’
De hashtag #MadeInNeerpede marcheert goed. Toen Saelemaekers met de Rode Duivels scoorde tegen Tsjechië, op een assist van Lukaku, speelde het communicatieteam kort op de bal en postte het: ‘That Neerpede connection. Assist @RomeluLukaku9, goal Saelemaekers.’ Idem toen de aanvaller van Chelsea zijn honderdste wedstrijd voor de nationale ploeg speelde: ‘Mr 100. Félicitations, Big Rom.’ Of nog meer: ‘Congrats @RomeluLukaku9. 50 goals in his last 50 games for the national team. One of the best strikers in the world #MadeInNeerpede.’ Of een andere, amusante post, na een ruime zege van de jongeren tegen Paris Saint-Germain (5-2) in een vriendschappelijke wedstrijd in augustus dit jaar: ‘We don’t buy talent, we create it ourselves. What a win against PSG U17. Congrats to our boys. This is Anderlecht.’
En wanneer het niet de communicatiedienst van Sporting is die de job doet, dan zorgt een oudgediende van het huis daar wel voor. Romelu Lukaku is erg actief wanneer het gaat om de school te promoten waar hij geleerd heeft om een killer te worden. In december vorig jaar postte hij dit op Twitter: ‘A day to remember! 11 years ago first goal in Europe at 16 for my beloved @rscanderlecht.’ Op die fameuze dag won paars-wit met 1-3 op het veld van Ajax en Lukaku scoorde twee keer. Hij postte ook een foto van de training met de Rode Duivels, waarop hij samen stond met Yari Verschaeren, Albert Sambi Lokonga, Jeremy Doku, Alexis Saelemaekers en Adnan Januzaj. Met als commentaar: ‘Same academy @rscanderlecht.’
De schoolverlaters van Neerpede
Toen Charly Musonda Jr. in 2012 de deur van Neerpede dichtsloeg om op zijn zestiende bij Chelsea te tekenen, zorgde dat voor onbegrip, ontgoocheling en woede. Anderlecht incasseerde 2,5 miljoen euro, maar dat leek een peulschil voor een speler die werd omschreven als de meest getalenteerde in de geschiedenis van het opleidingscentrum. Bijna tien jaar later luidt de conclusie helemaal anders. Musonda mislukte overal (Chelsea, Bétis, Celtic, Vitesse) en was dus zelfs dat bedrag misschien niet waard.
Dezelfde redenering gaat op voor Mile Svilar. Ook voor hem kreeg Anderlecht 2,5 miljoen euro, in 2017 van Benfica. Toen werd hij de meest getalenteerde doelman ooit op Neerpede genoemd. Vier jaar later probeert hij nog altijd om een plaatsje in de eerste ploeg vast te krijgen.
Maar er zijn ook transfers die pas achteraf pijn deden. In 2016 moest Anderlecht Samuel Bastien niet meer hebben. ‘Ik heb er eerst voor gezorgd dat hij uitgeleend werd aan Avellino in de Serie B. Daar speelde hij een vol seizoen’, vertelt Daniel Striani, zijn makelaar van toen. ‘Toen hij terugkeerde, wilde Sporting hem niet laten gaan voor minder dan 4 miljoen. In de laatste dagen van augustus moesten ze een bod aannemen van Chievo Verona, minder dan een miljoen plus bonussen.’ Later verkochten de Italianen hem voor 3 miljoen aan Standard en in zijn beste periode bij de Rouches steeg zijn marktwaarde naar 7 miljoen.
Een andere beoordelingsfout: Wout Faes. Anderlecht geloofde niet in hem en stond hem in 2018 af aan Oostende voor 300.000 euro. Ondertussen is hij titularis bij Reims in de Ligue 1 en is hij 7 miljoen waard. Orel Mangala is een ander geval dat pijn doet. Anderlecht liet hem vertrekken zonder hem zelfs een kans te geven in de A-ploeg. Hij werd aan Stuttgart verkocht voor 1,8 miljoen. Momenteel wordt hij geschat op 22 miljoen. Mike Trésor van zijn kant heeft een omweg langs Nederland moeten maken om via de grote poort terug te keren, bij Genk. En het pijnlijkste dossier is ongetwijfeld dat van Romeo Lavia. Een jaar geleden weigerde die het eerste profcontract dat Anderlecht hem bood. Manchester City lijfde hem in voor peanuts. Nadat hij in het seizoen 2020/21 het U23-kampioenschap kleur gaf, zit hij nu in de A-kern en staat hij op de spelerslijst voor de Champions League.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
