Lukaku terug naar Inter: hoe het onmogelijke toch mogelijk werd

De kogel is door de kerk: Romelu Lukaku verlaat Chelsea na één seizoen alweer voor Inter, die andere club van zijn hart. Enkele maanden geleden leek de overgang nog een mission impossible.

‘Ik hoop ooit terug te keren bij Inter.’ Met deze woorden startte Romelu Lukaku in een interview met Sky Italia eind december een hetze die uiteindelijk resulteerde in de comeback van de Rode Duivel naar de Milanese club. Niemand had toen echter kunnen vermoeden dat de hereniging al een half jaar later zou plaatsvinden. Lukaku was namelijk in de zomer nog overgekomen van de Nerazzurri voor een recordbedrag van 113 miljoen euro, maar in Londen kon de spits zijn draai nooit echt vinden. Zijn begin was nochtans veelbelovend, maar blessures, een coronabesmetting en uiteindelijk ook nog dat interview zorgden voor een erg naar seizoen bij de Blues.

Het idee achter het gesprek met Sky Italia was om zijn excuses aan te bieden aan de Interfans voor zijn plots vertrek. Begin juli was er namelijk nog geen sprake van dat Lukaku zijn grote liefde zou verlaten, maar toen Chelsea met het grote geld aankwam, kon het niet snel genoeg gaan. Het zette kwaad bloed bij de fans, die niets meer moesten weten van de ‘verrader’.

5% slaagkans

Waar een terugkeer naar San Siro in december nog pure fictie leek, kwam de geruchtenmolen pas echt op gang nadat de Gazzetta dello Sport op 24 februari in het groot uitpakte met het nieuws dat Lukaku zelf berichten stuurde naar Inter met de vraag of een comeback mogelijk was. De wil was er op dat moment zeker bij eigenaar Steven Zhang en co, maar financieel was het onmogelijk. Chelsea was namelijk uit op een verkoop van de spits, maar moest Inter Lukaku dan voor meer dan 70 miljoen terughalen met een loon van 15 miljoen euro per jaar, terwijl het de Rode Duivel eigenlijk had verkocht omdat de club in geldproblemen zat… Inter was net bezig aan een proces om de cijfers terug groen te laten kleuren, dus een transfer leek in dat opzicht erg moeilijk. Binnen Inter kreeg het plan een slaagkans van 5 procent, zo meldde de Gazzetta. Niet veel dus. En zo bleef de zaak enkele maanden onderaan de dossiers in Londen en Milaan liggen.

De komst van Todd Boehly als nieuwe eigenaar van Chelsea eind april zette opnieuw het een en ander in beweging. In tegenstelling tot zijn voorganger Roman Abramovitsj had de Amerikaan wel oor naar een vertrek van de Rode Duivel, maar een gratis uitleenbeurt was echt niet aan de orde. In dezelfde periode had Lukaku ook advocaat Sebastien Ledure aangesteld om de transfer rond te krijgen in plaats van zijn makelaar Federico Pastorello. De Italiaan had net uitspraken gedaan in de pers over een mogelijke transfer, maar werd teruggefloten door Lukaku zelf. ‘Ikzelf beslis wat er gebeurt. Niemand hoeft in mijn naam te spreken’, klonk het op Instagram.

Coaches zetten druk

De focus van Lukaku lag ondertussen volledig op de terugkeer naar zijn Inter en Ledure kwam met een nieuw plan. Big Rom zou worden uitgeleend voor een aardig bedrag en moest daarbij ook een groot deel van zijn loon laten vallen, zodat alles betaalbaar was voor de Nerazzurri. Chelsea kwam vervolgens op de proppen met een bedrag tussen de 25 en 30 miljoen euro, maar dat was volledig onbespreekbaar voor het Interbestuur.

Enter Thomas Tuchel en Simone Inzaghi. Beide coaches kozen de kant van Lukaku, maar om verschillende redenen. Tuchel zette bij Chelsea druk op de eigenaar om Lukaku te laten gaan, terwijl Inzaghi bij Inter de drijvende kracht werd achter de terugkeer van de Rode Duivel. Inzaghi zag in Lukaku namelijk dé man om zijn Inter 2.0 te leiden naar nieuwe prijzen. De druk van beide coaches, samen met de overtuigingskracht van Ledure, wierp zijn vruchten af. Eerst wilde Chelsea nog een ruildeal met Alessandro Bastoni, Stefan de Vrij of Denzel Dumfries, maar daar wou Inter niet van weten. Uiteindelijk werd een akkoord gevonden met een uitleenbeurt van 8 miljoen euro met enkele miljoenen aan bonussen (aantal wedstrijden, titel, Champions League, goals, …). Mission accomplished.

Vastberaden Lukaku

Het was echter niet alleen de druk van Tuchel en Inzaghi en de onderhandelingskunsten van Ledure die het hem deden. Drie andere factoren speelden ook een rol. Ten eerste heb je de vastberadenheid van Lukaku. Als de topschutter aller tijden van de Rode Duivels iets in zijn hoofd heeft, zal het ook zo gebeuren. Kijk bijvoorbeeld naar zijn eerste transfer naar Inter, toen hij maar al te graag Manchester United wou verlaten. Lukaku daagde niet meer op op de trainingen en kreeg de ene boete na de andere, maar uiteindelijk werd de deal toch beklonken voor zo’n 65 miljoen euro. Deze terugkeer gebeurde op een iets andere manier, maar dat Lukaku volgens de Gazzetta spontaan begon te huilen toen Ledure hem het goeie nieuws bracht, zegt voldoende over de enorme wil van de Belg om terug naar Italië te mogen gaan.

Ten tweede was er ook het feit dat Tuchel maar al te graag zijn recordaankoop zag vertrekken tijdens de zomer zodat hij aan zijn nieuw team kon bouwen met het geld van Boehly en co. Maar buiten Inter was er niemand echt geïnteresseerd in Lukaku. Wie gaat er nu meer dan 70 miljoen euro betalen voor een spits die net had gefaald in de Premier League? De topclubs hielden zijn situatie wel in het oog, maar overal was hij het B-plan en dus werd er nog niet meteen doorgedrukt voor zijn komst. Inter wou dat wel en als enige gegadigde, en omdat de gesprekken altijd vlot en amicaal verliepen, zag Chelsea in de Nerazzurri dan ook dé oplossing voor het probleem. Dat het dan voor een miljoentje minder is, nemen ze erbij op Stamford Bridge.

Tijdsdruk

Ten slotte heb je ook het gegeven van de Decreto Crescita. Dat is een regeling die stelt dat buitenlanders van een voordeliger belastingtarief kunnen genieten, wat erg goed uitkomt voor de clubs in Italië, want hun spelers kosten hen dan ook minder. Probleem: het decreet stopt met bestaan op 30 juni, waardoor Lukaku daarna de club veel meer zou gaan kosten als zijn handtekening dan pas wordt gezet. Volgens Italiaanse media zou het om 5 tot 6 miljoen euro meer per jaar gaan. En in een operatie die de Milanezen al 22 miljoen zou kosten voor één jaar, zonder de garantie dat Lukaku ook effectief zou blijven, kon dat wel gemist worden als kiespijn. De tijdsdruk was dus erg groot.

De combinatie van al die factoren zorgde er dus voor dat Lukaku al na slechts één seizoen opnieuw ‘naar huis’ kan trekken. Met enorme inspanningen en toegevingen langs beide kanten. Nu zal hij volgend jaar wel moeten laten zien dat het allemaal de moeite waard was. En de fans van Inter? Die zijn de misstap van hun topschutter al lang vergeten. Het vizier staat op een 20^ste landtitel en daar kan Lukaku alleen maar bij helpen.