Kopstoten, karatetrappen en een sekstape: de tien grootste bad boys van het Franse voetbal

Wij hebben Radja Nainggolan, maar onze zuiderburen hebben heel wat meer gelijkaardige profielen. Overzicht van tien legendarische bad boys uit de geschiedenis van het Franse voetbal.

Nicolas Anelka en L’Équipe

Er was een goede, gerespecteerde mol voor nodig om op 18 juni 2010 de verkoopcijfers van de Franse sportkrant L’Équipe te doen ontploffen. Om er publiekelijk de ruzie binnen de Franse ploeg tussen Nicolas Anelka en bondscoach Raymond Domenech uit de doeken te doen en vooral wat er tijdens de rust van de wedstrijd tegen Mexico op het WK in Zuid-Afrika moet zijn gezegd geweest. Op de voorpagina van de krant staat in het groot de woorden van Anelka tegen de bondscoach: ‘Va te faire enculer, sale fils de pute.’ Het betekende meteen het einde van de interlandcarrière van de Franse spits.

Anelka zelf wachtte tien jaar om zijn versie van de feiten naar buiten te brengen. Bij het binnengaan van de kleedkamer tijdens de rust kon hij zijn wissel voor André-Pierre Gignac niet verkroppen. ‘Ik ga gefrustreerd terug de kleedkamer in. Ik dacht wat na en zei tegen mezelf: “Ik heb geen enkele bal geraakt, ik vind geen enkele oplossing en we komen niet aan spelen toe.” Plots laat de coach mijn naam vallen, alsof het allemaal mijn fout was. Ik word agressief. Echt een grote fout van mezelf, maar je moet de frustratie er ook bij denken. Op dat moment was ik een vulkaan, moet je je inbeelden.’

Later zou Domenech toegeven dat Anelka die exacte woorden nooit heeft gezegd. Hij zei enkel: ‘Hou je maar bezig met je waardeloze ploeg.’ Einde carrière dus bij de blauwhemden. ‘Daarna was het te moeilijk om nog terug te keren’, vertelde Anelka.

Karim Benzema, Zahia en Cinema X

‘Op voetbalgebied is hij de beste.’ Het compliment van Zinédine Zidane gaat over Karim Benzema. En wie is de eerste die hem vergelijkt met een bad boy? José Mourinho. Hij zegt dat het niet negatief is, maar dat wanneer Benzema aankwam bij Real hij geen goed geleid leven had, omdat hij alleen woonde zonder vrouw of kinderen.

Je zou dan wel gaan verwachten dat het wat zou ophouden met zijn fratsen nadat hij betrokken raakte bij de Zahia-affaire – hij deed het goed in het proces en werd zelfs vrijgepleit door een tribunaal in Parijs. Maar neen, hij bleef van zich laten horen naast het veld en steeds rond een erg gevoelig onderwerp. Kijk maar naar de zaak rond de sekstape-affaire met Mathieu Valbuena waardoor ook hij werd uitgesloten bij de Franse nationale ploeg.

Zijn terugkeer voor het EK van dit jaar bracht echter een einde aan de lange afwezigheid van in totaal bijna zes jaar. De finale van EURO 2016 in eigen land en de wereldtitel in 2018 moest hij wel missen door zijn eigen schuld.

Eric Cantona zonder kimono

Eric Cantona speelde al in bijna 25 films en we kennen nog steeds niet het recept van de regisseurs om hem te kanaliseren. Want als voetballer was hij gewoonweg onhandelbaar. Cantona, dat is een lange geschiedenis van clashes met coaches. Kijk maar naar Guy Roux, Raymond Goethals, Gérard Gili of zelfs bondscoach Henri Michel, die hij behandelde als een zak stront.

Het is wachten tot zijn passage bij Manchester United totdat hij Eric the King wordt. Maar ook daar glijdt hij uiteindelijk zwaar uit. Zijn karatetrap op een supporter van Crystal Palace in 1995 zal voor eeuwig met hem verbonden blijven. Eerst wordt hij veroordeeld tot een gevangenisstraf, maar die wordt uiteindelijk omgezet in een taakstraf.

Maar ook na zijn carrière wil Cantona dat de mensen over hem blijven spreken. Zo communiceerde hij eens dat hij al zijn geld van de bank zou gaan halen. Hij zette de mensen aan om hetzelfde te doen en zo het bankensysteem onderuit te halen. Ondertussen passeerde zijn vrouw, actrice Rachida Brakni, wel in een reclamespot voor de Franse bank Le Crédit Lyonnais…

De verjaardag van Franck Ribéry

Op het WK in 2010, aan de vooravond van een staking van de Franse spelers, komen ze allemaal tot een akkoord: niemand praat tegen de pers. Dat is buiten Ribéry gerekend die zelf naar Téléfoot stapt. In eenvoudige kledij, met een korte broek en teenslippers. Hij is tot tranen toe bewogen en biedt zijn exuses aan ‘aan alle Fransen’. Enkele uren later blijft hij, net zoals alle andere spelers, in de bus zitten. Midden in een storm rond het Franse team was hij dicht bij het breekpunt. Een paar seconden voor hij het podium van Téléfoot opstapte, belde hij nog met zijn makelaar, Jean-Pierre Bernès, en zei: ‘Ik kan niet meer, ik ga praten.’

Ribéry en de uitspattingen naast het veld, dat is ook en vooral de zaak-Zahia. Hij was daarin niet de enige protagonist, maar zijn naam kwam wel het meeste voor. De prostituee, uitgenodigd door de speler in München voor zijn verjaardagsfeest, verdedigde haar klanten bij de Franse nationale ploeg door te stellen dat ze achterhield dat ze eigenlijk nog maar minderjarig was. Ze schreef de bondscoach botweg om dit verhaal te negeren: ‘Hoe had ik kunnen denken, terwijl ik mijn leeftijd altijd heb verborgen, dat hun goede trouw ooit in twijfel zou worden getrokken?’

Patrice Evra en het afscheid op de bus

Patrice Evra moet voor een primeur in de geschiedenis van het voetbal hebben gezorgd toen hij werd uitgesloten door de scheidsrechter… voor de wedstrijd. Toen Marseille op bezoek ging bij Guimaraes kreeg de Franse linksachter tijdens de opwarming het ene verwijt na het andere te horen van een supporter. Evra vond er dan maar niets beters op dan Cantona te imiteren en de fan een karatetrap te verkopen. Hij is er zich nochtans van bewust dat hij snel gefrustreerd raakt: ‘Het probleem is dat ik te gepassioneerd ben. Als ze me zeggen dat ik een clown, een goeie gast of een bad boy ben, vind ik dat geweldig. Het maakt niet uit. Ik wil niet dat mensen liegen.’

Maar als de mensen hem een vervelende man vinden in het Franse voetbal, gaat dat niet enkel om die karatetrap. Het gaat dan vooral om zijn rol bij de Franse staking op de wereldbeker in 2010. Hij was kapitein van Les Bleus en dus ook verantwoordelijk voor wat er gebeurde. Het beroemde bericht dat Raymond Domenech voorlas, moest hij eigenlijk naar buiten hebben gebracht. Maar de coach pakte het briefje op het laatste moment af en Evra moest bij de andere spelers in de bus gaan zitten.

De bond schorste hem onmiddellijk voor vijf wedstrijden, veronderstellend dat hij de groep aanzette tot de staking. Van een paar van die zaken heeft hij nu wel spijt, gaf hij later toe: ‘Ik had dat niet allemaal op mijn schouders mogen nemen. Ik ging er te veel in op en had geen idee van de gevolgen. Ik had het me allemaal niet zo moeten aantrekken. In plaats van aan de groep te denken, moest ik toen aan mezelf gedacht hebben.’

Het drankprobleem van Sydney Govou

‘Denken jullie echt dat ik aan de alcohol zit van zodra ik een minuutje vrij heb?, vraagt Sidney Govou zich af nadat hij in het vizier komt te staan van enkele Griekse tabloids. Na een lang verblijf in Lyon, tekende hij in 2010 een contract bij Panathinaikos, zonder twijfel om te ontsnappen aan de Franse pers die hem een imago van een dronkaard. Geen toeval, want in 2008 reed hij nog met 2.6 promillen in zijn bloed. Het kostte hem meteen zijn rijbewijs. ‘Ik wil me verontschuldigen’, waren de enige woorden die Govou over het incident uitsprak.

In 2009, op een tennistoernooi in Lyon met een aantal andere spelers van de club, blijft hij wat hangen aan de bar van het restaurant en acteert dronken voor de aanwezige VIP’s. De foto’s komen ook terecht bij de club en voorzitter Jean-Michel Aulas en coach Claude Puel kunnen er nauwelijks mee lachen. De aanvoerdersband wordt hem prompt ontnomen voor de volgende wedstrijd.

In Athene wordt hij verdacht van deelname aan een groot drankfestijn. Hij wordt volledig onderuit gehaald door de pers en doet zijn beklag in een Griekse krant: ‘Mijn moeder moet huilen als ze denkt dat ik zo’n verschrikkelijke dingen doe. Ik had al geen goed imago in Frankrijk, maar hier is het nog erger.’ Aulas vertelt vanop afstand dat Lyon hem wil helpen, maar de reactie van Govou zegt genoeg: ‘Zo’n opmerking ergert me’.

Trouwens, ook Govou was betrokken bij de affaire rond Zahia.

Samir Nasri en de extra vitaminen

Er zijn er niet veel, voetballers die recht hebben op een documentaire. Samir Nasri is er echter een van. De film, getiteld ‘Samir Nasri, de slechte reputatie’, bespreekt de vele hoofdstukken in het leven van de rebel en artiest op het veld. De regisseur legt uit: ‘Ik ken hem al sinds zijn jaren bij Marseille. Toen was hij nog een vrolijk kind. Ik wou dus weten of zijn reputatie van een bad boy ook echt zo is. Diep van binnen denk ik dat hij iemand is die het moeilijk heeft met wat hij beschouwt als de hypocrisie van het dagelijks leven. Met hem gaat alles goed of alles slecht, er is geen middenweg.’

We zagen met momenten een geniale Nasri bij Marseille, Arsenal en Manchester City, maar nooit bij Anderlecht, waar hij iets te vrij was. Dat hij dit jaar bekendmaakte dat hij afscheid nam van het voetbal, was dan ook geen verrassing gezien wat hij op onze velden vertoonde.

Het (slechte) imago van Nasri komt er vooral door een positieve dopingtest en een schorsing van anderhalf jaar. Een verdict dat hij altijd heeft aangevochten: ‘Ik heb geen doping genomen. Ik heb enkel een injectie van extra vitaminen gekregen toen ik ziek was.’ Maar ook zonder het voorval liet Nasri van zich horen bij de Franse nationale ploeg, en dus niet op een goeie manier. Tijdens het EK van 2008 nam hij de plaats van Thierry Henry in op de spelersbus. Vier jaar later, op EURO 2012, riep hij tegen een journaliste dat ze haar mond moest houden. Voor het WK in Brazilië van 2014 werd hij uiteindelijk niet meer opgeroepen door bondscoach Didier Deschamps. Zijn vriendin pakte Deschamps dan maar hard aan in de media.

De lievelingskleur van Zinédine Zidane

We zullen altijd het beeld van Zidane onthouden als een geniale voetballer, de ideale schoonzoon. Maar niet alleen dat. De carrière van Zizou is ook een opeenstapeling van uitsluitingen. Slechts één keer verliet hij het veld na een dubbele gele kaart, dertien keer gebeurde dat met direct rood.

De ene is al wat meer gemediatiseerd dan de andere. Met Juventus, bijvoorbeeld, gaf hij in de Champions League tegen Hamburg een kopstoot aan de tegenstander. Het leverde hem vijf speeldagen schorsing op. Met de Franse nationale ploeg werd hij uitgesloten tijdens het WK van 1998 in eigen land. Een moment van zwakte, enkele dagen vooraleer hij de held van de natie wordt in de finale. En dan heb je ook nog de beroemde kopstoot in de WK-finale van 1996 tegen Italië. De clash Zidane-Materazzi is er eentje voor de eeuwigheid.

Ook nog dit: zoon Luca, keeper bij Rayo Vallecano, pakte in zijn eerste wedstrijd in La Liga onmiddellijk rood. Meteen werd de parallel met vader Zidane gelegd in de Spaanse pers.

De middelvinger van William Gallas

Net na de fameuze nederlaag van de Fransen tegen Mexico op het WK van 2010, de voorloper van de beroemde staking, laat William Gallas zich niet van zijn stijlvolste kant zien. Zijn antwoord op een vraag van een journaliste van TF1? Gewoon een middelvinger. Een Franse site becommentarieert de actie als volgt: ‘Zijn eerste teken van communicatie in twee jaar. Zijn duidelijkste gebaar van deze competitie. Ontnomen van de kapiteinsband door Patrice Evra, twee jaar nadat die hem verloor bij Arsenal omdat hij de spelers op zijn rug kreeg, is Gallas alle krediet binnen de kleedkamer verloren. Ook op het veld, waar hij eigenlijk altijd geblesseerd lijkt.’

Gallas speelde in Zuid-Afrika zijn laatste wedstrijden voor de Franse ploeg. Enkele weken later, excuseert hij zich in het magazine Inrockuptibles. Hij rechtvaardigde zijn gebaar met ‘er waren geschillen met de journaliste’. En de schuld van de staking schoof hij ook meteen op bondscoach Raymond Domenech. ‘We staakten niet voor ons plezier. We waren het zat. We hadden al jaren frustraties. Het echte probleem is de bondscoach.’

De opwinding van Hatem Ben Arfa

Als je ‘Hatem Ben Arfa bad boy’ ingeeft op Google, kom je uit op 108.000 zoekresultaten. We zetten hem op dezelfde hoogte als Nicolas Anelka, bijvoorbeeld, als het op clubs aankomt. Bijna ieder seizoen heeft Ben Arfa een nieuwe thuis. En dat betekent ondertussen al een hele waslijst. Hij vocht met veel coaches en zocht ruzie met andere werknemers.

Bij Marseille aan het begin van zijn carrière, bijvoorbeeld, weigerde hij in te vallen tijdens de topper tegen PSG. Het was zijn manier om te protesteren tegen zijn rol als bankzitter. Na de match verhitte de hele affaire in de kleedkamer. Coach op dat moment was Eric Gerets. Maar je hebt nog andere verhalen. Zo werd hij eens van het veld gestuurd twintig seconden nadat hij erop was gekomen. Hij had een tegenstanders geschopt.

Karim Benzema vergeleek Ben Arfa met Lionel Messi. Didier Deschamps, die hem ooit bij Les Bleus haalde, zei zelfs dat hij geen bad boy was. Goed, maar tijdens zijn carrière bouwde hij wel een reputatie van onhandelbare jongen op. Over zijn enorme lijst aan clubs, zei hij ooit: ‘De uitdaging moet me opwinden. Het is zoals met een vrouw. Als ze je niet meer kan opwinden, moet je haar laten vallen.’