Tweevoudig wereldkampioen Uruguay profileert zich in groep A als de absolute favoriet op groepswinst. Om een eventuele ontmoeting met Spanje of Portugal in de tweede ronde heelhuids te overleven, hoeft Uruguay niet enkel meer te rekenen op wereldtoppers Suarez en Cavani. Een nieuwe generatie die uitblinkt in aanvalslust en creativiteit klopt steeds sterker aan de deur.
Jarenlang stond Uruguay bekend als een bikkelhard team, gekenmerkt door spelers die vaak psychologisch en fysiek de grens opzochten. La Celeste sloot zich op in de verdediging, wachtend op het ideale moment om de snelheid en het talent van Luis Suarez en Diego Forlan te gebruiken. Het middenveld werd zo voetballend gezien vaak overgeslagen.
Met deze defensieve strategie won Uruguay onder andere de Copa América in 2011 en werd het vierde op de Zuid-Afrikaanse Wereldbeker in 2010, successen die deden terugdenken aan het roemrijke verleden. Een verdediging van graniet en een aanval die overliep van individueel talent vormden het fundament van deze succesperiode.
Anno 2018 vertrouwt bondscoach Oscar Tabarez voor ongeveer 50 procent op de selectie die vier jaar geleden de tweede ronde bereikte. Nog steeds staat of valt Uruguay dus in de eerste plaats met de prestaties van het spitsenduo Suarez-Cavani en de verdedigende leidersrol van Diego Godin.
Twaalf jaar
Nog meer dan deze bepalende figuren op het veld, is bondscoach Tabarez de constante in de blijvende hoogconjunctuur van het Uruguayaanse voetbal. Al sinds 2006 staat hij aan het roer van La Celeste, geen enkele WK-bondscoach doet beter.
El Maestro kreeg twaalf jaar geleden de zware taak om niet enkel het nationale team uit het slop te trekken maar ook de structuur en jeugdopleiding van het Uruguayaanse voetbal te vernieuwen. Vanuit zijn onderwijservaring stippelde hij een pragmatische koers uit: Uruguay leunde tot dan toe te veel op zijn rijke historie en moest opnieuw een eigen identiteit creëren.
Het geflirt met de Nederlandse 4-3-3 was korte duur want niet geschikt voor de beschikbare middelen van een klein land. Daarom opteerde hij jarenlang resoluut voor een afwachtende countertactiek, perfect op maat van het voorhanden zijnde talent.
Tabarez lijkt dus garant te staan voor continuïteit maar de afgelopen jaren stond hij meer dan eens in het oog van de storm. Na de mislukte eeuwfeesteditie van de Copa América in 2016 werd de 71-jarige Tabarez gezien als te oud en te conservatief qua spelerskeuzes.
Uiteindelijk kwalificeerde de natie van drie miljoen inwoners zich wel in alle luwte voor het WK dankzij een makkelijke overwinning tegen Bolivia op de laatste speeldag. In tegenstelling tot voorgaande campagne stond die kwalificatie nooit echt ter discussie. Voor de derde keer op rij is Uruguay zo aanwezig op het mondiale bal, een prestatie die teruggrijpt naar de jaren ’70.
Verjongingskuur
Vooral de manier waarop Uruguay in de herfst zijn ticket veiligstelde, springt in het oog. Tabarez, die al een tijdje met een zenuwziekte kampt, introduceerde een rist nieuwe spelers zoals Diego Laxalt van Genoa en Rodrigo Bentancur van Juventus in het elftal. Beide jongeren lieten zich dit jaar opmerken in het calcio en lijken als respectievelijk linksback en centrale middenvelder zeker van een basisplaats.
Bovendien openden ze de deur voor verdere verjonging. In maart ging El Maestro zo zelfs overstag voor de 22-jarige Lucas Torreira wiens uitstekende creatieve rol bij Sampdoria niet langer genegeerd kon worden.
Op het middenveld, waar de nieuwe generatie zich het sterkst profileert, zijn Matias Vecino en veteraan Cristian Rodriguez quasi zeker van een basisplaats. Vecino, die door zijn prestaties bij Inter in de Serie A aan de mouw werd getrokken voor naturalisatie tot Italiaan, wordt gezien als een elegantere versie van Egidio Arevalo Rios. Deze voetballende pitbull miste zijn derde WK-selectie door al maanden clubloos te blijven.
Tabarez maakt kortom steeds meer komaf met de vorige generatie. Het grootste slachtoffer van de verjonging is ex-Ajacied Nicolas Lodeiro, één van de sterspelers in MLS maar steeds teleurstellend in het hemelsblauwe shirt. De creatieve weelde is zelfs zo groot dat supertalent Federico Valverde van Real Madrid geen uitnodiging kreeg voor de trip naar Rusland.
Deze nieuwe bron van talent werd voor het eerst ontdekt op het WK onder 20 jaar in 2013. Uruguay sneuvelde pas in de finale tegen Frankrijk maar onder meer huidig rechtsback Guillermo Varela versierde dankzij zijn prestaties een weliswaar mislukte transfer naar Manchester United.
Dankzij een stap achteruit in eigen land bij Peñarol verdringt Varela nu wel recordinternational Maxi Pereira op de rechterflank. Hij flankeert zo het duo Godin-Gimenez, dat zowel in het hemelsblauw van Uruguay als het rood-wit van Atlético Madrid garant staat voor betrouwbaarheid.
Back-upplan
Ook op aanvallend vlak heeft Tabarez heel wat troeven achter de hand bij een eventuele uitval van certitudes Suarez en Cavani. Maxi Gomez en Christian Stuani zijn uiteraard van een lager niveau maar allebei draaiden ze een uitstekend seizoen in La Liga, bij respectievelijk Celta Vigo en Girona. Uruguay heeft anno 2018 verrassend genoeg een back-upplan om wedstrijden naar zijn hand te zetten.
Het typische sturm-und-drang-voetbal is dus geen evidentie meer. Als Tabarez kan rekenen op een mentaal en fysiek fitte voorhoede en ook kiest voor de voetballende oplossing, kan Uruguay onder de radar door de Wereldbeker op zijn kop zetten.
Niettemin is het nog maar de vraag wie van de nieuwe generatie bij een noodscenario het voortouw zal nemen. Vier jaar geleden was Uruguay zonder Suarez vanwege het befaamde bijtincident bijvoorbeeld al op voorhand verloren in de tweede ronde tegen Colombia.
Al decennialang hunkert Uruguay naar de succesperiodes uit een ver verleden. De twee wereldtitels zijn al zo oud dat de herinnering haast aanvoelt als een mythe. Als alle puzzelstukjes in Rusland in elkaar vallen, zou een verjongd Uruguay wel eens heel dicht bij een derde wereldkroon kunnen komen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
