Inter doorgelicht: aan de top komen is één ding, er blijven een ander

Elke week neemt Sport/Voetbalmagazine een buitenlandse topclub onder de loep. We kijken even terug op dit seizoen en vooruit naar de uitdagingen van de komende weken en maanden. Inter investeerde fors, maar schiet toch tekort voor de titel. Hoe komt dat en hoe moet het nu verder?

Na het pijnlijke 3-3-gelijkspel thuis tegen Sassuolo is het zo goed als zeker, Inter zal ook dit jaar de Scudetto niet pakken. Mathematisch kan het nog, maar als we dat moeten schrijven, weet je dat het voorbij is. Na negen jaar opnieuw geen prijs dus voor de Nerrazurri nadat ze twee weken geleden ook in de Coppa Italia gewipt werden door latere winnaar Napoli. En zeggen dat het er tot en met speeldag 23 nog zo goed uitzag. Na de Milanese derby waarin Lukaku en co een 0-2-achterstand nog wisten om te buigen in een 4-2-zege stond Inter nog aan kop met evenveel punten als Juventus. 4 speeldagen later is de achterstand 8 punten.

Klassement Serie A na 27 speeldagen

Lees verder onder de goals uit Inter-Sassuolo (3-3).

Maar zelfs toen, in februari, was het verval al ingetreden. Na een reeks van 12 overwinningen in de eerste 14 matchen (1 gelijkspel en 1 nederlaag, uitgerekend tegen Juve), kende Inter vanaf december een moeilijke periode. Van de 11 volgende wedstrijden voor de coronabreak won de ploeg van Antonio Conte er nog maar 4. Veel te weinig om het absurde tempo van recordkampioen Juventus te kunnen volgen. De nederlagen tegen rechtstreekse concurrenten Lazio en Juve net voor de coronastop legden de titelstrijd toen al grotendeels in zijn plooi, ook al zijn er nog altijd meer dan 10 wedstrijden te spelen. Zonder rechtstreekse duels met de top 2 op het programma wordt het moeilijk om de achterstand in te halen en Inter moet zelfs meer punten pakken dan Juve wil het hen voorbij gaan (bij gelijke stand tellen de onderlinge duels en dan is Juventus in het voordeel).

Beperkt in spelers en tactiek

Ondanks het veelbelovende seizoensbegin kon Inter nooit echt afstand nemen van de concurrenten. Conte kreeg al snel het verwijt dat hij in topduels zelden de drie punten kon pakken. In de zeven duels tegen ploegen uit de huidige top 6, tot nu toe, konden de Milanezen enkel winnen tegen Lazio (1-0). Er werd 2 keer verloren van Juve, 1 keer van Lazio, en tegen Atalanta, Napoli en Roma eindigde de wedstrijd telkens gelijk.

De oorzaak van die zwakke resultaten tegen topploegen lag volgens de Italiaanse pers aan het gebrek aan tactische flexibiliteit van Conte. Iedereen weet hoe Inter gaat spelen. Of het nu op Barcelona is of thuis tegen Sassuolo, altijd is het een 3-5-2 of een variant daarop (3-4-1-2 met Lautaro en Lukaku voorin en Christian Eriksen of Alexis Sánchez erachter bijvoorbeeld). Conte boekte in het verleden grote successen met die tactiek, zowel bij Juventus, als bij de Squadra Azzurra en zelfs bij Chelsea. Daarom besloot de Chinese voorzitter Steven Zhang (28) de nieuwe (en best betaalde) coach de vrije hand te geven in de transfers om zijn systeem te kunnen spelen.

De financiële mogelijkheden waren door heel wat missers de afgelopen tien jaar echter niet oneindig en Conte moest afgelopen zomer keuzes maken. Daarom koos hij voor enkele gerichte transfers die perfect pasten binnen zijn strategie en niet voor de flexibiliteit van een bredere kern. Romelu Lukaku stond bovenaan het verlanglijstje van de nieuwe coach, die hem al wou bij Chelsea. Prijskaartje: 65 miljoen euro. Nicolò Barella kwam over van Cagliari (12 miljoen huur, 25 miljoen verplichte aankoop) om de box-to-box-speler op het middenveld te worden in plaats van Radja Nainggolan. Twee andere dure aankopen Politano (nog onder het vorige regime aangetrokken voor 26 miljoen) en wingback Lazaro (22 miljoen) werden al tijdens de winterstop weer uitgeleend. Voor vervangers shopte Conte in de Premier League: Eriksen (28) kwam over van Tottenham voor 20 miljoen euro en Ashley Young (34) en Victor Moses (29) moesten meer opties geven op de flanken.

Die smalle kern zorgde ervoor dat Conte weinig tactische aanpassingen kon doen en dus volop moest inzetten op zijn plan A. Gevolg: slechts 12 spelers kwamen aan meer dan 1000 minuten in de Serie A. Romelu Lukaku verzamelde zelfs de meeste speelminuten van allemaal (2323). Geen wonder dat Inter tussen december en maart een uitgebluste indruk maakte. Ook tijdens de matchen zelf hebben de jongens van Conte het vaak lastig om 90 minuten hetzelfde niveau vast te houden. Getuige daarvan de laatste match tegen Sassuolo (3-3) en vooral afgelopen zondag tegen Sampdoria (2-1) toen Inter één helft geweldig voetbalde en uiteindelijk nog blij moest zijn met een nipte overwinning. Dat de gemiddelde leeftijd van de spelerskern met 27,5 hoog ligt, is ook een deel van de verklaring. Zeker gezien het zware trainingsregime waarvoor Conte bekend staat.

Toch mogen we niet onderschatten hoeveel progressie Inter al gemaakt heeft onder de nieuwe coach. Sinds 2011 eindigden de Nerrazurri niet meer in de top drie en was de achterstand op kampioen Juventus minstens 20 punten. Dan doen ze het dit jaar zo goed als zeker beter. Conte bracht de aanvallende cijfers op het hoogste (en constante) peil van de afgelopen drie seizoenen met behulp van het duo La(utaro)-Lu(kaku). Tegelijkertijd bleven de defensieve cijfers stabiel, op de laatste wedstrijden na dan. Afwachten of Conte die recente negatieve trend, waarbij Inter maar net zoveel creëerde als het achterin weggaf, weer kan keren.

Verdedigende zorgen en aanvallende afhankelijkheid

Vooral de defensieve prestaties van de voorbije weken baren zorgen, terwijl het net dat was wat Inter in de eerste seizoenshelft zoveel punten bezorgde. Enkel Atalanta Bergamo gaf minder kansen weg dan Stefan de Vrij en zijn collega’s. Met de Slovaak Milan Skriniar, gewild door alle Europese topploegen, naast zich en de nog maar 21-jarige Bastoni aan de linkerkant toonde de defensie zich lange tijd onverzettelijk. Zelfs ervaren rot Diego Godín (34), afgestudeerd aan de hogeschool der verdedigingskunsten van Diego Simeone, moest daardoor vaak op de bank zitten. Het trio is gedrild in de principes van Conte: het centrum dichthouden en de tegenstander naar de flank duwen en tot een voorzet dwingen. Maar vanaf er gewisseld moet worden, neemt de kwaliteit drastisch af.

Illustratief is onderstaande fase in de wedstrijd tegen Sassuolo, voorafgaand aan het openingsdoelpunt. Djuricic (ex-Anderlecht) snelt voorbij middenvelder Gagliardini. Centrale verdediger Andrea Ranocchia (32), die nog maar voor de derde keer in actie kwam dit seizoen in de Serie A, ziet het gevaar en valt de man in balbezit aan terwijl Skriniar veel beter gepositioneerd staat om in te grijpen. Daardoor laat Ranocchia aanvaller Caputo volledig vrij in zijn rug en wordt het voor de linker centrale verdediger Bastoni onmogelijk om hem nog in te halen. Een grove fout tegen de eerste verdedigende regel van Conte, centrum altijd sluiten. Resultaat: 0-1 na vier minuten.

Aan de overkant van het veld kregen Lautaro Martínez en Romelu Lukaku al heel wat lof voor hun samenspel en hun doelpuntenproductie dit seizoen. Met hun 31 doelpunten in de Serie A (en nog eens 11 in andere competities) zijn ze verantwoordelijk voor 57% van de goals van Inter. Dat toont nog maar eens hoe afhankelijk Conte is van zijn vaste bassispelers. Na het koningskoppel gaapt een groot gat. De volgende namen in de lijst zijn die van middenvelders Brozovic en Sensi met elk 3 goals.

De Rode Duivel en de Argentijn lijken misschien een typisch voorbeeld van een vinnige pocketspits naast een stevige targetman, maar dat klopt niet. Voor zijn bouw is Lukaku zoals geweten ongelofelijk snel, zelfs op de eerste meters. Martínez blijkt op zijn beurt dan weer enorm sterk voor zijn 1 meter 74 en kan de bal goed afschermen met de rug naar doel. Dat ze voortdurend van rol kunnen wisselen, aanspeelpunt of diep lopen, maakt hen zo’n moeilijk bespeelbaar koppel. Hun goede verstandhouding naast het veld, vertaalt zich ook tussen de lijnen. Ze gunnen elkaar de goals en vinden elkaar blindelings, zoals blijkt uit onderstaande fase. Enfant terrible Mauro Icardi, definitief overgenomen door PSG voor 50 miljoen euro, lijkt zo al lang vergeten in San Siro.

Wat na Martínez?

Met de definitieve verkoop van Icardi en Pinamonti (aan Genoa voor 18 miljoen) vangt Inter deze zomer al zeker zo’n 70 miljoen euro. Door het systeem van de verplichte aankopen, gaat er ook meteen 25 miljoen euro naar Cagliari voor Barella. Rond verdere aankopen is het voorlopig vrij stil in Milaan, ook al omdat de competitie nog loopt tot 1 augustus. Alles hangt af van een eventueel vertrek van Lautaro. Vooral Barcelona wil de Argentijn graag binnenhalen als vervanger voor Suárez, maar het blijft de vraag of ze Inter voldoende (geld en/of spelers) kunnen bieden. Martínez heeft een speciale clausule in zijn contract staan, die bepaalt dat hij de eerste twee weken van juli weggehaald kan worden voor 111 miljoen euro. De tijd begint dus te dringen voor Barça. Als vervanger dacht Inter lange tijd aan Dries Mertens, maar die tekende intussen gewoon bij in Napels.

Mogelijk kunnen een paar andere Belgen hun kans krijgen volgend seizoen. Radja Nainggolan, die wellicht terugkeert naar Inter omdat Cagliari de afkoopsom niet kan betalen, kan voor de nodige extra mankracht op het midden zorgen. Jeugdinternational Tibo Persyn, die dit seizoen minuten maakte bij de beloften, zou Conte in de voorbereiding definitief willen opnemen in de A-kern. De 18-jarige flankspeler beschikt over het ideale profiel om te functioneren in zijn 3-5-2. Maar het blijft erg moeilijk om echt door te breken bij Inter. Vraag dat maar aan Xian Emmers die na uitleenbeurten aan Cremonese en afgelopen seizoen Waasland Beveren, in principe weer terugkeert naar zijn moederclub.

Conte bracht Inter dit seizoen weer aan de top van het Italiaanse voetbal, maar om er ook te blijven zal de club deze zomer opnieuw de transfermarkt moeten opgaan. In hoeverre dat mogelijk is in de huidige omstandigheden is nog maar de vraag, maar Conte zal niet zomaar opgeven. Voorzitter Zhang wil absoluut weer kampioen spelen, voor het eerst sinds 2010 en dat mag wat kosten, tijd én geld.

Deze grafiek bevat het rollend gemiddelde (over 10 matchen) van de Expected goals voor en tegen van Inter van de laatste drie seizoenen in de Serie A. Simpel gezegd: de verhouding kansen voor en tegen van Inter over langere termijn.

Expected goals zijn een maat voor de hoeveelheid en de kwaliteit van de kansen die een ploeg creëert en tegen krijgt. Of die kansen ook effectief doelpunten hebben opgeleverd, wordt niet meegerekend. Het toont in feite de ‘onderliggende’ prestatie, zowel offensief, als defensief van een ploeg en is één van de beste voorspellers voor resultaten over langere termijn.

Het rollend gemiddelde betekent dat we het gemiddelde van de Expected goals nemen over een aantal matchen (in dit geval 10, dus eerst match 1 tot 10, dan 2 tot 11), om uitzonderlijke pieken of periodes van moeilijke of makkelijkere tegenstanders uit te vlakken. Het zorgt ervoor dat we een goed inzicht krijgen in de prestaties van een ploeg over langere termijn, zeker met de toevoeging van de trendlijn. Hoe groter het verschil in Expected goals voor en tegen, hoe beter de prestatie natuurlijk. Want dat betekent dat een ploeg meer creëert dan het weggeeft en dat je dus meer kans hebt om wedstrijden te winnen.