In memoriam Antwerp-icoon Eddy Wauters: grootgrutter in financiële akkefietjes

In zijn woonplaats Schilde is Eddy Wauters (91) vorige week begraven. Hij leidde voetbalclub Antwerp als voorzitter zonder verpinken naar het faillissement. Van een bankier mag je beter verwachten.

Als middelste van zeven kinderen van een kolenhandelaar uit Borgerhout loopt Wauters humaniora bij de jezuïeten. Een slim, uitgekookt jongetje dat op zijn 16^e gaat voetballen in de hoogste klasse, bij Antwerp FC. Als primus perpetuus studeert hij even later economie in Leuven en aan de prestigieuze Yale University behaalt hij een Master of Banking. Hij voetbalt in de VS voor de inmiddels verdwenen Joodse club New York Hakoah.

Gods hand

De achterspeler komt in 1957 terug naar België en als semiprof naar Antwerp. Vier keer staat hij met kleppers als Rik Coppens of Paul Van Himst in de nationale ploeg. Zijn president bij Antwerp, Fernand Collin, hoogleraar, medestichter en voorzitter van de toenmalige Kredietbank, haalt hem binnen op die financiële instelling. Wanneer Wauters midden jaren zestig, na 234 wedstrijden voor Antwerp, stopt met voetballen, focust hij op zijn bankcarrière.

Als specialist wisseloperaties belegt hij met groot succes de liquiditeiten van de bank. Hij verheft de tot dan marginale trading en arbitrage tot kunst. Daardoor zit het goudhaantje er snel in het directiecomité. Collin installeert hem ook als zijn opvolger bij Antwerp, dan een tweedeklasser.

Wauters acht zich daar Gods hand. Hij haalt nieuwe sponsors binnen, die al snel clashen met de eigengereide baas die over alles gaat. Als een trainer niet voldoet, neemt Wauters het zelf tijdelijk over. En anders houdt zijn broer Jef – alias de kolenboer – de oefensessies in het oog. Diens bevindingen noteert de voorzitter daarna minutieus in zijn gevreesde schriftjes.

In 1984 zet onderzoeksrechter Guy Bellemans de cholerieke Wauters twee weken in voorarrest bij een gigantisch zwartgeldschandaal. Hij neemt ontslag als voorzitter van het directiecomité van de Kredietbank. Maar als het stof gaat liggen, wordt hij buiten vervolging gesteld en keert ongestoord terug naar de bank. Van de ruchtmakende KB Lux-affaire tot het dossier van Superclub met tussendoor heel wat vunzige, financiële akkefietjes, Wauters’ naam valt altijd en overal snel. Maar de bank van bij ons houdt hem tot aan zijn pensioenleeftijd onwrikbaar de hand boven het hoofd.

Chantage

Sportief breekt hij weinig potten. Een samenwerking tussen Antwerp en Manchester United leidt finaal tot niks. Onder Wauters’ lange voorzitterschap wint de ploeg één keer de Belgische beker en speelt ze één (verloren) finale in de Europacup II.

Maar met Eddy Wauters als vriend, heeft niemand vijanden nodig. Hij procedeert tegen de familie Collin, die haar investeringen in Antwerp wil recupereren. Hij zoekt heibel met trainers, sponsors, zelfs met zijn broer Xavier, een spelersmakelaar. De profliga is volgens hem de CCC, wat staat voor combines, chantage en corruptie.

Eind jaren negentig – het stadion ligt dan letterlijk in duigen – kan hij ook niet langer creatief boekhouden. Het zogenaamde Bosman-arrest bindt spelers bij het einde van hun contract niet langer aan hun club. Het afpersen van die sporters om hen al dan niet te laten vertrekken stopt. Gevolg: Antwerp degradeert twee keer naar tweede klasse. Later zegt zijn loyale raadsman en opvolger Jan Michel in De Standaard: ‘Onder zijn leiding had Antwerp een schuld van 25 miljoen euro opgebouwd. Ik was blij dat we uitwedstrijden speelden, dan lieten de deurwaarders me gerust.’

Pas in 2012 – na 42 jaar – zet de kwakkelende club haar voorzitter buiten. Dan breekt de periode aan van de metselaar van Ghelamco, Paul Gheysens. Maar Wauters blijft Antwerp koeioneren. Hij wil geld, voert hopeloze processen. In Gazet van Antwerpen vat Paul Bistiaux, decennialang clubsecretaris, het bij zijn overlijden besmuikt samen: ‘Eddy Wauters was een speciale voorzitter van een heel speciale club.’