Straks gaan de lichten uit, dit is de laatste kans voor de Rode Duivels om te schitteren onder de naam ‘gouden generatie’ en voor Roberto Martínez als bondscoach van onze kleine natie. Niets is zeker. Een voorspelde uitschakeling tegen Spanje of Duitsland in de 1/8 finale niet, net zoals het vertrek van onze flegmatische Spanjaard niet. Maar wij Belgen neigen richting een vroege uitschakeling en het einde van een tijdperk waarin er geen maat stond op het Belgisch voetbaltalent. In heel Qatar gaan de lichten aan, dit wordt de laatste dans.
Tal van namen gleden de afgelopen maanden door de veertig kritieke prestatie-indicatoren (KPI’s). Sommige helden van weleer verhuizen kind en vrouw naar Turkije of België, want een buis op ‘factor speelminuten’ haalt het totaal naar beneden. Ook Dedryck Boyata keerde terug naar eigen land, maar liet zijn beste vorm achter in Berlijn. Primus van de klas, Zeno Debast, was dan wel geslaagd voor het ingangsexamen, de twee tussentijdse testen schroefden zijn resultaat terug naar voldoende. Voldoende om mee te gaan, maar ook om te starten?
Concurrent Wout Faes stak ondertussen een tandje bij. De centrale verdediger die in een niet zo ver verleden nog bij KVO speelde, versierde enkele maanden geleden een transfer van Stade Reims naar Leicester City. De rol van perceptie: je vindt hem nu al een stuk beter. Wordt hij de derde man, naast Toby en Jan? Of schuift Axel Witsel een rijtje achteruit zodat Amadou Onana het middenveld kan moderniseren. Arthur Theate heeft dan weer een zeldzame linker en Jason Denayer is – ondanks maanden zonder club – de atypische allrounder van de driemansverdediging. Al moet hij nog hopen dat er iemand in de verdediging uitvalt.
Dit is de laatste keer, dit is de zwanenzang. Eden Hazard, het plezierige gezicht van de gouden generatie, de balkunstenaar van weleer, krijgt een laatste kans om de meest cynische toeschouwer te overtuigen dat hij noodzakelijk blijft. De versnelling is dan wel verdwenen en de enkels lopen wat wantrouwig over het veld, een halve Hazard lijkt het nog steeds te halen van een hele Leandro Trossard. Onmisbaar bij Brighton, en wellicht ook bij de Duivels, maar Roberto blijft uitstellen.
Ondertussen trok Youri Tielemans de machine net op tijd terug op gang. Zijn afstandsschot tegen Wolverhampton onderstreepte nogmaals zijn intrinsieke kwaliteiten, die even onzichtbaar leken te zijn na zomerse transferperikelen en een mindere seizoensstart van The Foxes. Hij is het gezicht van de transitie. Een volleerde danser die lang nog niet uitgedanst is en nieuwe jongens op de dansvloer uitnodigt.
Het zal hoogstwaarschijnlijk geen zwoele salsa worden, maar er zal gedanst worden in Qatar. Een klassiek stuk waar Thibaut Courtois een counter opzet. Misschien wel een vleugje doorleefde jazz wanneer Jan Vertonghen zich nog eens waagt aan een uitstap over de linkerflank en net zoals in zijn jonge jaren de bal voorbrengt met links. Een herkenbaar refrein waarin Kevin De Bruyne degene is die zeven stappen vooruit denkt en de meest geniale ballen verstuurt. Hij is degene die supporters laat rechtveren uit hun stoel, de eigenaar van het solostuk. Er is maar weinig tijd, dus doe je mooiste kleren aan. Laten we nog één keer dansen gaan.
