Columniste Imke Courtois blikt nog eens terug op de Nations Leaguecampagne van de Rode Duivels en vooruit op het WK.
Afschuwelijke truitjes, afgrijselijke kousen, en niet de generale repetitie waar een enkeling op gehoopt had. Dat was het tweeluik van de Rode Duivels alvorens ze nog een laatste vriendschappelijke partij tegen Egypte spelen en afreizen naar Qatar. Vertonghen en Alderweireld bollen uit in de Belgische competitie, Tielemans heeft zijn transferperikelen in Leicester bekocht met een mindere vorm, Witsel is een eeuwige dienaar maar neemt steeds meer afstand van wat een moderne zes tegenwoordig moet kunnen en Hazard lijkt definitief afscheid te hebben genomen van zijn plotse versnelling.
Dat wat betreft de starters, maar ook op de bank zitten er spelers met kopzorgen. Boyata kampt met een lichte blessure en ziet bij Club Brugge zijn speelkansen slinken door het nieuwe goudklompje Sylla. Theate en Faes zien dan weer de nieuwe lieveling van hun bondscoach aan de aftrap staan en Denayer, die zocht maandenlang een club. Alle gewicht dan maar op de schouders van gouden De Bruyne en Courtois.
Hoe weerzinwekkend de uitrusting ook moge zijn, ziehier – met Debast, Onana, Lavia, De Ketelaere en Doku – de hoop op een toch wel zilveren toekomst. Zeno Debast stond tweemaal aan de aftrap. De ene voetballiefhebber vond het te vroeg, de ander klaagt over zijn paars-witte achtergrond, en nog een ander ziet in Zeno al één oplossing in de defensie. Ik sluit me aan bij de laatste groep. Debast loopt nog rond op jongensbenen, durft nog geen geniepige fouten maken en staat soms liefelijk te voetballen. Maar zijn rust en vooral zijn uitstekende balbehandeling verklappen zijn verleden als spelverdeler en futsalspeler.
Die tengere technische benen kunnen uitvoetballen en doen het ook defensief – want dat is meestal het eerste tegenoffensief van de gesprekspartner – niet slecht. Zijn luchtduels zijn eerder naïef, net als de keuze om Debast op Virgil van Dijk te zetten. Het jongetje tegen de man, RSCA-debutant tegen de rots in de branding bij Liverpool. Ook tegen Kieffer Moore gaat Zeno niet vrijuit, net als Witsel en Carrasco die Brennan Johnson te gemakkelijk lieten voorzetten. Alle verdienste naar de slimme Moore: temporiseren en op het juiste moment de luchtaanval richting bal inzetten.
Vraag maar aan César Azpilicueta, ook een 33-jarige Spanjaard met veel ervaring kan zich laten aftroeven. In dat duel was Manuel Akanji de grote winnaar. Over Amadou Onana bestaat er minder verdeeldheid. Ook daar zit ik in de grote groep der optimisten. Groot, krachtig, een enorme actieradius en goede voeten. Het lichtpuntje tijdens minder klare dagen. We vergeven RSCA en Zulte Waregem – want niet elk jeugdig talent is een zekerheid – en we begrijpen Everton, de ploeg die Amadou voor 40 miljoen naar Engeland haalde. Youri Tielemans en Axel Witsel krijgen dus gezelschap en mogen zich met Roméo Lavia snel aan extra compagnie verwachten. Opnieuw een tiener, maar wel eentje die in de boeken staat als jongste Belgische doelpuntenmaker in de Premier League. Binnen twee weken zou die hamstringblessure verleden tijd moeten zijn, maar durft Roberto Martínez deze gok te wagen?
Ook Jérémy Doku zou een medische gok betekenen. Afgelopen seizoen een verscheidenheid aan blessures, nu stilletjes aan richting zijn pijlsnelle vorm. Ten slotte nog Charles De Ketelaere, blauw-zwart en ondertussen ook een beetje zwart-rood. Hij zal Eden Hazard moeten verlossen. De Ketelaere start en we koesteren onze liefde voor Hazard. Want ja, ook op een gouden generatie komt sleet, al zullen zij altijd de grote voetbalhelden van deze kleine natie zijn. Dit wordt het tornooi der overgang, maar ik juich en bewonder minstens even hard!
