‘Ik ga voor het meedogenloze. De Red Flames moeten zich niet inhouden tegen landen als Armenië’

Columnist Imke Courtois feliciteert deze week de Red Flames met hun monsterscore tegen Armenië.

De Belgische nationale vrouwenvoetbalploeg kreeg een naam in 2013 en een gezicht in 2017 toen ze zich voor het eerst konden kwalificeren voor een groot eindtornooi. Oorzaak? Een perfect momentum gecreëerd door een gouden generatie Rode Duivels, een maatschappelijke gevoeligheid voor ongelijkheid tussen mannen- en vrouwensport die doordendert in medialandschap en de aanhoudende inzet van vele meisjes die in de 21e eeuw eindelijk mogen en durven dromen van een sportieve carrière als voetbalster. Ondertussen is een deelname aan het volgende EK veiliggesteld en luidt de volgende ambitie: het WK. Polen, Albanië, Kosovo, Noorwegen en Albanië zijn de tegenstanders tijdens de kwalificatiecampagne, Nieuw-Zeeland en Australië de beoogde eindbestemmingen.

Inmiddels hebben de Belgische vrouwen het hoofd gebogen voor Noorwegen, voelen ze de hete adem van hun evenknie Polen en waren ze meedogenloos voor Albanië, Kosovo en zeker voor Armenië. De 19-0-score tegen de Armeense vrouwen was zelfs even de geschiedenisboeken in gegaan als hoogst aantal doelpunten ooit in een WK-kwalificatiewedstrijd, een recordzege dus. Kranten staan vol, het internet stuurt pushberichten, de ene lezer vindt het knap, de andere vindt het respectloos. ‘Blijven scoren! De bal vriendelijk rondspelen! Scheidsrechter, fluit af! Vier minuten extra tijd, nog twee doelpuntjes binnen tikken!’ De verdeeldheid is groot. Armenië speelde zijn eerste interland pas in 2003, 27 jaar later dan het Belgisch vrouwenelftal. Hun ’topspeelster’ speelt in de Spaanse tweede klasse, terwijl er sedert 2017 druppelsgewijs Belgische meisjes de grenzen oversteken, op zoek naar een buitenlandse uitdaging op niveau. België zoekt nog steeds naar aansluiting bij de grote landen, Armenië lanceerde onlangs pas een ‘eerste’ vijfjarenplan.

Maar dus, zou u genade tonen? Zou u een soort voorschrift invoeren dat, wanneer er dubbele cijfers op het scorebord verschijnen, de wedstrijd met 10 minuten wordt ingekort? Of een soort van ongeschreven regel dat er enkel nog op balbezit wordt gespeeld of de tegenstander toch minstens één keer op doel mag schieten? De Noord-Amerikaanse Mercy Rule (of skunk-regel) in het vrouwenvoetbal. Het bestaat, maar niet op het hoogste niveau en nooit als officiële regel: 10 runs of meer voor na een aantal innings bij baseball? Genade, de wedstrijd stopt. 35 punten of meer voor na één helft in het basketbal? Gratie, de klok wordt niet meer stilgezet. 56-0 aan de rust bij American football? Clementie, het derde en vierde kwart worden ingekort met 3 minuten. Het is een soort van niet-officiële hoedanigheid en zou het concept van fair play en sportsmanship bevorderen.

Maar ik ga voor het meedogenloze, keihard, wreed en onverbiddelijk. De Red Flames moeten zich niet inhouden. Ik zou me als tegenstander vooral vernederd voelen als de ploeg recht tegenover mij wat losjes de bal rond tikt en ondertussen ‘liefelijk’ naar mij kijkt. De monsterscore legt de pijnpunten van het vrouwenvoetbal en in dit geval van het Armeens voetbalelftal bloot. Het is bovendien een vorm van professionalisme om zich te houden aan de basisregel van het spel: scoren. ‘Professionalisme?’ Weergalmt ongetwijfeld in het hoofd van een cynisch mens. ‘Vrouwenvoetbal heeft niets met professioneel voetbal te maken’, en de galm gaat liggen. Professionalisme uit zich niet alleen in een officieel profcontract, spannende competities, vergulde accommodaties en perfect afgetrainde lichamen, het zit evenzeer in de geest van het willen winnen en beter worden met respect voor de fase waarin het vrouwenvoetbal zich op dit moment bevindt. ‘Maar de mannen…’, wordt er een nieuwe galm opgestart. De mannen speelden 69 jaar eerder hun eerste interland, bezitten andere fysieke componenten, staan ongetwijfeld veel verder en doen er eigenlijk niet toe in dit verhaal. Kortom, proficiat Flames, mooi resultaat.

De column van Imke Courtois verschijnt tweewekelijks.