‘Hoe kan je als “supporter” van KV Kortrijk zo tekeer gaan?’

Steve Van Herpe staat stil bij het gedrag van de fans van KV Kortrijk na de match op KV Oostende.

Het was een bevreemdend tafereel. Na de met 3-1 verloren wedstrijd van KV Oostende waren tientallen fans van KV Kortrijk ziedend van woede. Als een troep dolle honden stonden ze wild gesticulerend te drummen achter de reclamepanelen van het veld in de Diaz Arena. Meer schuim op hun lippen dan doorgaans op de pinten in een voetbalstadion. Vuurspuwende ogen, de lucht gevuld met krachttermen en middenvingers.

Kortom, het was duidelijk dat die mensen daar niet stonden om Paninistickers te ruilen. Op een tiental meter van hen keken een paar spelers van KV Kortrijk toe, met een mix van verslagenheid, verwondering en plaatsvervangende schaamte. Toen de ‘supporters’ aanvoerder Kristof D’Haene toe blaften om tot bij hen te komen, ging hij daar schoorvoetend op in. Harakiri op noppen. Als je er als kleine jongen van droomt om profvoetballer te worden, horen daar geen beelden bij van een lynchpartij voor een reclamebord van Bwin.  

Na wat over en weer geroep werd D’Haene door zijn ploegmaats weggetrokken van de joelende ‘fans’. Hij droop af en barstte een paar tellen later in tranen uit. Een Kerel van 32 jaar, een clubicoon, een kapitein… Al sinds 2015 verdedigt hij de kleuren van KVK, op zijn inzet valt nooit iets aan te merken. Om dan zo afgemaakt te worden door je eigen ‘supporters’, wat doet dat met een mens?

Ik probeer al een paar uur te vatten hoe je als fan zo tekeer kan gaan tégen je eigen ploeg. Natuurlijk: het gaat niet goed met KV Kortrijk, gedeeld voorlaatste in de Jupiler Pro League, en dan is er boosheid en frustratie. Dat er dan eens een vloekwoord over je lippen rolt en je lichaam verkrampt in een wegwerpgebaar, dat kan gebeuren. Zelfs de meest beschaafde en erudiete mens neemt, eens in een voetbalstadion, weleens een loopje met de grenzen van het fatsoen in het heetst van de strijd. Dat is geweten.

Maar dit? Wanneer het laatste fluitsignaal al lang uitgestorven is, minuten aan een stuk je woede koelen op mensen die een voetbalmatch verloren hebben. Nee, ze hebben geen steunkaart voor Poetin gekocht of je dochter iets aangedaan, ze hebben – ik herhaal het – een voetbalmatch verloren. Hoe kan je dan zó reageren?

Daar zijn eigenlijk geen woorden voor, alleen maar tranen. De tranen van D’Haene.