Het voetbaldier in kunstenaar Bert Huyghe: ‘Ik was de Filippo Inzaghi van de ploeg’

Voetbal is een van de inspiratiebronnen van de 29-jarige Gentse artiest Bert Huyghe.

B ert Huyghe: ‘Zoals in de andere dorpen in de omgeving van Gent, zijn er ook in Sint-Laureins, waarvan ik afkomstig ben, verschillende voetbalclubs actief. Als kind sloot ik me aan bij FC Goalgetters. Uiteraard stond ik in de spits ( lacht). Tot en met de beloften bleef ik bij die club. Daarna speelde ik enkel nog onderling met kameraden en deed ik aan minivoetbal. Dat beviel me trouwens heel goed. Ik scoorde erg gemakkelijk, ik was de Filippo Inzaghi van de ploeg.

‘Zoals de meesten van mijn leeftijdsgenoten in de buurt groeide ik op als supporter van KAA Gent. Het seizoen waarin Gent kampioen werd, had ik samen met mijn vader een abonnement in de Ghelamco Arena. Aan dat jaar houd ik heel mooie herinneringen over. Naast het voetbal, waarbij je handig moet zijn met je voeten, heb ik ook altijd mijn handen goed weten te gebruiken. Ik teken al zolang ik het me kan herinneren. Het verbaasde dan ook niemand dat ik artistieke studies ging volgen in Gent.

‘Tussen 2008 en 2012 studeerde ik aan Sint-Lucas in Gent en nadien begon ik er les te geven. Ik verdeelde mijn tijd tussen het voetbal, de kunstacademie én de muziek. Samen met mijn broer Thomas en met een kameraad, Dries Dauwe, startten we een bandje, waarin ik zowel zanger als bassist was. De naam van onze band, Ping Pong Tactics, verwijst naar een andere passie die we delen: tafeltennis. Dus, ja, sport blijft een rode draad in mijn leven, net als kunst. Voetbal en muziek gaan overigens vaak goed samen. Een van de groepen die mijn maten en ik altijd goed vinden, is Parquet Courts, die een nummer hebben met de titel Total Football. Dat verzin je toch niet?

‘Schilderijen interesseren me al van kinds af. De kunstenaar die me het meest inspireerde, is de Fransman Daniel Buren. De meeste van zijn werken bestaan uit een reeks verticale banden, waarbij hij wit afwisselt met een andere kleur, zwart bijvoorbeeld. Zijn schilderijen roepen waarschijnlijk bij de meeste mensen het beeld op van een zebra, maar als voetbalsupporter dacht ik in de eerste plaats aan Juventus. Ook al kan een zebra natuurlijk ook aan Charleroi refereren. ( lacht)

‘Persoonlijk hou ik vooral van de combinatie van rode en zwarte strepen. FC Goalgetters voetbalt in rood en zwart, het is dus normaal dat die kleuren mij het meest inspireren. AC Milan speelt in dezelfde kleuren, maar dat is niet mijn favoriete club in het buitenland. Dat is Hamburg, en daar heeft de degradatie uit de Bundesliga niets aan veranderd. Integendeel, voor mij betekent voetbal niet alleen spektakel en plezier: het heeft ook een tragische dimensie. De zaken die onze populaire balsport nu meemaakt in België, zijn daar een ander voorbeeld van.’

Harry the Hornet

‘De uitrustingen, toch wel hét symbool van de voetbalclubs, hebben mij nooit onverschillig gelaten. Ik heb dan ook een kleine, steeds groeiende collectie verzameld. Van een aantal bekende namen heb ik de shirts: Raúl, Winter, Sjevtsjenko, Delvecchio en zelfs een exemplaar van Emile Mpenza uit zijn periode bij Schalke 04. Het laatste truitje dat ik heb gekocht, was er eentje van Wolverhampton. Het geel en zwart met daarop een wolvenkop: dat vind ik fantastisch. In dezelfde kleurenrayon heb ik ook een zwak voor Watford en mascotte Harry the Hornet. Wat een symbool! Engelsen zijn heel sterk in die kleurencombinaties.

‘Truitjes vormen een terugkerend onderwerp in mijn werk. Dat is toch wat de voetballiefhebber erin zal terugvinden. Andere mensen zullen in die gestreepte kolommen louter abstracte kunst ontwaren, zoals bij Daniel Buren. Iedereen kan bij kunst een verschillend gevoel hebben. Die meerdere interpretatiemogelijkheden zijn zeker ook op mijn werk van toepassing.

‘Toeval of niet, maar in Groot Gent lieten meerdere kunstschilders zich inspireren door het voetbal. Denk maar aan Roger Raveel, uit Sint-Martens-Latem, die een lithografie maakte die verwees naar het WK voetbal in 1982. Of aan Raoul De Keyser uit Deinze. Hij is voor mij dé referentie, want hij verwierf grote bekendheid in de kunstwereld terwijl hij heel zijn leven trouw is gebleven aan zijn eigen streek.’