Zaterdag, vlak voor de winter begint, eindigt het voetbalseizoen in Kazachstan met de bekerfinale. Daar eindigt ook de voetbalcarrière van Andrej Arsjavin (37).
Andrej Arsjavin zal – helaas – altijd het prototype blijven van het Russische voetbaltalent dat nooit het onderste uit de kan haalde in West-Europa.
Maar wat een genot om naar te kijken, in zijn glorieperiode, bij Zenit, in het vorige decennium dan wel. Ook met Rusland, tijdens dat wonderlijke EK in 2008 in Zwitserland, toen Guus Hiddink met omschakelingsvoetbal Europa verraste.
Arsène Wenger volgde dat toernooi als analist en moest Arsjavin hebben. In 2007 had hij Zenit al naar zijn eerste titel sinds 1984 geleid en net voor het EK had hij met de ploeg uit Sint-Petersburg de UEFA Cup gewonnen. Tijdens de winter van 2009 joeg Arsenal hard op het nummer tien. Eind januari bereikten de clubs een akkoord voor omgerekend 16,5 miljoen euro.
Vanaf toen begon het eigenlijk bergaf te gaan. Zijn vrouw vond Londen boring, hij haatte het verkeer, de Britse belastingdiensten en de cultuur in de kleedkamer. De Rus voelde er zich nooit one of the lads. In 2013 keerde hij terug naar Zenit. Even spookte toen al door zijn hoofd om te stoppen. Op het veld leek dat zo.
Fase twee van zijn Russische avonturen werd sportief niks. Niet bij Zenit, later evenmin in Krasnodar. Bondscoach Fabio Capello nam hem niet mee naar Brazilië. In 2002 had hij net de cut gemist omdat hij te jong was, op een WK hebben we hem nooit gezien.
De reddingsboei kwam uit Kazachstan, de voorbije drie seizoenen voetbalde Arsjavin voor Kairat Almaty, met wie hij zaterdag de bekerfinale speelde. In een minder sterke competitie was hij er de voorbije jaren uitblinker.
Als je zijn statistieken dit jaar bekijkt, valt dit op: in het voorjaar nog bijzonder sterk, met goals en assists bij de vleet. Alsof hij nog een laatste keer alles op alles zette om het WK te halen. Sinds de zomer is hij waardeloos: amper goals, amper basisplaatsen. Het einde wenkt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
