Georges Mikautadze (21) praat over zijn achtergrond en zijn liefde voor Olympique Lyon en legt uit hoe hij topscorer werd van 1B. En van de hele wereld, eigenlijk.
Een citytrip naar Metz. Zo kun je de zomer van Georges Mikautadze het best omschrijven. Vorig seizoen ontplofte de Georgisch-Franse aanvaller meteen bij zijn debuut in 1B. Op het veld van Lommel maakte hij zijn eerste goal na tien minuten, en er zouden er nog drie volgen. Het bleek slechts een begin. Mikautadze kroonde zich tot topscorer van 1B en speelde een enorme rol in het succes van Seraing. Het kwam dan ook niet als een verrassing dat FC Metz zijn uitleenbeurt niet verlengde en hem terugriep naar de club. Het doel: naam maken in de Ligue 1.
Toch zal Mikautadze nog even geduld moeten oefenen. Na vier speeldagen in de Franse competitie bleef zijn teller steken op één schamele speelminuut. En zo keerde hij in de laatste uren van de mercato toch nog terug naar Seraing voor een nieuwe uitleenbeurt. We verwachten een gekwetste, misschien ietwat gefrustreerde speler, maar niets is minder waar. Voor ons zit een montere man, die ervan overtuigd is dat zijn succes in Frankrijk gewoon even uitgesteld werd. Van twijfel is geen sprake. Georges II neemt ons in vertrouwen en gaat naar de kern van de zaak.
Je begon hier snel weer te scoren. Is dat in 1A net zo makkelijk als in 1B?
Georges Mikautadze: ‘Ik ben niet verrast, ik weet waartoe ik in staat ben. Ik ben een aanvaller: als ik kansen krijg, weet ik dat er een paar in de netten zullen belanden. Er is duidelijk een niveauverschil tussen 1A en 1B: de teams zijn beter opgesteld, ze verliezen minder ballen, de intensiteit ligt hoger, fouten betaal je sneller cash. Maar goed, de kloof is ook niet enorm. Ik ben niet in een totaal andere wereld terechtgekomen. Ik heb me snel aangepast. Dat is geen probleem, want dat moest ik vorig jaar ook doen. Als je vier keer tegen elk team speelt, leren ze je kennen, en weten ze hoe ze je moeten verhinderen om te spelen. Ik moest mijn spel dus wat aanpassen om verrassend te blijven. Geen probleem.’
Union bewijst momenteel dat het niveauverschil tussen 1A en 1B niet zo enorm is. Verbaast hun parcours je?
Mikautadze: ‘Het is een geweldig team. En ze doen het goed. Ze zitten in de flow.’
Je maakte het vorig jaar zelf mee. Hattricks bij de vleet, vijftien doelpunten in negen matchen… Hoe heb je dat beleefd? Voel je je dan onoverwinnelijk?
Mikautadze: ‘Het was ongelooflijk. We hadden het gevoel dat alles lukte, vooral bij mij. Bij de start van de competitie streefden we gewoon naar behoud. Toen we rond december zagen waar we stonden, moesten we onze ambities bijstellen en begonnen we te praten over promoveren.’
Op een bepaald moment was je topscorer in alle professionele competities wereldwijd.
Mikautadze: ‘Ja, dat heb ik gelezen. Ook al is het anekdotisch, je kunt je de trots niet voorstellen.’
Gebroken
Dit seizoen zal moeilijker worden, zowel voor jou als voor het team. De nederlaag in die knettergekke match tegen Union leek jullie te destabiliseren.
Mikautadze: ‘Eerlijk gezegd heeft dat ons gebroken. We hadden die match nooit mogen verliezen. Bij de rust stonden we met 0-2 voor, zij hadden een rode kaart, er kon ons niets meer gebeuren. Na zo’n klap moet je weer rechtkrabbelen. Dat is niet makkelijk.’
De trainer van Metz wilde dat ik geduldig was, maar voor mij was dat geen optie.’
Hoe verklaar je jullie ineenstorting?
Mikautadze: ‘In de eerste helft speelden we voetbal, we hadden de bal. Dus kregen we kansen. In de tweede helft hoefden we alleen maar de bal te blijven rondspelen. Met elf tegen tien zouden er nog kansen komen, omdat Union op het einde zou instorten. Misschien waren we te kalm toen we terug op het veld kwamen. Zij waren in ieder geval vastbesloten. Het publiek gaf hen een boost. Wij liepen verloren. We konden de bal niet meer bijhouden, zij recupereerden alles. Dat is wat er kan gebeuren als je niet gewend bent om grote wedstrijden te spelen.’
Seraing mist een publiek dat hen pusht.
Mikautadze: ‘Het is duidelijk dat het publiek een rol kan spelen wanneer het team in de problemen zit. Ook op Antwerp waren wij daar het slachtoffer van. Weer een grote wedstrijd die we nooit hadden mogen verliezen. Op een kwartier van het einde stonden we voor, we moesten gewoon de boel draaiende houden. Zulke zaken moeten we leren.’
Alleskunner
Emilio Ferrera en Marc Grosjean noemen je een alleskunner. Is er echt niets dat je mist?
Mikautadze: ‘Offensief vind ik dat mijn statistieken goed zijn, maar ik moet beter worden in het verdedigende werk. En leren om de bal wat beter bij te houden. Dat is soms moeilijk voor mij. Ik ben maar 1,76 meter, waardoor ik soms moeite heb met lange en sterke verdedigers. Wanneer er een lange bal arriveert en het op een luchtduel aankomt, voel ik me niet echt op mijn gemak.’
Was je verrast door het vertrek van Emilio Ferrera?
Mikautadze: ‘Hij heeft ons niets verteld, maar ik begreep dat hij besloot om te vertrekken omdat hij zijn missie had volbracht. Hij bracht Seraing naar 1A toen niemand dat verwachtte en hij liet alle spelers progressie maken, ook degenen die zelden speelden.’
Tussen jullie twee hing er soms wel wat elektriciteit in de lucht.
Mikautadze: ‘Ik zou zeggen dat hij bepaalde eisen had… In de eerste wedstrijd maakte ik vier doelpunten, in de tweede scoorde ik weer. In de derde match lukte dat niet en hij riep me in zijn kantoor: ‘Je was niet goed. Het is niet omdat je vijf doelpunten hebt gescoord in twee matchen dat je niet naast mij op de bank kunt belanden.’ Hij wilde dat we constant honderd procent waren. Dat heeft hij me ook bijgebracht: het vermogen om altijd op je best te zijn, om nooit los te laten. Hij kon soms heel hard zijn, praatte veel, schreeuwde vaak. Sommige spelers waren bang voor hem. Maar de dag dat je begrijpt dat hij tegen je schreeuwt voor je eigen bestwil, verandert je mening. Na dat beruchte gesprek in zijn kantoor begon ik veel te scoren, negen keer in vier wedstrijden. Later op het seizoen riep hij me nog eens bij hem. Ik had drie matchen niet gescoord en een rode kaart gepakt. Hij zei me: ‘Zo gaat het niet meer. Herpak je, en snel.’ En dat deed ik!’
Metz
Je leven in de Ligue 1 bestaat uit zeven minuten tegen Nice voor je eerste uitleenbeurt bij Seraing, daarna één minuut tegen Lille aan het begin van dit seizoen. Je zal altijd kunnen zeggen dat je in de Franse competitie hebt gespeeld, maar toch…
Mikautadze: ‘Natuurlijk is dat niet genoeg voor mij. Om te kunnen zeggen dat ik een speler in de Ligue 1 was, moet ik er voor mezelf toch minstens één volledig seizoen spelen.’
Waarom ben je deze zomer niet bij Metz gebleven? Miste je de mentale kracht?
Mikautadze: ‘Ik begreep dat ik waarschijnlijk niet veel speeltijd zou krijgen. Het begon goed, ik kende een goede voorbereiding. Voor de grote vriendschappelijke wedstrijd tegen Nancy zat ik in de ploeg en scoorde ik. Daarna ging het mis. Hoe meer de wedstrijden elkaar opvolgden, hoe minder ik gebruikt werd. Ik speelde vaak in de tweede helft, met degenen die niet werden beschouwd als potentiële basisspelers.
‘Toen de competitie begon, wist ik dat ik niet in de basis zou staan, maar rekende ik erop dat ik in de meeste wedstrijden 15 of 20 minuten zou mogen spelen. Op de eerste speeldag kwam ik er voor één minuut in tegen Lille. Voor de volgende wedstrijd, in Nantes, stuurde de coach me niet eens naar de warming-up toen we achter stonden. Daarna volgden er twee wedstrijden waar ik niet bij was.
‘Het was eind augustus en ik moest een beslissing nemen. Coach Frédéric Antonetti zei me dat mijn kans zou komen, maar dat ik twee, drie of vier maanden zou moeten wachten. Voor mij was dat geen optie. Ik had geen tijd te verliezen. Ik wist dat als ik zo lang niet speelde, ik mijn ritme zou verliezen. Ik had net een heel goed seizoen achter de rug. Oké, het was 1B, maar ik had toch bewezen dat ik doelpunten kon maken.’
Ik ben niet terug bij af. Ik ben niet teruggekeerd naar 1B.’
Wie besloot om je opnieuw uit te lenen aan Seraing?
Mikautadze: ‘Ik heb de dingen zelf een beetje geforceerd. Ik belde Marc Grosjean en vroeg hem wat hij dacht over een mogelijke terugkeer. Hij was enthousiast, en Jordi Condom ook. Op dat moment nam Antonetti me mee naar zijn kantoor, hij had gehoord dat er sprake was van een vertrek en zei me weer dat mijn kans bij Metz misschien zou komen, maar ik kon niet langer wachten. Ik wilde weer nuttig zijn voor een team. Hij begreep dat.’
Je bent terug bij af. Is dat mentaal geen harde noot om te kraken?
Mikautadze: ‘Zo zie ik dat niet. Ik ben niet teruggekeerd naar 1B.’
Olympique Lyon
Je komt uit de streek rond Lyon. Hoe ben je in Metz terechtgekomen?
Mikautadze: ‘Ik had heel graag bij Olympique Lyon gespeeld! Tussen mijn zevende en mijn vijftiende heb ik daar heel wat tijd doorgebracht. Tot de dag dat ze me vertelden dat ze me niet zouden houden. Een enorme teleurstelling. Olympique Lyon was mijn favoriete club. Maar ik was duidelijk te klein. Op mijn veertiende was ik 1,40 meter. Ik was ook heel mager, niet gespierd. Ze vertelden me dat ik beter speeltijd kon zoeken bij een kleinere club. Ik ging naar Saint-Priest, dicht bij Lyon. Youri Djorkaeff en Nabil Fekir hadden daar ook gespeeld. Metz zag me in een wedstrijd die we wonnen, en waar ik twee doelpunten maakte. Tegen Lyon, trouwens.’
En je droomt er nog steeds over…
Mikautadze: ‘Ik heb daar zoveel herinneringen aan. Ik was bij de club toen ze Frans kampioen waren, toen ze naar de halve finales van de Champions League gingen, tegen Bayern. We werden opgeroepen om voor de wedstrijden met het UEFA-spandoek in het midden van het veld te staan zwaaien. Ik deed dat tegen Barcelona, tegen Real. Ik stond oog in oog met Lionel Messi, Thierry Henry, Cristiano Ronaldo. Eén keer moest ik het veld opkomen met de spelers, en gaf ik een hand aan Jérémy Toulalan. Ik was in het stadion toen Juninho zijn beroemde vrije trap scoorde tegen Barça. We hadden een geweldige groep, en in het team waarmee ik mijn jaren in Lyon heb doorgebracht, is bijna één op de twee spelers prof geworden. Maxence Caqueret is titularis bij Olympique Lyonnais, Amine Gouiri speelt bij Nice, Pierre Kalulu bij AC Milan.’
‘Mijn ouders brachten ons in veiligheid in Frankrijk’
In maart werd Georges Mikautadze voor het eerst opgenomen in de Georgische nationale ploeg. Intussen rijgt hij de wedstrijden aan elkaar. Het pad is bezaaid met nederlagen, maar hij kreeg wel de kans om het op te nemen tegen grote landen als Zweden, Spanje en Nederland. En om te scoren tegen Roemenië. Dit alles nadat hij in een team terechtkwam waar hij niemand kende.
Mikautadze: ‘Ik kende enkel de naam van Willy Sagnol, de coach. Hij belde me om me voor te stellen om voor Georgië te spelen. Een paar maanden eerder waren er al contacten geweest met de federatie, maar ik had geantwoord dat ik me liever op mijn seizoen met Seraing wilde concentreren. Na het telefoontje van Sagnol heb ik dat in alle rust besproken met mijn managers en mijn familie. We kwamen tot de conclusie dat de tijd rijp was om te gaan.’
Welke band heb je met Georgië?
Mikautadze: ‘Ik ben geboren in Lyon, maar ik ben er enkele keren geweest toen ik jong was. Mijn beide ouders zijn Georgiërs en wij spraken thuis altijd Georgisch.’
Hoe zijn je ouders naar Frankrijk gekomen?
Mikautadze: ‘Dat is een lang verhaal. Samengevat zou ik zeggen dat ze Georgië ontvlucht zijn vanwege het conflict met Rusland. Het was een kwestie van veiligheid. Zij maakten deze keuze voor zichzelf en voor de kinderen die ze zouden krijgen. Het was niet makkelijk in het begin. Ze spraken geen Frans en hadden geen werk. Ze hebben zich goed aangepast, ook al zijn de culturen in het begin nogal verschillend. Als je in Georgië aankomt, ben je niet ver van Azië. Ik zie er een beetje uit alsof ik daar vandaan kom… Dat verklaart waarom ik licht Aziatische ogen heb.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
