Na drie jaar Vincent Kompany probeerde het paars-witte bestuur een andere weg in te slaan om terug aan de top te geraken. Het werd een complete mislukking.
1290 dagen. Dat is iets meer dan drie en een half jaar, oftwel de tijd tussen de twee clasico’s van de schaamte voor Anderlecht, beide stilgelegd nadat paars-witte supporters talloze vuurpijlen op het veld van Sclessin gooiden. De vroege openingstreffer van Yari Verschaeren deed afgelopen zondag anders vermoeden, maar uiteindelijk was het resultaat hetzelfde als in de play-offs van 2019: de match werd vroegtijdig afgefloten met een 5-0-zege voor Standard tot gevolg.
Toch leek er in die 1290 dagen veel veranderd bij Anderlecht. Verschaeren was de enige speler die nog in het paars-witte team zat, destijds nog met Fred Rutten als coach. Achter de schermen was RSCA toen al bezig een nieuwe weg in te slaan. Voorzitter Marc Coucke voerde geheime gesprekken met Vincent Kompany. In mei werd hij aangekondigd als speler-coach. Nadat Frank Vercauteren aan de kant geschoven was, zette de ex-aanvoerder van de Rode Duivels een duidelijke nieuwe koers uit: ‘Met mij krijgt de club een identiteit. De volgende trainer zal hier niet moeten afkomen met een defensieve ingesteldheid of met een 3-5-2-formatie en lange ballen.’
Dat heeft veel weg van een slechte karikatuur van Felice Mazzu. Toch was het de Carolo, zeer gewaardeerd door Anderlechtvoorzitter Wouter Vandenhaute, die het stokje enkele jaren later overnam van Kompany. Na een interne analyse werd die eind vorig seizoen ontslagen.
In de coulissen maakte paars-wit er al maanden werk van om zich te ontdoen van het buitenproportionele imago van een coach die soms groter was geworden dan de club zelf. Bij de rivalen uit Brugge werden immers titels vergaard ongeacht de persoonlijkheden die elkaar op de bank opvolgden.
Met Sergio Gómez, Joshua Zirkzee en Christian Kouamé was het bestuur ervan overtuigd dat Vince The Prince een kern van spelers had die in staat moest zijn om mee te doen voor de titel. De uiteindelijke derde plaats, net voor een zieltogend Antwerp, was een pleister op een houten been, zeker na de verloren bekerfinale tegen KAA Gent. Het paars-witte bestuur was ook niet vergeten dat Anderlecht zonder een uitschuiver van de Buffalo’s bij Cercle niet eens in play-off 1 was beland.
Het DNA van Anderlecht
Eind vorig seizoen besloot Sporting dat Vincent Kompany niet meer voldeed. Het werd tijd om het roer om te gooien. De vraag bij die zoektocht naar een nieuwe coach: moest hij de sterke punten van Kompany nog in de verf zetten of moest hij zijn zwakheden compenseren?
De keuze voor Mazzu lijkt in die tweede richting te gaan, zoals de woorden van Peter Verbeke bij zijn voorstelling bevestigden. De technisch directeur sprak van een coach die de nadruk zou leggen op ‘agressieve pressing en snelle offensieve transities’, en de toevoeging van een nieuwe dimensie aan het Brusselse spel. De huisstijl, waar drie seizoenen lang niet aan geraakt mocht worden, ging in de prullenmand.
Na een veelbelovende start en een Europese kwalificatie – iets waar zijn voorganger een jaar eerder niet in geslaagd was – verzandde Mazzu in een crisis waar hij nooit meer uit kwam. Met als excuus: een overbelaste kalender en een minder kwaliteitsvolle kern dan vorig seizoen. Daardoor werd er te veel speeltijd gegeven aan jongeren die nog niet klaar waren voor het veeleisende niveau van 1A. Voor het feit dat hij zijn stempel niet wist te drukken en niet kon doordringen in de jeugdige hoofdjes van Neerpede, is er geen excuus. Dat was voorspelbaar. Het is altijd riskant om met je DNA te spelen.
In plaats van op de weg van Kompany te blijven, met een opvolger die nog een versnelling hoger kon schakelen, koos Anderlecht er met Mazzu voor om een stap terug te zetten. In de hoop op die manier een binnenweg te nemen. Maar het werd een doodlopende straat. De enige optie nu is achteruit rijden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
