‘Eerst het kot, dan de varkens’: Westerlo herleeft sinds de komst van de Turken

Na bijna 40 jaar als voorzitter verdween Herman Wijnants deze zomer van het voorplan bij KVC Westerlo. De Turkse zakenman Oktay Erçan zwaait nu de plak in ’t Kuipje. Wat veranderde er al en wat zit nog in de pijplijn? ‘De laatste jaren zaten we continu in overlevingsmodus. Nu hebben we weer zuurstof.’

Wie denkt dat de Kempen stil zijn, is duidelijk nog nooit in de De Merodedreef gepasseerd. Het verkeer raast in één lange, nooit aflatende stroom voorbij. Ook bij het zich immer in gemoedelijkheid wentelende KVC Westerlo is het druk. In ’t Kuipje hangt een stofwolk. Het themacafé krijgt een nieuwe vloer. ‘Overal zijn verbouwingen aan de gang’, poogt perschef Peter Boonseen ritmisch geklop van hamers te overstemmen. De verf van het nieuwe jeugd-en-administratiecomplex is amper droog, de nieuwe terreinen zijn nog maar net ingezaaid en de dug-outs nauwelijks uit hun plastic. Ook de kleedkamers, de viptribune en de persruimte krijgen een facelift.

Die opsmukwerken komen geen dag te vroeg. In tien jaar tijd is op Westerlo amper gebouwd of gerenoveerd. Pappen en nathouden, verder geraakten de Kempenaars niet. ‘De laatste vijf jaar zaten we constant in overlevingsmodus’, geeft algemeen directeur Wim Van Hove toe. Hij werkt al twintig jaar voor Westerlo, eerst als rechterhand van Herman Wijnants en nu onder de Turkse overnemers. ‘Zeker na de laatste promotie, in 2014, werd duidelijk dat de financieel vette jaren voorbij waren. We wisten ons nog twee seizoenen te redden, maar het was telkens met de hakken over de sloot.’

De degradatie naar 1B is in 2017 onvermijdelijk, het verval is ingezet. De Parel van de Kempen blinkt allang niet meer. ‘Het voetbal was veranderd. Alle clubs pakten het alsmaar professioneler aan’, zegt Van Hove. ‘Wij konden niet meer volgen en holden steeds verder achterop.’

Euro zoeken in de schuif

Het hielp niet dat algemeen manager Wijnants zijn geliefde speelgoed lange tijd niet wilde lossen. Afstand nemen bleek moeilijker dan gedacht. Soudalbaas Vic Swerts stapte witheet van woede op uit de onderhandelingen, omdat Wijnants hem voor een ‘paljas’ hield. Ook met geïnteresseerden uit Japan en China kwam de voorzitter niet tot een deal. Met de Turk Oktay Erçan lukte het dit jaar wel. ‘Financieel was de overname een absolute noodzaak’, verklaart Van Hove. ‘Die urgentie speelde een rol in zijn beslissing.’

Erçan verdiende zijn fortuin met SUR International, een textielbedrijf dat militairen van plunjes voorziet. Hij pompt onmiddellijk het nodige verse geld in Westerlo, teneinde een licentie te halen. Na de overname stelt hij Hasan Cetinkaya aan als vicevoorzitter. Cetinkaya is de directe lijn tussen Turkije en België. Gepokt en gemazeld in het Turkse voetbal moet hij in Westerlo een structuur op poten zetten.

Vergelijk het gerust met de taakverdeling tussen Paul Gheysens en Luciano D’Onofrio bij Antwerp. ‘Sinds de komst van de Turken is het ganse denken veranderd’, zegt Van Hove. ‘We zitten opnieuw in investeringsmodus. Hier lopen veel mensen met ideeën rond. De laatste jaren hielden ze die voor zichzelf, omdat er toch geen geld was voor de uitvoering. Nu kan er weer iets. We moeten niet langer elke dag in een schuif gaan kijken of er nog een euro ligt. Er is weer zuurstof.’

Het is een bewuste keuze om eerst in stenen te investeren. Van Hove verwijst naar een Kempische uitdrukking: ‘Eerst het kot, dan de varkens. Bij Westerlo werkten we jarenlang vanuit de omgekeerde filosofie: zorgen dat we deftige spelers hebben, zodat we mooi voetbal kunnen brengen. Dat is achterhaald. De tijd ligt achter ons dat iemand tot het einde van zijn dagen fan is van één club. Mensen willen vernieuwing: loopt het abonnement op Netflix af, dan nemen ze Apple TV.

Nu moet je een bepaald comfort bieden aan je supporters om hen te houden. Daarom is infrastructuur zo cruciaal. Kijk naar al die ploegen uit 1A en 1B die investeren in hun stadion. Zonder financiële duw in de rug kon Westerlo niet op die trein springen. Trouwens, niet enkel supporters vragen comfort, ook spelers. Als je enkel op het sportieve inzet en dat begint tegen te vallen, dan blijft er helemaal niets meer over.’

Fata morgana

De renovatie van het kot verloopt prima, maar hoe zit het met de varkens? Terwijl een boer voorbij kart in een tractor – hij gebruikt het baantje naast het stadion als binnenweg naar zijn velden – gaat de training van start. De sproeiers staan aan en hoofdcoach Bob Peeters verschijnt, letterlijk, op zijn sloffen. Zelfs de meest volhardende gepensioneerde toeschouwer houdt het onder zijn vissershoedje slechts een halfuur vol. Het is broeierig heet in de Kempen. Al hopen we dat die hitte niet leidt tot fata morgana’s ter hoogte van ’t Kuipje.

Voor Peeters moet het momenteel een genot zijn om dit team te coachen. KVC Westerlo haalde tijdens de eerste weken van het seizoen 9 op 9 en won zijn bekermatch tegen La Louvière. Die uitstekende start werkt duidelijk op het gemoed. Tijdens het wedstrijdje tennisvoetbal is de sfeer uitgelaten. Er klinkt gekir, gebrul en gejoel na elk gemaakt punt, alsof een roedel Britse vrijgezellen wordt losgelaten in de uitgaansbuurt van een Centraal-Europese stad.

Gangmaker is Berke Özer, de jonge Turkse doelman van Fenerbahçe die de Westelse rangen voor een jaar versterkt. De huurling is de enige speler uit het blik nieuwkomers die al een basisplaats afdwong in het eerste elftal.

‘We hebben nu meer financiële middelen, waardoor we de groep konden samenhouden’, verklaart Bob Peeters. ‘Iemand als Fabien Antunes, die zich hier vorig seizoen ontpopte tot sterkhouder op het middenveld, hadden we voordien wellicht niet kunnen houden. Toen moesten we telkens verkopen. Nu kunnen we bouwen en onze kern verder stofferen. Spelers als Igor Vetokele, Kader Keïta, Souleymane Kone en Christoffer Remmer komen naar Westerlo vanwege het project dat in de steigers staat, omdat ze een goed gevoel hebben bij de nieuwe wind die hier waait.

Remmer werd kampioen van Noorwegen met Molde, zo’n naam konden we voordien niet overtuigen. En het grote voordeel is: doordat we onze kern goeddeels samenhielden, hebben we tijd om de nieuwkomers in te passen. Zeker in de breedte is de kern versterkt. Dat is cruciaal om tijdens een lang seizoen blessures en schorsingen op te vangen. Want je mag de beste kok zijn, zonder goede ingrediënten kun je niet koken.’

De ambitie verandert recht evenredig met de toename aan middelen. KVC Westerlo wil binnen nu en drie jaar opnieuw naar 1A stijgen. Maar, zo benadrukt Peeters: ‘Tussen een ambitie uitspreken en ze verwezenlijken zit een wereld van verschil. Kijk maar naar OH Leuven, dat met een serieus budget al aan een vierde seizoen in 1B begint.’ Peeters predikt rust en gestage groei. Hij wil elk seizoen de ambitie naar boven bijstellen.

‘Bij mijn terugkeer in december 2017 stond Westerlo laatste in 1B. Dan kunnen we anderhalf jaar later niet de pretentie hebben om te toeteren dat we voor de titel spelen. Ja, we hebben nu meer middelen, maar we zijn nog maar twee maanden ver in dit project. Geef ons tijd. Eerst willen we infrastructureel klaar zijn, dan pas zullen we de volgende stap zetten. Maged Samy zei ooit dat Lierse binnen vijf jaar Champions League zou spelen. Je ziet waar ze nu staan.’

Turks godsgeschenk

Voor Peeters veranderde er verder niet zoveel in de dagelijkse werking van de club. Hij blijft technisch directeur en coach. De Turkse overnemers spraken al vroeg hun vertrouwen uit in zijn kunnen. ‘In december 2018 toonde Waasland-Beveren interesse. Zowel Wijnants als de Turken – toen nog achter de schermen – hebben gepleit om te blijven. Daarom dat ik een contractverlenging van drie jaar tekende’, aldus Peeters.

‘Alle sportieve bevoegdheden blijven bij mij, maar we overleggen wel constant. Van Hove en Cetinkaya zijn dagelijks op de club aanwezig, dus de lijnen zijn kort. Met zijn ervaring en zijn adresboek is Cetinkaya een godsgeschenk voor Westerlo. Hij communiceert open met iedereen, alles gebeurt in overleg. Als er een overnemer uit Turkije komt, dan is het toch altijd afwachten hoe dat uitdraait.’

Cetinkaya ademt voetbal. Tien jaar was hij aan de slag bij Fenerbahçe. Toen er na een wissel in de bestuurskamer een einde kwam aan zijn tijd bij de Turkse topploeg, nam hij even vakantie. ‘Meer dan twintig jaar was ik non-stop bezig met voetbalmanagement. Die adempauze was nodig. Maar al snel kwamen er aanbiedingen’, vertelt hij. De Turkse nationale ploeg en Basaksehir klopten op de deur. En Chris Van Puyvelde – ‘een van de meest boeiende mensen in het voetbal’ – wilde hem graag meenemen naar China. Toch koos Cetinkaya op vraag van Erçan voor de romantiek van het platteland.

‘In Turkije ben ik een van de besten en bekendsten in mijn job’, zegt hij. ‘Zo kwam Erçan bij mij terecht. Ik kende Westerlo enkel van naam, maar voelde meteen een klik. De mensen hebben me met open armen ontvangen. Dit is nu mijn familie. Ook Van Puyvelde raadde me Westerlo aan. Hij zei dat het een club is met veel mogelijkheden en een prima jeugdwerking. Daarom heb ik beslist om hier iets op te bouwen. Het voelt bijna aan als een kind opvoeden.’

Blijft de vraag in hoeverre Oktay Erçan verschilt van andere buitenlandse mecenassen die in België voetbalclubs overnemen, al dan niet met goede bedoelingen. De gemoederen liepen onlangs hoog op in de Westelse gemeenteraad – een plaats waar anders voornamelijk het opvullen van wegkraters op de agenda staat. Volgens de plaatselijke fractie van Groen koopt een buitenlandse eigenaar een Belgische club ‘niet uit liefde voor het voetbal, maar om er zoveel mogelijk winst uit te kloppen’.

Cetinkaya sust. Erçan, zo stelt hij, houdt van voetbal. Hij is fan van Galatasaray en ondervoorzitter van Boluspor. ‘Uiteraard is hij ook zakenman’, zegt Cetinkaya. ‘In Turkije werkt het voetbal anders: daar wordt om de paar jaar de voorzitter opnieuw verkozen. Daar kun je forse investeringen doen en die zomaar verliezen. Je kunt niet zoals in de zakenwereld op lange termijn een strategie bepalen. Net daarom keek Erçan verder.’

Kloppen op dat nageltje

Ook Cetinkaya gelooft in het langetermijnpotentieel van het Westelse project. Zijn meubels komen eerstdaags met de containerboot aan vanuit Turkije. Dan verhuist hij met zijn familie naar Ukkel. Intussen traint zijn zoontje van vijf elke dag mee bij de jeugd van KVC Westerlo. De vicevoorzitter is duidelijk niet van plan om een passant te worden die in een anonieme hotelkamer uit zijn valies leeft. Ook al omdat hij beseft dat de heropbouw van KVC Westerlo een werk van lange adem wordt. ‘Succes komt niet van vandaag op morgen. Eerst dienden we de financiële problemen weg te werken, nu komt de infrastructuur aan bod. We willen het beeld van de club oppoetsen.’

Door te moderniseren, zo hoopt Cetinkaya, kan Westerlo zijn talentvolle jeugdspelers langer aan zich binden. Nu kleden die zich om in verouderde vestiaires. Hij wil de jeugdspelers gezonde voeding aanbieden, net als de mogelijkheid tot overnachting op de club. ‘Zeker in een piepklein land als België is zo’n omkadering cruciaal. De afstanden zijn hier miniem, wat het gemakkelijk maakt voor topclubs om talenten weg te snoepen. Ouders denken vaak ten onrechte dat hun kinderen daar beter af zijn. Wij willen hen een extra reden geven om bij ons te blijven.’

Deze zomer tekenden vier jeugdspelers hun eerste profcontract. Cetinkaya plant op dat nageltje te blijven kloppen. ‘Ik kan ook direct investeren in een heleboel topspelers. Mijn adresboek staat vol en er zijn genoeg ploegen die het zo gedaan hebben. Maar wij willen met Westerlo stap voor stap zetten.’