Het gaat het KV Mechelen van Danny Buijs dit seizoen niet voor de wind. Onze collega’s van Voetbal International gingen er op bezoek. Een dagje in het spoor van de Nederlanders en Aad de Mos.
Door Reon Boeringa (Voetbal International)
Bij het passeren van de grens klinkt over de telefoon de ultieme vraagbaak als het gaat om voetbal in het algemeen, maar KV Mechelen in het bijzonder. ‘Sta even langs de lijn bij mijn kleinzoon, praten zo verder’, zegt de Hagenees die de Belgische club in 1989 haar grootste succes bracht met de winst van de Europa Cup II. Op de ring van Antwerpen komt Aad de Mos wederom in de lijn. ‘Mechelen. Fijne stad, schitterend stadion, stinkt naar voetbal’, vat hij samen. ‘Maar het is niet meer de club die het was.’
Het recente verleden van de club is inderdaad nogal tumultueus. KVM ging begin deze eeuw failliet, daalde af naar de Derde Klasse en raakte enkele jaren geleden nog betrokken bij een matchfixingschandaal. Het had als gevolg dat de club in 2019 niet mee mocht doen aan Europees voetbal, wat een schaduw wierp over een sportief fantastisch jaar. KV Mechelen leverde destijds namelijk een bijzondere prestatie door niet alleen te promoveren naar het hoogste niveau, maar tegelijkertijd ook de Beker van België te winnen.
Sinds 2019 is KVM onafgebroken Eersteklasser, maar rustig is het daarmee niet geworden. De volgende soap fixeerde zich namelijk rond toenmalig voorzitter en grootaandeelhouder Dieter Penninckx, die in opspraak kwam vanwege financiële malversaties. Hij werd daarop weggestemd uit het bestuur en daarna uitgekocht, waardoor KV Mechelen tegenwoordig een club is waar supporters en lokale ondernemers de dienst uitmaken. Lang verhaal kort: never a dull moment in Mechelen.
Spaans bloed
Eind jaren tachtig beleefde Mechelen met De Mos absolute topjaren. De club won toen behalve de Europa Cup II haar vierde landstitel en eerste beker. Het is een geschiedenis om trots op te zijn, maar ook een die weemoedig maakt. Dat terwijl Mechelen op zichzelf bepaald geen grootmacht is. De Vlaamse stad is qua grootte vergelijkbaar met pakweg Deventer of Leeuwarden.
Dat het KVM eind jaren tachtig lukte om nationaal en internationaal successen te boeken, werd voor een groot deel mogelijk gemaakt door toenmalig voorzitter John Cordier. Zonder zijn financiële ondersteuning was Mechelen, gelegen halverwege Antwerpen en Brussel, de middelmaat waarschijnlijk nooit ontstegen. De Mos: ‘De mensen in Mechelen zijn door het verleden een beetje verwend geraakt. De club is de laatste jaren een middenmoter, veel meer dan dat zit er ook niet in. Alleen hebben de supporters Spaans bloed, weinig geduld.’
De Mos volgt de verrichtingen van landgenoot Buijs met belangstelling. ‘Goed gedaan bij FC Groningen, maar de laatste maanden waren wel een fiasco’, oordeelt hij. ‘Hij heeft het moeilijk bij Mechelen, want de trainer die hij is opgevolgd is een potentiële topper en heeft de afgelopen jaren heel goed gepresteerd’, doelt hij op de naar KRC Genk vertrokken Wouter Vrancken. ‘Dat Danny een buitenlander is, maakt de opvolging nog moeilijker. Buitenlandse trainers in België móéten presteren, Nederlanders helemaal. Lukt dat niet, dan komen ze je halen. Hij moet snel gaan winnen.’
Lelijke eend
Na het verlaten van de snelweg stippelt de navigatie een route uit over krappe straatjes, kriskras door oude Mechelse buurten. Na een flauwe bocht doemt ineens de plek op waar KVM al meer dan honderd jaar zijn wedstrijden speelt. Midden in een volkswijk is Achter de Kazerne – dat zijn naam dankt aan de brandweer die hier ooit zijn thuisbasis had – een heerlijk gesitueerd stadion.
In de moderne entreeruimte van het stadion is een prominente plek ingeruimd voor een nogal curieus attribuut: een oude, gebutste, rood-geel gespoten Lelijke Eend. Deze auto vertelt het verhaal van een van de vele curieuze wendingen in de historie van KV Mechelen. Toen de club begin deze eeuw in financieel zwaar weer zat, zetten supporters een reddingsactie op touw. Een van deze fans was Günther Neefs, die het ambt van volkszanger combineerde met dat van autohandelaar. Hij doneerde de tweedehands Eend voor een veiling waarvan de opbrengsten naar de club zouden gaan. Doordat hij de wagen rood-geel spoot, voorzag van de tekst ‘Red KVM’ en het bankrekeningnummer van de club, groeide de Eend uit tot het symbool van de doorstart van die de club uiteindelijk maakte. Jarenlang stond de wagen vervolgens stof te vangen in een schuurtje, maar na de verbouwing van de hoofd-tribune kreeg hij zijn huidige plek.
Schuin achter het stadion is een klein veld gelegen, waar de eerste selectie traint wanneer de accommodatie verderop in de stad in gebruik is bij de jeugdafdeling, zoals vandaag. Het stuk gras wordt omsloten door bebouwing zoals die alleen in België lijkt te kunnen bestaan: aan de ene kant een blinde muur van een fabrieksloods, aan de andere kant een wirwar aan ogenschijnlijk willekeurig tegen elkaar aangebouwde huizen, geflankeerd door een volkstuinencomplex. Op een paar meter van de trainende Mechelen-spelers staat een man op zijn dooie akkertje onkruid te wieden. Wanneer er een bal getrapt wordt, springt zijn hond luid blaffend tegen het hek dat het trainingsveld van zijn moestuin scheidt. Denk er een voice over van Paul Jambers bij en het plaatje is compleet.
Dat Danny een buitenlander is, maakt de opvolging nog moeilijker. Buitenlandse trainers in België móéten presteren, Nederlanders helemaal.’
Aan de telefoon had De Mos opgemerkt dat de uitdaging van Buijs de afgelopen week nog zwaarder geworden is dan hij al was. De technisch directeur die zich sterk had gemaakt voor zijn komst naar Mechelen, Tom Caluwé, vertrekt namelijk naar Club Brugge. De voormalige middenvelder van FC Utrecht en Willem II komt vanochtend nog even polshoogte nemen bij de training, volgende week is hij definitief gevlogen.
Druk
‘Het is inderdaad niet ideaal als de technisch directeur die nauw betrokken was bij jouw komst zo snel vertrekt’, zegt Buijs na de training. ‘Tegelijkertijd heeft het ook geen enkele zin als ik me er druk om ga maken. Voor Tom is het een geweldige stap en wij moeten bij Mechelen gewoon verder.’ Tijd voor bijzaken is er bovendien niet, want Buijs is met Mechelen niet uit de startblokken geschoten. Na tien duels staat Malinwa, een bijnaam die is ontstaan vanuit de Vlaamse uitspraak van de oorspronkelijk Franse clubnaam FC Malinois, namelijk twaalfde. ‘We hebben in het begin wat punten laten liggen, vooral tegen Seraing en Oostende hebben we onszelf tekortgedaan. Daardoor hebben we nu wat in te halen.’ Ervaart Buijs de druk die
De Mos omschreef? ‘Er zijn altijd mensen die zich zorgen maken, maar ik heb niet het idee dat het echt een thema is. In algemene zin merk je wel dat er veel spanning op staat bij de ploegen die wat lager staan. Dat komt omdat er dit seizoen niet één, maar drie clubs direct degraderen. Ze gaan de competitie namelijk verkleinen.’
Buijs geeft een rondleiding door het stadion van Mechelen, een natte droom voor menig groundhopper. Drie van de vier tribunes zijn in recente jaren nieuw gebouwd, maar dat is bepaald niet ten koste gegaan van de uitstraling van het geheel. De hoofdtribune heeft een gebogen dak, is voorzien van drie lagen skyboxes en de onderste rijen lopen door tot aan het veld. Langs de andere lange zijde zijn juist overwegend staanplaatsen, waarvandaan fans op de onderste rijen de vlag uit de handen van de grensrechter zouden kunnen trekken. De fanatiekste fans huizen op de staantribune achter het doel, die verrijkt is met fraaie muurschilderingen.
De tribune aan de andere korte zijde beslaat op zijn beurt slechts de helft van de breedte van het veld, een gevolg van het bijzondere feit dat het stadion aldaar geflankeerd wordt door een kerkhof. ‘De sfeer tijdens wedstrijden is echt geweldig’, vertelt Buijs. ‘De mensen zijn enorm fanatiek en willen dezelfde passie bij ons zien.’ Het leidde ertoe dat Buijs, die in zijn Groningse jaren toch te boek kwam staan als de Nederlandse Simeone, bij zijn nieuwe club het nota bene verwijt kreeg dat hij te rustig was langs de lijn. Lachend: ‘Dat had ik ook niet zien aankomen.’ Ook het predicaat defensieve trainer dat hij in Nederland kreeg opgeplakt, verdween in Vlaanderen als sneeuw voor de zon. Dit na een aantal doelpuntrijke duels in de beginfase van het seizoen, een krankzinnige 5-4 overwinning op Westerlo in het bijzonder.
Langs de lijn neemt Buijs zijn selectie door. Vooral aanvallend heeft de ploeg gedurende de zomer een jasje uitgedaan, constateert hij. ‘Vorig seizoen hebben hier drie jongens dubbele cijfers gehaald qua doelpunten. Daarvan is er één (Hugo Cuijpers, red.) verkocht en een ander (Kerim Mrabti) zwaar geblesseerd geraakt.’ Het leidde ertoe dat Buijs de afgelopen weken een paar keer een beroep deed op een pas zestienjarige spits met de schitterende voetbalnaam Soelle-Soelle, of zoals Buijs hem noemt: ‘Fredje.’
Bij een kennismaking even later blijkt Fredje werkelijk een beer van een vent. Daarmee symboliseert hij een belangrijk verschil tussen de Eredivisie en de Eerste Klasse. ‘Het voetbal is hier fysieker’, had Buijs even eerder al opgemerkt. ‘Maar ook volwassener. De leeftijden van de spelers liggen hier beduidend hoger dan in de Eredivisie.’ Op voorspraak van Buijs kwam fysiektrainer Colin de Graaf van Heracles Almelo naar KV Mechelen. Ook video-analist Maxim Wouters, vorig seizoen actief bij FC Groningen, ging naar Malinwa. Buijs: ‘Mensen denken vaak dat ik Maxim heb meegenomen, maar het is eigenlijk andersom. Hij komt hier vandaan en toen de gesprekken met mij nog moesten beginnen was hij al rond.’
Het voetbal is hier fysieker, maar ook volwassener. De leeftijden van de spelers liggen hier beduidend hoger dan in de Eredivisie.’
Mechelen werd vorig seizoen zevende, wat plaatsing voor de play-offs om een Europees ticket als opleverde. Dit seizoen hopen de rood-gelen opnieuw mee te doen om een play-offticket. Daarvoor is een klassering bij de eerste acht noodzakelijk. Een uitdaging, legt Buijs uit. En niet alleen omdat de club afgelopen zomer behalve spits Cuijpers ook middenvelder Vinicius Souza (‘onhoudbaar, wat een klasbak’) verkocht. ‘Heel veel clubs in België behoren tot een keten van clubs, of hebben een rijke eigenaar. Mechelen doet het als een van de weinigen nog op eigen kracht. Dat is heel mooi, want dat is wat de club zo dicht bij de fans houdt, maar het geeft ook beperkingen. Ook omdat het verleden van financiële problemen zijn sporen hier heeft nagelaten. Wat er ook gebeurt: dat nooit meer, dat is wat je proeft. Begrijpelijk, overigens.’
Rivaliteit
Toen hij na afloop van het afgelopen seizoen in gesprek raakte met Mechelen, maakte Buijs direct kennis met de heersende sentimenten in de stad die inmiddels zijn thuishaven is. ‘Ik had een groen-witte FC Groningen-pen bij me’, blikt hij terug. ‘Toen kreeg ik van de clubleiding gelijk te horen dat die kleurencombinatie bij KV Mechelen niet wordt geaccepteerd. Groen en wit zijn namelijk de kleuren van Racing Mechelen. Die club speelt tegenwoordig op het vierde niveau, maar de rivaliteit is groot. Binnenkort spelen ze hier een competitiewedstrijd tegen ons tweede elftal, daar kunnen zomaar tienduizend man op afkomen.’
Een rit door de stad de volgende ochtend leert dat ook de thuishaven van Racing Mechelen een bezienswaardigheid is. De monumentale hoofdtribune van het Oscar Vankesbeeckstadion is qua grootte compleet buitenproportioneel in vergelijking tot de amper noemenswaardige bebouwing langs de andere zijden van het veld, wat de accommodatie gelijk al een bijzondere uitstraling geeft. Tegelijkertijd verkeert het bouwwerk in een compleet vervallen staat. Er lijkt geen enkele aandacht meer aan besteed sinds de laatste periode op het hoogste niveau, eind jaren tachtig. Direct achter een van de doelen is een afzichtelijke, Sovjet-achtige flat opgetrokken. Ernaast staan nog de originele kassahuisjes. Deze worden tegenwoordig gebruikt worden als fietsenstalling en – zo verraadt de geur – openbaar toilet.
Een kleine kilometer verderop kleuren de straten inmiddels geel-rood; Achter de Kazerne is uitverkocht voor het treffen met de in crisis verkerende grootmacht Anderlecht. Een uur voor de aftrap licht de telefoon op, een inkomende oproep van Lucas Bijker. De voormalige speler van SC Cambuur en SC Heerenveen speelt al ruim vier jaar bij KV Mechelen, maar staat momenteel aan de kant met een zware blessure. ‘Zit je al het stadion? Dan ga je straks wel zien wat deze club net even anders maakt dan andere clubs in België en helemaal in Nederland. Heel veel staanplaatsen, dat zorgt voor een te gekke sfeer. Helemaal als zoals vandaag een grote tegenstander op bezoek komt. Dan gaat het wel spoken.’
Bijker kent de recente geschiedenis van Mechelen als geen ander. Hij maakte de promotie en bekerwinst van 2019 mee en was ook de afgelopen jaren in de Eerste Klasse doorgaans basisspeler. ‘De club heeft heel mooie jaren achter de rug. Na de promotie hebben we altijd meegedaan om de play-offs en in eigen huis hebben we regelmatig grote tegenstanders verslagen. Eigenlijk presteerden we daarmee beter dan je mocht verwachten en je weet dat zoiets niet eeuwig kan voortduren. De afgelopen maanden zijn er belangrijke spelers vertrokken en hebben we met blessures te maken gekregen, maar mensen verwachten wel dat we in de subtop meedoen. Dat is een beetje de pech waar de nieuwe trainer mee te maken heeft.’
Rookbommen
Dat de druk bij tegenstander Anderlecht hoog is opgelopen blijkt na het begin van de wedstrijd, want het uitvak blijft het eerste kwartier uit protest leeg. Dan is al duidelijk geworden wat Bijker bedoelde met de bijzondere sfeer. Het stadion van KV Mechelen wordt namelijk voor bijna de helft gevuld door supporters die de wedstrijd al staand en zingend doorbrengen. Dat zorgt niet alleen voor flink wat decibellen, maar ook voor een geluids-orkaan die alle kanten opgaat, doordat op sommige momenten verschillende tribunedelen dwars door elkaar heen zingen.
Na een kwartier cumuleert dat alles tot een krankzinnige minuut. Terwijl de woedende fans van Anderlecht al schreeuwend alsnog het stadion betreden, wuift de arbiter een Mechels appèl voor een penalty weg. Het ontaardt in een woede-uitbarsting op de thuistribunes, die vanuit het ineens volle uitvak beantwoord wordt met hoongelach. De rollen draaien om wanneer de arbiter vervolgens door de VAR krijgt ingefluisterd dat er wel degelijk sprake was van een overtreding. De daarop alsnog gegeven penalty zet Achter de Kazerne in vuur en vlam. Met de 1-0 op zak wordt Anderlecht overlopen door Mechelen, dat vooral zelfverzekerder en gretiger oogt. De onmacht aan Brusselse zijde leidt na een half uur tot een stevige ingreep. Trainer Felice Mazzu voert al een wissel door en voorziet zijn Nederlandse verdediger Wesley Hoedt met een A4’tje met tactische instructies.
De club heeft heel mooie jaren achter de rug. Eigenlijk presteerden we daarmee beter dan je mocht verwachten en je weet dat zoiets niet eeuwig kan voortduren.’
Het is echter geklungel in de achterhoede van KV Mechelen dat ervoor zorgt Anderlecht gelijk na rust op 1-1 komt. Daarna ontstaat een golvend spektakel, waarbij Mechelen binnen een minuut twee keer heel dicht bij een nieuwe voorsprong komt. De geluidsorkaan vanaf de tribunes zwelt weer aan, maar nieuw geflater in de rood-gele verdediging helpt de bezoekers aan de leiding. Twintig minuten voor tijd countert Anderlecht ook nog naar 1-3. Een Mechelse opleving zit er daarna niet meer in, ook niet na een invalbeurt van Fredje Soelle-Soelle, de piepjonge reus. De achterstand weerhoudt de fans van Mechelen er niet van gestaag door te zingen en een rookbom af te steken die de brandalarmen doet afgaan en zelfs tientallen meters verderop op de longen slaat.
Tijdens de persconferentie na afloop laat Anderlecht-trainer Mazzu weten het allemaal heel positive en bon te hebben gevonden. De entraineur is in zijn nopjes, neemt uitgebreid de tijd en zit na een kwartier bijna te spinnen achter zijn microfoon. Ondertussen zit Buijs ongeduldig duimen te draaien. Als de zoveelste Brusselse journalist op het punt staat monsieur Mazzu te gaan bevragen over le victoire important, vindt Buijs het welletjes. ‘Jongens, het is prima zo. Aanvragen voor een diepte-interview met de trainer van Anderlecht kunnen ingediend worden bij de persafdeling.’ De perschef van Mechelen lijkt tot besef te komen dat hij de teugels wellicht iets strakker had moeten houden en geeft de beurt aan de plaatselijke clubwatchers. Van hun vragen wordt de stemming van Buijs al niet veel beter. Of hij bang is dat zijn baan door het verlies onder druk is komen te staan, wil een lokale journalist namelijk weten. ‘Dat idee heb ik niet’, antwoordt de trainer kalm. In de vraag zit echter de realiteit opgesloten waarmee Buijs in Vlaanderen te maken heeft: KV Mechelen is een vulkaan die elk moment kan uitbarsten, alleen niemand weet hoe en wanneer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
