De Lokerse malaise: en nu, Roger?

Na het ontslag van Peter Maes, vorige zomer nog ingehaald als de verlosser, is de malaise bij Sporting Lokeren totaal. De grote leegte op en naast het veld. De supporters nemen voorzitter Roger Lambrecht in het vizier.

Hij had best wel genoten van de match, zo verraste Peter Maes na afloop van een bloedeloze 0-0 van zijn noodlijdend Lokeren (6 op 36) op eigen veld tegen KV Oostende. Ondanks een dreigend C4 – iets wat enkele uren later omgezet werd in realiteit – gaf de 54-jarige coach een eerder ontspannen en berustende indruk op de persconferentie na de wedstrijd. ‘Ik heb mijn hart kunnen ophalen’, stelde Maes, die anderhalf uur lang energiek zijn zwalpende, zoekende elftal zat aan te sturen en aan te vuren.

Zijn genoegdoening had evenveel te maken met de gebeurtenissen van de voorbije week, gaf hij in dezelfde adem toe. Maes had een nachtje in de cel doorgebracht in het kader van het voetbalschandaal Propere handen, het onderzoek waarin hij ondervraagd werd en in verdenking gesteld voor witwaspraktijken en criminele organisatie. Het is nog gissen naar wat hem precies ten laste wordt gelegd, maar ondertussen mocht de Limburgse coach weer vrij rondlopen. ‘Ik was gewoon blij dat ik hier langs de lijn kon staan, bij mijn ploeg’, filosofeerde Maes bij een frisse pint, terwijl hij eventjes vanuit de perszaal naar buiten tuurde. ‘Ik zag een ploeg die er nog voor wilde knokken en enkele individuele prestaties waarmee ik verder kan, José Cevallos op de achtpositie bijvoorbeeld. Wat mij betreft is het tijdperk Peter Maes dus niet ten einde.’

Helaas dacht voorzitter Roger Lambrecht, sinds het ontslag van technisch directeur Willy Reynders eind augustus nog meer dan vroeger de enige man die alles bepaalt op Daknam, daar anders over. Iets voor middernacht zaterdag kreeg Peter Maes te horen dat zijn (tweede) tijdperk wél voorbij is. Sentiment of krediet uit het verleden speelt dan niet mee bij de zakenman die Lambrecht ook op zijn 87e nog altijd is.

Niet dat Maes helemaal uit de lucht viel. Na het ontslag van Reynders besefte hij dat hij next in line was in de zoektocht naar schuldigen voor de huidige malaise. ‘Wees niet te hard voor onze voorzitter’, gaf hij de paar aanwezige journalisten in de perszaal nog mee vooraleer hij eenzaam de nacht instapte. ‘Hij heeft het beste voor met de club en zoekt naar oplossingen.’

Chaos

Opvallend was ook hoe mild Maes de voorbije maanden bleef voor zijn spelers. Hij, die er in heel zijn trainerscarrière niet voor terugdeinsde een speler verbaal onder de grond te stoppen, wees altijd maar op de goede wil van zijn ploeg en herhaalde dat er genoeg kwaliteit in de kern zat om in 1A te blijven. Daar waren enkele goede redenen voor.

Ten eerste wist Maes dat hij met spijkerharde kritiek zijn groep helemaal zou verliezen. Dit is geen verzameling sterke persoonlijkheden en de meeste jongens kúnnen gewoon niet beter. Dat de 37-jarige Olivier Deschacht ondanks een trainingsachterstand meteen een van de beste spelers is bij Lokeren spreekt boekdelen. Miric, Hupperts, Tirpanet les autres: van een Deux Chevaux maak je geen Ferrari. Tegen zijn natuur in diende Maes voorzichtig te blijven in de omgang met zijn spelers. Hen vooral niet met nog meer angst het veld opsturen.

Nu al maanden is zichtbaar hoe bij Lokeren spelers zich wegstoppen, amper de bal durven te vragen of, als ze die dan per ongeluk toch ontvangen, zo veilig mogelijk terug kappen en achteruit leggen. ‘Bijna niemand kan een mannetje passeren of voor creativiteit zorgen’, legde Maes al meermaals de vinger op de wonde. Daardoor slaagt Lokeren er amper in de linies van de tegenstander te doorbreken, en dus amper gevaarlijk te zijn voor doel.

Dat was net de sterkte van het Lokeren onder het eerste bewind van Maes: een infiltreur als Koen Persoons, de creativiteit van Ayanda Patosi en Hans Vanaken, het torinstinct van Hamdi Harbaoui en de diepgang van Nill De Pauw. Die complementariteit in de ploeg ontbreekt nu volledig, wat rest zijn 28 onderling inwisselbare spelers. Het kostte Tom De Sutter de kop, maar ook zijn opvolgers Anton Saroka en Djordje Jovanovic kregen een onvoldoende. De spits die hen naar de bank verdreef: voormalig middenvelder Marko Miric. Een sympathieke Serviër, maar door zijn vaak klungelig gedrag aan de bal ook de risee bij vele supporters en Lokerenwatchers.

Komen we aan bij het tweede punt waarom we sinds zijn terugkomst naar Lokeren in de zomer van 2017 een ‘milde Maes’ zien. Zijn stempel op de transferactiviteit was nog nooit zo groot. Saroka, Jovanovic, Julien Michel, Lukas Marecek: ze kwamen er op aanraden of op zijn minst met goedkeuring van de coach.

Er zijn echter verzachtende omstandigheden voor Maes: door een dispuut tussen voorzitter Lambrecht en zijn TD Willy Reynders bleven deze zomer sommige transferdossiers veel te lang liggen. Uiteindelijk werd Reynders na vijftien jaar trouwe dienst koudweg aan de deur gezet… drie dagen voor het sluiten van de zomermercato, zowat de belangrijkste periode voor managers en clubbestuurders.

Typerend voor de chaos die momenteel op Daknam heerst. De grote leegte op maar vooral naast het veld. Geen algemeen manager, geen sportief directeur en nu ook geen coach.

Blijft over: Roger Lambrecht, 87 jaar. Veel plezier kan hij onmogelijk beleven aan het leiden van zijn geliefde club. In de voorbije twee jaar heeft de man die Lokeren 25 jaar geleden redde van het failliet al zijn ‘goede vrienden’ moeten ontslaan: recent Reynders en Maes, eerder ook Georges Leekens.

Lokeren vecht al enkele seizoenen tegen de degradatie, de toeschouwersaantallen daalden naar een dieptepunt (gemiddeld niet eens 4000, drie jaar geleden was dat nog bijna het dubbele) en financieel kon hij de voorbije seizoenen geen enkele slag meer slaan. De laatste min of meer geslaagde uitgaande transfer was Sverrir Ingason, in januari 2017 voor 1,8 miljoen euro naar Granada. Als gevolg daarvan, en omdat hij naarstig op zoek is naar een overnemer voor zijn club, weigert Lambrecht nog zwaar te investeren in spelers – ergens wel begrijpelijk. Er moet eerst verkocht worden voor er iets kan binnenkomen. Waardoor Reynders en Maes deze zomer ook heel wat targets dienden te laten schieten, want overbodige spelers (denk aan het dure contract van De Sutter) geraakten niet weg.

Voor de supporters is de maat vol: zij keerden zich dit weekend tegen hun voorzitter. Spandoeken tijdens de match tegen Oostende (‘Pampervoetbal’, ‘Het is 5 na 12’, ‘Ssst, hier slaapt Roger’) en protesten nadien op de parking. Zij snakken naar een nieuwe (beleids)wind. Voor Lambrecht krijgt deze Halloweenweek werkelijk horrorproporties. Enkel een gereputeerde naam lijkt in dit verzuurde klimaat voor een ommezwaai te kunnen zorgen. ‘Een nieuwe trainer geeft deze spelers misschien wat ademruimte’, gaf Peter Maes ootmoedig toe, nog voor hij zijn ontslag vernam. Die nieuwe coach werd snel gevonden: Trond Sollied. Kan hij het tij keren?