De lessen van de kampioen: hoe Club Brugge steeds meedoet voor de titel

Geen ploeg die beter kan aangeven wat er nodig is om kampioen te spelen dan Club Brugge, dat drie titels op rij pakte. Focus op een club waar het succes gebleven is ondanks twee trainerswissels in 2022.

De huur van Mbaye Diagne kende meer hoogtes dan laagtes, maar dat kon Philippe Clement niet van mening doen veranderen. Zijn analyse was duidelijk: de Belgische competitie week na week naar je hand zetten lukt niet zonder een speler die zich in zijn sas voelt in de grote rechthoek en die de vele voorzetten waar zijn dominant spelende ploeg voor zorgt, ook kan afwerken. Een jaar voor hij naar Monaco vertrok, kreeg de coach van Club Brugge dus Bas Dost als geschenk onder de kerstboom. De Nederlandse goalgetter stond bekend als het favoriete aanspeelpunt van Kevin De Bruyne toen ze allebei voor Wolfsburg speelden.

De laatste versie van Clements Brugge trapte 20,4 voorzetten per wedstrijd, vooral vanop rechts, zelfs al lieten Ruud Vormer en zijn typische assists het toen al wat afweten. Dertien van de 26 goals die door Club in het spel gemaakt werden (dus niet uit stilstaande fases) tijdens de eerste helft van het vorige kampioenschap, vonden zo hun oorsprong op de rechterflank – dat is de helft van de Brugse treffers. De helft van de goals kwam ook voort uit een center: acht vanop rechts en vijf vanop links.

De formule van Clement – ook al was ze directer dan die van zijn opvolgers, met ‘slechts’ 55 procent balbezit, minder dan 500 passes per match en 12 procent lange ballen – was dus het efficiëntst bij dominant voetbal. Die eigenaardigheid valt hoogstwaarschijnlijk te verklaren door het profiel van de spelers die voor de doelpunten moesten zorgen: Bas Dost en Hans Vanaken, die vooral erg nuttig waren als ze voorzetten kregen.

Skov Olsen, the missing link

Alfred Schreuder, die ideeën over balverovering en absoluut balbezit in zijn bagage had zitten, paste al snel helemaal in het model van die Brugse kwaliteiten. De rechterflank bleef een geducht wapen, en dat kwam vooral door de komst van Andreas Skov Olsen, het favoriete nieuwe aanspeelpunt in de buurt van de vijandelijke backlijn.

Met zes doelpunten en acht assists was de Deen betrokken bij 41 procent van de goals van Club Brugge onder Schreuder. Als linkspoot die op rechts werd geposteerd, is hij er zelf, meer dan de ideeën van zijn coach, verantwoordelijk voor dat het aantal Brugse voorzetten per wedstrijd zakte van 20,4 naar 13,3. De Nederlandse T1 zag van zijn ideeën weinig overblijven terwijl zijn ploeg negen keer scoorde met direct spel, een snelle tegenaanval (tegenover slechts één keer onder Clement), wat veraf stond van zijn oorspronkelijke plannen.

Traditioneler

En dan kwam Carl Hoefkens, die zag dat Club zich meer naar het centrum ging oriënteren. Een meer traditionele aanpak die nuttig was in de Champions League, met een historische kwalificatie voor de achtste finales, maar minder in de competitie waar de Bruggelingen het ritme van KRC Genk niet konden bijbenen. Van de 25 doelpunten die in het spel werden gemaakt, kwamen er twaalf voort uit de centrale as – dat is bijna de helft. Dit Brugge laat de bal van voet tot voet gaan, met Ferran Jutglà die afhaakt en Kamal Sowah die in de diepte loopt.

Slechts acht goals werden uit een voorzet gescoord, dat is evenveel als de goals die voortkwamen uit direct spel. Dat laatste lijkt nu ook het handelsmerk van Club te worden, aangezien het tijdens de transferperiode op zoek gaat naar snelle en dynamische aanvallers. In Brugge bepalen de spelers dus wat er gebeurt en de coaches hobbelen daar wat in mee en maken er het beste van. Zou dat dan het succesrecept van een winnende ploeg zijn?