De gouden generatie van Neerpede moest de schatkist van paars-wit laten vollopen, maar dat is intussen een beetje achterhaald. Het is niet uitgesloten dat het vooral de buitenlandse clubs zijn die gouden zaken zullen doen op Anderlecht.
Anderlecht zou dat varkentje wel even wassen. We spoelen terug naar augustus 2019 en bij Anderlecht geloven ze dat ze met the process een fantastisch instrument in handen hebben dat voor een keerpunt kan zorgen in de Belgische voetbalgeschiedenis. Het scheidsrechtersblad wordt volgepropt met jonge spelers die in het slechtste geval op de bank zitten en in de loop van de match zullen invallen. Al dat jong geweld werd ter plaatse opgeleid. Ze moeten de ploeg en hun eigen marktwaarde naar een hoger niveau tillen. Hun namen? Jérémy Doku, Killian Sardella, Marco Kana, Sieben Dewaele, Francis Amuzu, Alexis Saelemaekers, Sebastiaan Bornauw, Albert Sambi Lokonga, Yari Verschaeren en Anouar Ait El Hadj. Wanneer Antoine Colassin zich in de loop van het seizoen bij het gezelschap voegt, is de illusie compleet. Anderlecht heeft een oorlogskas waarmee het zijn expansie kan doorzetten.
Wat is er vijftien maanden later van die youngsters geworden? Een aantal onder hen is vertrokken omdat ze niet meer in het proces geloofden of omdat ze niet meer betrokken werden in het proces. Zeven kids hebben het ouderlijke huis nog niet verlaten. Maar op dit moment is Sambi Lokonga de enige die regelmatig speelt en van wie de marktwaarde exponentieel gestegen is. De rest heeft het niet onder de markt en komt dit seizoen zelfs niet aan de helft van de maximale speeltijd. En uiteraard zijn die spelers niet meer waard dan een jaar geleden.
Jeugdige onbezonnenheid
‘Je wint geen titels en je geraakt niet ver in Europa met een ploeg die enkel is samengesteld uit spelers van 18 tot 20 jaar’, zegt Peter Verbeke, Head of Sports van paars-wit vorige week nog in dit blad. Zijn sommige jongens geknapt omdat ze te vroeg en in te groten getale in het bad werden gegooid? Wellicht wel. De koerswijziging die intussen plaatsvond op Anderlecht kan niet beter geïllustreerd worden dan door de twee thuiswedstrijden tegen Antwerp te vergelijken die met een tussenpauze van een jaar vertoond werden.
Op 15 oktober 2019 is Antwerp te gast bij Anderlecht, dat drie spelers van 20 jaar opstelt (Sieben Dewaele, Luka Adzic, Alexis Saelemaekers), een van 19 jaar (Albert Sambi Lokonga), een van 18 jaar (Yari Verschaeren) en een van 17 jaar (Killian Sardella). De gemiddelde leeftijd van de titularissen bedraagt 21,3 jaar. Als we Nacer Chadli even buiten beschouwing laten, zakt het gemiddelde zelfs naar 20,5. Net als in de voorgaande wedstrijden laten de Brusselaars tegen Antwerp knappe zaken zien en worden er boeiende manoeuvres uitgevoerd. Maar ze gaan met 1-2 onderuit omdat de bezoekers pragmatischer en realistischer voetballen.
Een jaar later, op 1 november 2020, bezoekt datzelfde Antwerp opnieuw het Lotto Park. De gemiddelde leeftijd bij Anderlecht is 24 jaar en geen enkele speler is jonger dan 21 jaar. Deze keer is het Anderlecht dat voor een realistische aanpakt kiest. De manschappen van Vincent Kompany sluiten de match winnend af met amper 28 procent balbezit en met een ploeg die meer metier heeft dan twaalf maanden geleden. De evolutie die Kompany heeft doorgemaakt, en die door Frankie Vercauteren in gang werd gezet, remt de vooruitgang van enkele talenten af. En dat heeft dan weer gevolgen voor de marktwaarde van die spelers. Als Vince moet kiezen tussen Sardella en Amir Murillo dan zal hij eerder opteren voor de ervaring van de Panamees, die ouder is en al jaren op het hoogste niveau acteert. Dezelfde redenering gaat op voor Kana, die minder bagage heeft dan een Adrien Trebel of Peter Zulj. De keuze voor Landry Dimata ten nadele van Antoine Colassin moet ook in die optiek gezien worden. Vorig seizoen hadden de jongeren die op Neerpede werden opgeleid een streepje voor op hun ploegmaats, maar intussen zijn ze dat voordeel kwijt. Wat er op zou kunnen wijzen dat in de ogen van de trainer de jeugdige onbezonnenheid niet meer zwaarder doorweegt dan ervaring.
Televisierechten heronderhandelen
Bestaat er zoiets als een mirakeloplossing om de prijskaartjes van de jongeren een boost te geven? ‘Er zijn geen oneindig aantal oplossingen’, zegt een makelaar. ‘Ze moeten regelmatig aan de bak komen. Het feit dat ze in de Belgische competitie actief zijn, is niet voldoende. Om hun waarde te laten knallen, moet Anderlecht opnieuw Europees spelen. Op dit moment is Sambi Lonkonga de enige die op middellange termijn de club veel geld kan opbrengen. In normale omstandigheden zou Anderlecht mogen rekenen op 15 tot 20 miljoen euro. Door de crisis zijn de prijzen overal gedaald.’
Daniel Striani, een andere makelaar, geeft aan dat het voetbal zich te midden van een mistbank bevindt. ‘Mediapro, dat de televisierechten exploiteert van de Ligue 1, wil het contract heronderhandelen en dreigt er zelfs mee om de volgende schijven van de tv-gelden niet door te storten. En Frankrijk is niet het enige land waar hetzelfde gevaar loert. Daarnaast willen de tv-zenders hun contracten ook naar beneden bijstellen met als argument dat hun product minder waard is omdat ze beelden van lege stadions moeten tonen. Als het zo ver komt, zullen we daar overal de effecten van voelen.’
Geven de casestudies van Bornauw, Dewaele en Saelemaekers (zie kader) genoeg garanties om te besluiten dat een youngster van Anderlecht van club moet wisselen om zijn marktwaarde de hoogte te zien ingaan? Doku haalde die theorie deels onderuit. ‘Doku is een geval apart. Hij heeft iets speciaals’, vertrouwt een makelaar ons toe. ‘Bij de jeugd werd Doku al hoog ingeschat en iedereen wist toen dat hij voor een enorm bedrag zou vertrekken. Het was voor hem alleszins beter om naar Rennes te gaan dan naar een Engelse club genre Brighton of Crystal Palace. Rennes is een mooie vitrine: het speelt de kop in Frankrijk en neemt deel aan de Champions League. En het is een club die gemakkelijk spelers weet te verkopen. Je hebt eigenlijk meer kans om in Chelsea terecht te komen via een tussenstop bij Rennes dan met een overstap naar Brighton.’
Geen koersstijging
Op papier is Verschaeren de speler van paars-wit die het meest winstgevend kan zijn. Toen hij opgeroepen werd voor het beloften-EK 2019 steeg zijn marktprijs prompt naar vijftien miljoen euro. ‘Op dit moment is hij dat zeker niet waard’, beweert Striani. ‘Er zal pas sprake zijn van een koersstijging als hij meer speelt en beter presteert. Martínez zet hem een beetje in de markt, maar dat is niet genoeg om hem als een speler van vijftien miljoen te beschouwen. Of het moet zijn dat een financieel krachtige club een bevlieging krijgt en de geldbeugel opentrekt zoals Dortmund dat gedaan heeft voor Jude Bellingham. Zij betaalden zo’n twintig miljoen voor die jongen. Dat blijft een uitzondering.
‘Op dit moment is Verschaeren het traject van Saelemaekers aan het volgen. Van die laatste werd verwacht dat hij voor een fortuin zou vertrekken, maar hij ging ten slotte voor een gelimiteerd bedrag naar Milan. Achteraf bekeken kan je stellen dat Anderlecht zich vergist heeft. Ik zat in de zomer van 2019 mee aan de onderhandelingstafel met Genoa toen Saelemaekers op een dood spoor zat bij Anderlecht. Genoa kon hem op de kop tikken voor vier of vijf miljoen, maar ze vonden dat te veel. Ondertussen hebben ze spijt van die beslissing.’
Waardevermeerdering
Sebastiaan Bornauw = onverwachte jackpot
In augustus van vorig jaar waren de bestuursleden van Anderlecht net niet aan het hallucineren toen FC Köln een fenomenaal bod van 8 miljoen euro neerlegde voor Sebastiaan Bornauw. Met name omdat de verdediger niet aan de vereisten van Vincent Kompany beantwoordde en het risico liep om op de bank te verzeilen. De Duitsers zagen in Bornauw een kloon van Daniel Van Buyten en ze waren bereid om een extravagant bedrag uit te geven voor een speler die aan de andere kant van de grens snel zou worden omgedoopt tot ‘Tarzan’.
Intussen steelt Bornauw de show in de Bundesliga. Op het einde van de mercato stond hij zelfs op het punt om Köln te verlaten voor Lazio – de twee clubs waren het bijna eens over een transferprijs van 25 miljoen euro – en daar zou Anderlecht ook van geprofiteerd hebben. De Brusselaars hebben bij een doorverkoop immers recht op 20 procent van de meerwaarde en mocht de transfer toen zijn doorgegaan, dan had dat de schatkist 3,4 miljoen euro opgebracht (20 procent op de meerwaarde van 17 miljoen). Als hij op zijn elan doorgaat, is Köln zeker niet het eindstation voor Bornauw. En vroeg of laat zal Anderlecht er nog geld aan verdienen. Niet slecht voor iemand die eigenlijk overbodig was geworden in het Lotto Park.
Jérémy Doku = prijs maal tien in twaalf maanden
‘Ik heb verschillende bedragen gehoord en gelezen over de transferprijs van Jérémy Doku en het percentage dat we krijgen bij een doorverkoop. Maar de correcte cijfers heb ik nog nergens zien passeren’, zegt Peter Verbeke. ‘We zijn een geheimhoudingsclausule overeengekomen en ik kan er dus niets meer over zeggen.’
Toen de Franse media lucht kregen van de contacten tussen Anderlecht en Rennes werd het bedrag van 20 miljoen euro naar voren geschoven. Oftewel de marktwaarde van de speler op Transfermarkt. Ter vergelijking: in de zomer van 2019 werd zijn marktwaarde op 2 miljoen euro geschat. Uiteindelijk zou de deal beklonken zijn voor een bedrag dat schommelt tussen de 26 en 27 miljoen. Wat van Doku de meest lucratieve uitgaande transfer van Anderlecht maakt en de duurste inkomende transfer van Stade Rennais.
Sieben Dewaele = wachten op een koersstijging
Begin vorig seizoen oordeelde Transfermarkt dat Sieben Dewaele 200.000 euro waard was. Na een veelbelovende start van het seizoen 2019/20, inclusief enkele wedstrijden waarin hij de negentig minuten volmaakte, kwam hij na een buis tegen Standard in december niet meer in het stuk voor.
Afgelopen zomer werd hij aan Heerenveen uitgeleend, maar binnen het sportief departement van de Brusselaars geloven ze dat hij op termijn naar Anderlecht kan terugkeren om er titularis te worden. Hoewel zijn speelminuten beperkt zijn, is zijn marktwaarde intussen gestegen tot 1,6 miljoen euro.
Alexis Saelemaekers = overhaaste verkoop
Anderlecht dacht een gouden zaak te hebben gedaan toen het in januari een akkoord vond met AC Milan voor een huurprijs van 3,5 miljoen euro met een optie tot aankoop van 3,5 miljoen euro erbovenop. De Italianen beslisten om de clausule te lichten en in totaal werd er dus 7 miljoen euro op de bankrekening van Anderlecht gestort. Een onverhoopte deal, zo oordeelden veel waarnemers. Maar door zijn goede prestaties in Lombardije en zijn promotie naar het team van Roberto Martínez is zijn waarde ontploft. Vandaag moet hij zo’n 15 miljoen euro kosten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
